دبیرکل خانهٔ پرستار می‌گوید برخی از پرستاران در تهران، فاقد مسکن هستند و برای آن‌که کرایهٔ منزل ندهند، چند شیفت کار می‌کنند و در ساعات استراحت در خودروی شخصی می‌خوابند.
محمد شریفی‌مقدم، شنبه هشتم اسفند، در گفت‌وگو با خبرگزاری ایلنا گفت این پرستاران حتی برای استحمام هم از حمام بیمارستان استفاده می‌کنند و «در شرایط آواره‌گونه زندگی می‌کنند».
آقای شریفی مقدم با بیان این‌که بر اساس استاندارد سازمان بهداشت جهانی، برای هر هزار نفر جمعیت باید سه پرستار وجود داشته باشد، تا شاهد مرگ‌ومیر بیشتر بیماران نباشیم، گفت در طی سال‌های اخیر ما رکورد زدیم و برای هر هزار نفر جمعیت تنها «یک و نیم پرستار» داریم.
دبیرکل خانهٔ پرستار با اشاره به آمار بالای مهاجرت از این شغل به مشاغل دیگر یا مهاجرت به عنوان پرستار به کشورهای دیگر، گفت جامعهٔ پرستاری از هرگونه اصلاحی در وضعیت معیشت خود، در سیستم مدیریت انسانی و نظام تعرفه‌بندی خدمات، «ناامید» شده است.
محمد شریفی‌مقدم با بیان این‌که فضای صنف پرستاری کشور سال‌ها است که در موقعیت پُرتنشی قرار دارد، گفت وضعیت بیمارستان میلاد تهران طی هفته‌های اخیر ملتهب بوده است.
بر اساس گزارش رسانه‌های حقوق بشری و برخی از کانال‌های خبری صنفی پرستاران، در روزهای گذشته پرستاران برخی شهرهای دیگر ایران نیز دست به اعتراض زده‌اند.
کانال تلگرامی شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران با انتشار تصاویری از اعتراضات کادر درمان بیمارستان بهشتی کاشان در روز اول اسفند نوشت این پرستاران در اعتراض به «عدم پرداخت به موقع معوقات»، «سطح نازل دستمزدها» و «مبالغ اضافه‌کاری و تعرفه‌گذاری خدمات»، تجمع کردند.
رسانهٔ حقوق بشری هرانا نیز از اعتراضات پرستاران بیمارستان الزهرا اصفهان در روز ۳۰ بهمن خبر داد و نوشت علت این تجمع «پرداخت نشدن عادلانهٔ تعرفه، کارانه و اضافه‌کار» و «پایین بودن سطح دستمزد» بود.
این در حالی است که مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور ایران ۱۰ شهریور امسال اعلام کرد از رهبر جمهوری اسلامی اجازه گرفته مبلغی را از صندوق توسعهٔ ملی بردارد تا بدهی کادر درمان را تسویه کند.
این اقدام در واکنش به اعتراضات گستردهٔ پرستاران در بیمارستان‌های مختلف ایران بود که نزدیک به دو ماه به طول انجامید.
تجمعات پرستاران در تابستان گذشته از ۱۳ مرداد با اعتراض و اعتصاب پرستاران بیمارستان‌های شیراز آغاز شد و به شهرهای دیگر گسترش پیدا کرد.
پرستاران هم به عدم رسیدگی به مطالبات‌شان و هم به سختی شرایط کار ازجمله «اضافه‌کار اجباری با دستمزد بسیار پایین، کار طاقت‌فرسا همراه با توهین و تهدید» در محیط کار اعتراض داشتند؛ وضعیتی که بر اساس گفته آن‌ها تاکنون «هیچ تغییری» در آن ایجاد نشده است.