«مرگ تور دو فرانس»عنوان صفحه نخست شماره روز پنجشنبه ۲۶ ژوييه روزنامه فرانسوی ليبراسيون بود در بالای عکسی ضد نور و به مانند يک روح از يک دوچرخه سوار در حال مسابقه چاپ شده بود.
در همين حال روزنامه فرانس سوآر صفحه نخست خود را به يک اطلاعيه ترحيم اختصاص داده و مرگ « تور » را در روز ۲۵ ژوييه ۲۰۰۷ در اورتز و در سن ۱۰۴ سالگی در پی يک بيماری طولانی، آگهی کرده بود.
اين روشن ترين و در همين حال، سخت ترين حکم در مورد مسابقه ای است که اين هفته متحمل يک مجموعه جنجال های دوپينگ و در چهارشنبه شب منجر به اخراج ميخاييل راسموسن، پيشتاز اين مسابقه ها شد.
در پی آزمايش های مثبت استفاده از مواد نيروزا در اوايل هفته در مورد آنهايی که پيش از شروع دوچرخه سواری دور فرانسه اميدهای قهرمانی بودند، يعنی الکساندر وينوکوروف از قزاقستان و کريستيان موره نی از ايتاليا، جنجال راسموسن ضربه مرگبار و کوبنده ای بر« تور دو فرانس »، به عنوان سرگل زندگی فرانسوی در هر ماه ژوييه، از سال ۱۹۰۳ تاکنون بود.
الکساندر وينکوروف از قزاقستان مسابقه های امسال در سايه جنجال ناشی از جواب مثبت آزمايش دوپينگ فلويد لنديس آمريکايی، برنده غير واقعی سال ۲۰۰۶ آغاز شد.
او در جريان مسابقه ها از هورمون« تستوسترون» استفاده کرده بود. با وجود گذشت يک سال، آژانس ضد دوپينگ آمريکا پس از بازپرسی از لنديس، هنوز تصميم گيری نکرده است.
به اين ترتيب، مسابقه های امسال بدون يک مدافع عنوان قهرمانی شروع شد و با يک جنگ شديد برای بازيابی اعتبار آن به عنوان يک مسابقه ورزشی قانونی ادامه يافت.
آن گونه که بعضی روزنامه ها و مفسران در روز ۲۶ ژوييه اشاره کردند، اين جنگی بود برای « تور»ی که در آستانه سقوط قرار داشت.
ديويد ميلار اسکاتلندی، که دو سال محروميت ناشی از دوپينگ را سپری کرد تا بتواند در اين دوره يکی از رکابزنان باشد، در روز ۲۶ ژوييه، که راسموسن اخراج شده بود، پنجم شد.
او حالا يکی از پيشتازان مراحل کلی « تور» است. يکی از کسانی که برگزار کنندگان آنان را عاری از دوپينگ می پندارند. اما او يک واقعگرا است و می داند که تاريخ به اين پندار پاسخ خواهد داد.
او در پايان مسابقه پنجشنبه ياد شده گفت: «جالب اين است که در فرانسه از نظر تاريخی آنان هرگز باور ندارند که اين ورزش آلوده نيست. آنان هميشه بر اين تصورند که اگر شما برنده« تور» شديد، بايست دوپينگ کرده باشيد. اين يک فرهنگ فرانسوی در اين مسابقه ها است.»
اما پرسش اين است که آيا اين فرهنگ پا برجا می ماند؟ پاسخ خيلی به اين سوال مثبت است، زيرا اين تور، « تور دو فرانس » نام دارد و از ۱۹۰۳ تا کنون تداوم داشته است.
تور دو فرانس، مسابقه ای است که مردم از آن حمايت می کنند و اين حمايت، به خاطر دوچرخه سوارانی مانند وينوکوروف يا راسموسن و يا لنس آرمسترانگ نيست.
تور دو فرانس را ستارگان نساخته اند، اين« تور» بوده است که ستارگان را ساخته است؛ پس اکنون مساله اين است که چگونه بايد آن را مداوا کرد؟
