خشکسالی، کم‌آبی و بحران آب موضوع‌هایی که از زبان مسئولان کشور شنیده می‌شود، این روزها به جریان‌های تازه‌ای گره می‌خورد. رییس سازمان حفاظت محیط زیست می‌گوید، این تهدید تا ۳۵ سال آینده ۱۱ برابر خواهد شد. همچنین برخی از مسئولان در منطقه سیستان و بلوچستان، می‌گویند باید هر چه زودتر از انرژی باد و خورشید را فراوان این بخش، بهره کافی برد.
این دو موضوع برنامه یک خانه، یک زمین این هفته است که می‌توانید اینجا بشنوید:
اینکه ایران در یک کمربند خشک و نیمه‌خشک قرار گرفته و به طور سنتی و مزمن همیشه در معرض کم‌آبی و خشکسالی بوده از یک‌سو و اینکه برخی کارشناسان معتقدندد مدیریت اشتباه منابع آب در ایران این مشکلات را به وجود آورده، از سوی دیگر، موضوع بحث است.
در همین شرایط که مسولان همچنان مشکل این بحران دامن‌گیر را به گردن بخش‌های مختلف می‌اندازند و همه استان‌های کشور با مفهوم خشکی با تمام رگ و ریشه‌شان آشنا می‌شوند،مساله به جایی رسیده که کمبود آب آشامیدنی هم در کشور مطرح شده است.
حالا رييس سازمان حفاظت محيط زيست ايران می‌گوید، براساس «پيش بينی‌ها» ۳۵ سال دیگر، خشکسالی و کاهش بارندگی۱۱ برابر «شرايط فعلی» خواهد شد.
این یعنی خشک‌شدن همه تالاب‌های ایران، از بین رفتن رودها و کاهش آب باقی‌مانده در دریاچه‌هایی که هنوز نفس می‌کشند. برای همین است که اینبار معصومه ابتکار، رییس سازمان حفاظت محیط زیست کشور از به وجود آمدن یک نگرانی عمیق در مورد آینده کشور می‌گوید و تاکید دارد، باید خشکسالی را به رسمیت بشناسیم و آن را از فهرست ستادهای بحران و حوادث غیرمترقبه خارج کنیم. آیا خشکسالی آنقدر روند شدید و طوفانی دارد، که ایران را تا سال ۲۰۵۰ میلادی تقریبا می‌خشکاند؟
یا ایران آماده استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر است؟
منطقه سیستان و بلوچستان، به گفته رئیس انجمن انرژی‌های باد ایران،انرژی باد و خورشید را فراوان دارد و مسئولان می‌گویند باید با سرمایه‌گذاری از این انرژی ها بهره کافی برد. او از این موضوع به عنوان یکی از لوازم قرارگرفتن ایران در جایگاه استراتژیک منطقه، نام برد و گفت، یکی از ابزارهای این رویکرد داشتن قدرت انرژی در منطقه است.
خشکسالی‌های اخیر در منطقه سیستان در چند سال اخیر، می‌تواند یکی از دلایلی باشد که برخی مسئولان محلی از چندی پیش، در تلاش برای استفادهاز عوامل طبیعی مثل باد و خورشید هستند و ازکسب و کارهای جدید و نو می‌گویند که با راه‌اندازی این انرژی‌ها، به راه می‌افتد.
اما ایران چقدر در مسیر استفاده از این انرژی‌های پاک است؟ چقدر این جاده برای محیط زیست ایران هموار است و امکان دسترسی و دستیابی به آن سریع و زودهنگام؟
