اعتصاب غذای طولانی مدت بیش از صد زندانی گوانتانامو در اعتراض به شرایط بازداشتشان همچنان ادامه دارد و در حالی که مأموران گوانتانامو برخی از این افراد را مورد تغذیه اجباری قرار می‌دهند، برخی این اقدام را با توجه به معیارهای اخلاقی علم پزشکی، نادرست می‌دانند.
به نوشته وبسایت خبری سی‌ان‌ان، بیست و سه نفر از این زندانیانی که دست به اعتصاب غذا زده‌اند، در این مدت به شدت کاهش وزن داشته‌اند و اکنون به صورت اجباری و فارغ از میل شخصی تغذیه می‌شوند.
این در حالی است که اگرچه بر اساس معیارهای اخلاقی در پزشکی، به هیچ وجه نباید به بیماران و یا هیچ فردی آسیب رساند، در عین حال باید به تصمیم مستقل هر بیمار احترام گذاشت.
«آرتور کپلن»، از مدیران دانشگاه پزشکی نیویورک می‌گوید: «یک بیمار حق دارد که تمامی روش‌های درمان را که پزشک تجویز می‌کند رد کند. این اصل بار‌ها و بار‌ها در جامعه آمریکا تثبیت شده است. بازداشتی‌های گوانتانامو هم بیمار هستند ولی نمی‌خواهند مداوا شوند. بنابراین حق آن‌ها برای نپذیرفتن معالجه را باید به رسمیت شناخت.»
این در حالی است که یک سخنگوی نیروهای مسلح آمریکا می‌گوید که تغذیه اجباری بیماران در بیمارستان‌های آمریکا یک روش جا افتاده و عمومی است.
آرتور کپلن در پاسخ به این نکته یادآوری می‌کند که خوراندن غذا فقط در مورد افرادی که به شدت بیمار هستند و آن هم فقط یک بار اجرا می‌شود، نه آن گونه که در گوانتانامو می‌بینیم به صورت هر روزه و برای مدت‌های طولانی.
در همین راستای برخی چنین استدلال میکنند که از نظر اخلاقی صحیح نیست بگذاریم افراد خود را بکشند، اما آرتور کپلن معتقد است که کار زندانیان گوانتانامو یک اعتراض سیاسی است و نه تلاش برای خودکشی.
در حال حاضر بیش از ۱۶۰ زندانی در گوانتانامو به سر می‌برند. تقریبا تمامی این افراد هیچگاه به جرم خاصی متهم و حتی محاکمه نشده‌اند.
آقای کپلن توضیح می‌دهد: «اعتصاب غذای زندانیان گوانتانامو یک اقدام اعتراضی است که در طول تاریخ نمونه‌های فراوانی دارد. معنای این اعتراض این است که این افراد شرایط و دلیل بازداشت خود را قبول ندارند، وضعیت زندان را غیرانسانی می‌دانند و اعتصاب غذا تنها شکل ممکن برای بیان اعتراض آنهاست.»
آرتور کپلن خود شخصا شرایط مشابهی را تجربه کرده است تا دقیقا متوجه شود که تغذیه اجباری افراد چه حسی دارد. وی می‌گوید تحمل چنین کاری بسیار دشوار است، به خصوص اگر آن فرد نخواهد تغذیه بشود.
آقای کپلن ادامه می‌دهد: «موقعی که غذا را از گلوی شما به سمت معده هدایت میکنند، درست مثل این است که دارید خفه می‌شوید. احتمال استفراغ و بالا آوردن غذا بسیار زیاد است و در آن حالت تهوع شدید، غذا وارد شش‌ها می‌شود.»
وی در پایان می‌گوید شاید خیلی‌ها در آمریکا و سایر کشورهای جهان برای سلامتی و شرایط زندگی این افراد در گوانتانامو هیچ ارزشی قایل نباشند، اما مسئله مهم رعایت معیارهای اخلاقی علم پزشکی است ونباید اجازه داد که حکومت این معیار‌ها را نقض کند و یا معیارهای جدیدی را وضع کند که طبق آن هر کجا که لازم دید به زور بیماران را مداوا کند. به گفته وی حتی اگر فردی زندانی هم باشد، حکومت حق ندارد به زور وی را مجبور کند که هر نوع مداوایی را بپذیرد.
