روز سوم مرداد ماه، مدافعان حقوق بشر در دستکم پنجاه شهر جهان در مقابل سفارتخانه‌های جمهوری اسلامی گرد هم می‌آیند تا همبستگی خود را با ایرانیان ابراز کنند.
این فراخوان حقوق بشری از سوی چهره‌های مدنی و سازمان‌های غیردولتی حامی حقوق بشر مورد حمایت قرار گرفته است.
حامیان این فراخوان عبارتند از کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران، شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل، جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران، دیده‌بان حقوق بشر، گزارشگران بدون مرز، عفو بین‌الملل، فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر، ابتکار زنان برنده جایزه صلح.
برخی چهره‌های سرشناس فرهنگی ایران همچون سیمین بهبهانی و اسماعیل خویی دو شاعر نام‌آشنای ایران و همچنین داریوش خواننده پرطرفدار ایرانی نیز پشتیبانی خود را از این کمپین بین‌المللی ابراز داشته‌اند.
داریوش اقبالی خود در گفت‌وگو با رادیو فردا از انگیزه‌های حمایت از این کمپین بین‌المللی می‌گوید:
داریوش اقبالی: چون اصولاً من در تمام دوره‌های فعالیتم مخصوصاً در خارج، و نگاهی که به سرزمینم دارم، معتقد بودم همیشه که با زبان حقوق بشر [و به طور] فراجناحی و دموکراتیک می‌شود به هموطنان داخل مملکت‌مان پیام داد و جهانیان را آگاه کرد که در سرزمین ما چه می‌گذرد.
این حرکت جنبش خودجوش و فراگیر جهانی بعد از ۳۰ سال بپا خاسته و دارد در سراسر دنیا، در تمام شهرهای جهان به حرکت افتاده و تمام شهروندان خارجی، این حرکت را تأیید کرده‌اند، از ژاپن تا برزیل، پاریس تا اوگاتا و ۵۵ شهر تمام جهان در لوای اتحاد برای ایران بپا خاسته‌اند. این جنبش مدنی در حمایت از حقوق اولیه مردم ایران برای محکوم کردن جنایت‌های ضد بشری است که به طور خودجوش و با حمایت سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر به‌وجود آمده است.
بله، همانطور که خودتان اشاره کردید، شما از پیوستن به یک حرکت صرفاً حزبی یا سیاسی پرهیز کردید و به دلیل اینکه این حرکت جنبه حقوق بشر دارد و فقط برای دفاع از حقوق بشر است که شما به آن پیوسته‌اید، شما خودتان پیشقدم شدید و یا برگزارکنندگان پیشنهاد کردند به این جنبش بپیوندید؟
این اتفاق برای من یک نگاه و دیدگاهی بود که همیشه منتظرش بودم. همیشه یک تلنگر، یک آگاهی، یک نگاه می‌تواند [سبب شود] آن پیام را انسان بگیرد. موقعی که شنیدم دوستان هموطنم چنین حرکتی را دارند انجام می‌دهند من به دنبال آنها، آنها به دنبال من بودند. صحبتی شد و نتیجتاً این پیوند خیلی عاشقانه و دوستانه به وجود آمد و زبان اتحاد، زبان انسانی و زبان همبستگی را بین این دوستانی که برگزار کننده این جنبش هستند، مرا مجذوب خود کرد.
دیدم الان زمان، زمان این نوع نگاه کردن است، زمان این نوع حرکت است. امیدوارم پیام من هم به هموطنان عزیزم برسد که این جنبش جنبشی است انسانی، نگاهی است که با بشریت، احترام به حق و حقوق بشر رابطه دارد. مخصوصاً الان که مردم کشورهای بسیار برای یاری هموطنان من آمده‌اند ، برای من جذابیتش این بوده که زبان حقوق بشر، همیشه زبان برنده‌ای است، زبانی است که جهان به آن توجه دارد و این حرکت می‌تواند برای آینده مملکت من مثمر ثمر باشد، تا مردم داخل سرزمین‌مان این پیام را بگیرند، چون تصمیم گیرنده اصلی همیشه آنها هستند.
ما فقط حامیان آنها هستیم. ما دلمان می‌خواهد در ناراحتی‌هایشان حس کنند که ما با آنها سهیم هستیم. ما از زجری که دارند می‌کشند درد می‌کشیم. از شقاوتی که در سرزمین ما هست، رنج می‌برند و زجر می‌کشند، ما را سهیم بدانند. این حرکت آغاز شده و من افتخار این را دارم که در این جنبش در کنار هموطنان دیگرم. خودم هم در ۲۵ جولای در واشنگتن خواهم بود.
اشاره کردید که پیش از آغاز حرکتی که برای سوم مردادماه به راه افتاد، ترانه‌هایی ساخته‌اید. دو ترانه جدیدی که از شما داریم، یکی «انسان» است و یکی «نترسون». شما ولی کارتان را محدود به این دو ترانه نمی‌کنید و همچنان دارید برای ترانه‌های دیگر فعالیت می‌کنید. می‌توانم در این مورد هم از شما بپرسم.
بله. من یکی از اشعار زیبای بانوی غزل ایران، سیمین بهبهانی را بنام سنگسار با این بندها «سوار خواهد آمد، سرایی رفت و رو کن/ کلوچه بر سبد نه، شراب در سبو کن/ ز شستشوی باران، صفای گل فزون‌تر کنار چشمه بنشین، نشاط و شستشو کن/ سحر که حکم قاضی رود به سنگسارت، نماز عاشقی را به خون دل وضو کن» را تقدیم این جنبش کردم که تقدیم به تمام مردم سرزمین من است، بشنوند که ما اینجا ساکت ننشسته‌ایم و در کنارشان هستیم. این ترانه هم هدیه‌ای است از طرف ما به مردم ایران.
