اگر کیان پیرفلک به خرداد ۱۴۰۲ می‌رسید، ۱۰ ساله می‌شد. فرزان دلجو، ستاره سال‌های دور سینمای ایران که با نقش‌آفرینی در فیلم‌های اجتماعی و تلخ اوایل دهه ۵۰ در خاطره‌ها ماندگار شده است، در یک مستند داستانی کوتاه تک‌چهره‌ای از یکی از قربانیان سرکوب خشونت‌بار اعتراض‌های موسوم به جنبش «زن زندگی آزادی» ترسیم کرده است.
این مستند داستانی کوتاه «لاله‌ها بیدارند» نام دارد که زینب مولایی راد، مادر این کودک که هدف گلوله مأموران حکومتی قرار گرفت، بار روایت آن را بر دوش می‌کشد.
فرزان دلجو که به همراه برادرش امیر مجاهد کارگردانی پنج فیلم را در سنین جوانی انجام داده که هر کدام ساخته‌های موفقی بوده‌اند، در سال‌های پس از انقلاب و اوایل دهه ۶۰ خورشیدی اولین مجموعه تلویزیونی خارج از ایران را با عنوان «خداحافظ تهران» با همراهی آیلین ویگن، شهرام شب‌پره و ابی، همان عوامل نام‌آشنای فیلم‌هایش «علف‌های هرز»، «ماهی‌ها در خاک می‌میرند» و «بوی گندم» کارگردانی کرد.
او با عبور از چهار دهه، مستندی را با تصاویر سیروس کردونی و موسیقی متن فرخ آهی برای آنچه ادای دین به بچه های ایران می نامد، آماده کرده‌است.
فرزان دلجو در گفت‌وگو با رادیوفردا می گوید به دنبال وجاهت گذشته‌اش به عنوان یک فیلمساز نبوده و با امکانات اندک در این سوی دنیا خواسته کاری بکند.
به‌گفتۀ آقای دلجو، کیان پیرفلک در این «مستندگونه» از دو زاویه دیده شده است: «کیان دنیای فانی و کیان دنیای باقی».
فرزان دلجو می‌گوید که قصد دارد این تک چهره‌نگاری از قربانیان سرکوب خشونت‌بار اعتراض‌های ۱۴۰۱ را ادامه دهد، آن هم در شرایطی که به گفتۀ او سخت‌گیری‌های حکومتی بر خانوادۀ قربانیان برای برگزاری یک مراسم ساده بر سر آرامگاه آن‌ها افزایش یافته است.
