احمد پژمان، آهنگساز و موسیقی‌دان سرشناس، هفتم شهریورماه در ۹۰ سالگی در شهر لس‌آنجلس در آمریکا درگذشت.
احمد پژمان به‌عنوان یکی از آهنگسازان سرشناس موسیقی کلاسیک در ایران، آثار بسیاری در فرم‌های شناخته‌شدهٔ غربی مانند سمفونی، اپرا، باله، راپسودی، اوراتور، پوئم سمفونیک، و دیگر شیوه‌ها با تأثیر از موتیف‌ها و تم‌های ایرانی خلق کرده است.
او همچنین از موسیقی‌دانان صاحب سبک در ادبیات موسیقی معاصر ایرانی به‌شمار می‌آید و نخستین آهنگساز ایرانی هم بود که اپرا نوشت.
پژمان که متولد ۱۸ تیر ۱۳۱۴ در لارِ استان فارس بود، در نوجوانی ویولن را نزد حشمت سنجری و مبانی موسیقی را نزد حسین ناصحی آموخت، سپس با بورس تحصیلی به آکادمی موسیقی وین رفت و بعدها در دانشگاه کلمبیا در زمینهٔ موسیقی الکترونیک و آهنگسازی تحصیل را ادامه داد.
پس از انقلاب ۱۳۵۷ به ایران برگشت و نزدیک دو سال هم در کشور ماند و سپس در اوایل دههٔ ۱۳۶۰ از ایران خارج شد. پژمان در یکی دو دهه اخیر عمدتاً در لس‌آنجلس اقامت داشت.
نخستین اپرای فارسیِ روی صحنه
پژمان از چهره‌های اثرگذارِ جریان موسیقی کلاسیک ایرانی بود. اپرای «جشن دهقان» از او به‌مناسبت گشایش تالار رودکیِ تهران در سال ۱۹۶۷ روی صحنه رفت؛ رویدادی که از آن به‌عنوان نخستین اجرای یک اپرای فارسی یاد شده است. او سپس اپراهای «دلاور سهند» و «سمندر» را نیز نوشت.
پژمان در کنار کارهای سمفونیک، در دههٔ ۱۳۶۰ در لس‌آنجلس وارد دنیای موسیقی پاپ هم شد و برای چند خوانندهٔ معروف ازجمله داریوش و عارف هم آهنگسازی و تنظیم انجام داد.
موسیقی فیلم و جوایز
پژمان در سینما با کارگردانانی چون محسن محسن مخملباف، بهمن فرمان‌آرا و مجید مجیدی همکاری کرد و برای فیلم‌های «هنرپیشه» «بوی کافور، عطر یاس»، «باران»، «خانه‌ای روی آب» و «بیدِ مجنون» موسیقی ساخت. او برای دو فیلم هم سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن جشنوارهٔ فیلم فجر را دریافت کرد.
او همچنین برندۀ چهار تندیس زرین از «جشن بزرگ سینمای ایران» هم شد.
زبان موسیقایی
در کارنامهٔ پژمان، آثار سمفونیک، اپرا، باله، اوراتور و موسیقی فیلم پرشمار است. منتقدان و زندگینامه‌های رسمی او، زبان موسیقایی‌اش را آمیزه‌ای از موتیف‌ها و مُدهای ایرانی با هارمونی، ارکستراسیون و تکنیک‌های غربی توصیف کرده‌اند.