این فراخوان حقوق بشری از سوی چهره‌های مدنی و سازمان‌های غیردولتی حامی حقوق بشر مورد حمایت قرار گرفته است.
حامیان این فراخوان عبارتند از کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران، شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل، جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران، دیده‌بان حقوق بشر، گزارشگران بدون مرز، عفو بین‌الملل، فدراسیون بین‌المللی جامعه‌های حقوق بشر، ابتکار زنان برنده جایزه صلح.
برخی چهره‌های سرشناس فرهنگی ایران همچون سیمین بهبهانی و اسماعیل خویی دو شاعر نام‌آشنای ایران و همچنین داریوش خواننده پرطرفدار ایرانی نیز پشتیبانی خود را از این کمپین بین‌المللی ابراز داشته‌اند.
داریوش اقبالی خود در گفت‌وگو با رادیو فردا از انگیزه‌های حمایت از این کمپین بین‌المللی می‌گوید:
داریوش اقبالی: چون اصولاً من در تمام دوره‌های فعالیتم مخصوصاً در خارج، و نگاهی که به سرزمینم دارم، معتقد بودم همیشه که با زبان حقوق بشر [و به طور] فراجناحی و دموکراتیک می‌شود به هموطنان داخل مملکت‌مان پیام داد و جهانیان را آگاه کرد که در سرزمین ما چه می‌گذرد.
این حرکت جنبش خودجوش و فراگیر جهانی بعد از ۳۰ سال بپا خاسته و دارد در سراسر دنیا، در تمام شهرهای جهان به حرکت افتاده و تمام شهروندان خارجی، این حرکت را تأیید کرده‌اند، از ژاپن تا برزیل، پاریس تا اوگاتا و ۵۵ شهر تمام جهان در لوای اتحاد برای ایران بپا خاسته‌اند. این جنبش مدنی در حمایت از حقوق اولیه مردم ایران برای محکوم کردن جنایت‌های ضد بشری است که به طور خودجوش و با حمایت سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر به‌وجود آمده است.
بله، همانطور که خودتان اشاره کردید، شما از پیوستن به یک حرکت صرفاً حزبی یا سیاسی پرهیز کردید و به دلیل اینکه این حرکت جنبه حقوق بشر دارد و فقط برای دفاع از حقوق بشر است که شما به آن پیوسته‌اید، شما خودتان پیشقدم شدید و یا برگزارکنندگان پیشنهاد کردند به این جنبش بپیوندید؟
این اتفاق برای من یک نگاه و دیدگاهی بود که همیشه منتظرش بودم. همیشه یک تلنگر، یک آگاهی، یک نگاه می‌تواند [سبب شود] آن پیام را انسان بگیرد. موقعی که شنیدم دوستان هموطنم چنین حرکتی را دارند انجام می‌دهند من به دنبال آنها، آنها به دنبال من بودند. صحبتی شد و نتیجتاً این پیوند خیلی عاشقانه و دوستانه به وجود آمد و زبان اتحاد، زبان انسانی و زبان همبستگی را بین این دوستانی که برگزار کننده این جنبش هستند، مرا مجذوب خود کرد.
دیدم الان زمان، زمان این نوع نگاه کردن است، زمان این نوع حرکت است. امیدوارم پیام من هم به هموطنان عزیزم برسد که این جنبش جنبشی است انسانی، نگاهی است که با بشریت، احترام به حق و حقوق بشر رابطه دارد. مخصوصاً الان که مردم کشورهای بسیار برای یاری هموطنان من آمده‌اند ، برای من جذابیتش این بوده که زبان حقوق بشر، همیشه زبان برنده‌ای است، زبانی است که جهان به آن توجه دارد و این حرکت می‌تواند برای آینده مملکت من مثمر ثمر باشد، تا مردم داخل سرزمین‌مان این پیام را بگیرند، چون تصمیم گیرنده اصلی همیشه آنها هستند.
ما فقط حامیان آنها هستیم. ما دلمان می‌خواهد در ناراحتی‌هایشان حس کنند که ما با آنها سهیم هستیم. ما از زجری که دارند می‌کشند درد می‌کشیم. از شقاوتی که در سرزمین ما هست، رنج می‌برند و زجر می‌کشند، ما را سهیم بدانند. این حرکت آغاز شده و من افتخار این را دارم که در این جنبش در کنار هموطنان دیگرم. خودم هم در ۲۵ جولای در واشنگتن خواهم بود.
اشاره کردید که پیش از آغاز حرکتی که برای سوم مردادماه به راه افتاد، ترانه‌هایی ساخته‌اید. دو ترانه جدیدی که از شما داریم، یکی «انسان» است و یکی «نترسون». شما ولی کارتان را محدود به این دو ترانه نمی‌کنید و همچنان دارید برای ترانه‌های دیگر فعالیت می‌کنید. می‌توانم در این مورد هم از شما بپرسم.
بله. من یکی از اشعار زیبای بانوی غزل ایران، سیمین بهبهانی را بنام سنگسار با این بندها «سوار خواهد آمد، سرایی رفت و رو کن/ کلوچه بر سبد نه، شراب در سبو کن/ ز شستشوی باران، صفای گل فزون‌تر کنار چشمه بنشین، نشاط و شستشو کن/ سحر که حکم قاضی رود به سنگسارت، نماز عاشقی را به خون دل وضو کن» را تقدیم این جنبش کردم که تقدیم به تمام مردم سرزمین من است، بشنوند که ما اینجا ساکت ننشسته‌ایم و در کنارشان هستیم. این ترانه هم هدیه‌ای است از طرف ما به مردم ایران.
