«باید که با یک موزیک غم‌انگیز شروع کنیم و کات؛ وقتی نخبه‌کشی و زیباکشی، سنتی در تاریخ ایران ما است.»
این یکی از جمله‌های داریوش مهرجویی است؛ کارگردانی که به‌طرز هولناکی به قتل رسیده است. داریوش مهرجویی از برجسته‌ترین و مهم‌ترین فیلم‌سازان و از چهره‌های اصلی موج نو سینمای ایران بود. روشنفکر بود، نویسنده بود، متفکر بود، سنت‌شکن بود و البته سازش‌ناپذیر.
داریوش مهرجویی شماری از مهم‌ترین فیلم‌های سینمای ایران را ساخت و ذهن‌ها و قلب‌ها را به‌دنبال خود کشید. او در شصت سال حضورش با منتهای مهارت در عرصهٔ فرهنگ و هنر ایران همواره چهره‌ای مؤثر، متفاوت و پررنگ باقی ماند.
حالا هم پلان آخر: قتل او و همسر و همکارش، وحیده محمدی‌فر، زیر سقف خانه‌شان.
در همین موضوع با علی مصفا، کارگردان و بازیگر سرشناس سینما، گفت‌وگو کرده‌ام؛ کسی که در شش فیلم، ازجمله آخرین فیلم داریوش مهرجویی، با او همکاری نزدیک داشت و بازیگری که مهرجویی از اوائل دهۀ ۷۰ خورشیدی وقتی حتی طرح می‌زد و فیلمنامه را می‌نوشت، به او فکر می کرد و به نقشی که تنها علی مصفا می‌توانست ایفا کند.
«پری»، «لیلا»، «دختردایی گمشده»، «میکس»، «آسمان محبوب» و «لامینور»، آخرین فیلم داریوش مهرجویی، فیلم‌هایی هستند که علی مصفا در آن‌ها بازی کرده است.
به‌گفتۀ علی مصفا، قتل داریوش مهرجویی نه فقط تیغ کشیدن بر سینمای کشور که تیغ کشیدن بر پیکرۀ فرهنگ و هنر ایران است.
در ابتدای این گفت‌وگو از علی مصفا که سال‌ها رابطۀ نزدیکی با آقای مهرجویی داشت و از بازیگرانی بود که بیشترین همکاری را با او داشت، پرسیدم شنیدن این خبر برایش چگونه بود و چگونه گذشت.