به نوشته وبسایت خبری سی‌ان‌ان، بیست و سه نفر از این زندانیانی که دست به اعتصاب غذا زده‌اند، در این مدت به شدت کاهش وزن داشته‌اند و اکنون به صورت اجباری و فارغ از میل شخصی تغذیه می‌شوند.
این در حالی است که اگرچه بر اساس معیارهای اخلاقی در پزشکی، به هیچ وجه نباید به بیماران و یا هیچ فردی آسیب رساند، در عین حال باید به تصمیم مستقل هر بیمار احترام گذاشت.
«آرتور کپلن»، از مدیران دانشگاه پزشکی نیویورک می‌گوید: «یک بیمار حق دارد که تمامی روش‌های درمان را که پزشک تجویز می‌کند رد کند. این اصل بار‌ها و بار‌ها در جامعه آمریکا تثبیت شده است. بازداشتی‌های گوانتانامو هم بیمار هستند ولی نمی‌خواهند مداوا شوند. بنابراین حق آن‌ها برای نپذیرفتن معالجه را باید به رسمیت شناخت.»
این در حالی است که یک سخنگوی نیروهای مسلح آمریکا می‌گوید که تغذیه اجباری بیماران در بیمارستان‌های آمریکا یک روش جا افتاده و عمومی است.
آرتور کپلن در پاسخ به این نکته یادآوری می‌کند که خوراندن غذا فقط در مورد افرادی که به شدت بیمار هستند و آن هم فقط یک بار اجرا می‌شود، نه آن گونه که در گوانتانامو می‌بینیم به صورت هر روزه و برای مدت‌های طولانی.
در همین راستای برخی چنین استدلال میکنند که از نظر اخلاقی صحیح نیست بگذاریم افراد خود را بکشند، اما آرتور کپلن معتقد است که کار زندانیان گوانتانامو یک اعتراض سیاسی است و نه تلاش برای خودکشی.
در حال حاضر بیش از ۱۶۰ زندانی در گوانتانامو به سر می‌برند. تقریبا تمامی این افراد هیچگاه به جرم خاصی متهم و حتی محاکمه نشده‌اند.
آقای کپلن توضیح می‌دهد: «اعتصاب غذای زندانیان گوانتانامو یک اقدام اعتراضی است که در طول تاریخ نمونه‌های فراوانی دارد. معنای این اعتراض این است که این افراد شرایط و دلیل بازداشت خود را قبول ندارند، وضعیت زندان را غیرانسانی می‌دانند و اعتصاب غذا تنها شکل ممکن برای بیان اعتراض آنهاست.»
آرتور کپلن خود شخصا شرایط مشابهی را تجربه کرده است تا دقیقا متوجه شود که تغذیه اجباری افراد چه حسی دارد. وی می‌گوید تحمل چنین کاری بسیار دشوار است، به خصوص اگر آن فرد نخواهد تغذیه بشود.
آقای کپلن ادامه می‌دهد: «موقعی که غذا را از گلوی شما به سمت معده هدایت میکنند، درست مثل این است که دارید خفه می‌شوید. احتمال استفراغ و بالا آوردن غذا بسیار زیاد است و در آن حالت تهوع شدید، غذا وارد شش‌ها می‌شود.»
وی در پایان می‌گوید شاید خیلی‌ها در آمریکا و سایر کشورهای جهان برای سلامتی و شرایط زندگی این افراد در گوانتانامو هیچ ارزشی قایل نباشند، اما مسئله مهم رعایت معیارهای اخلاقی علم پزشکی است ونباید اجازه داد که حکومت این معیار‌ها را نقض کند و یا معیارهای جدیدی را وضع کند که طبق آن هر کجا که لازم دید به زور بیماران را مداوا کند. به گفته وی حتی اگر فردی زندانی هم باشد، حکومت حق ندارد به زور وی را مجبور کند که هر نوع مداوایی را بپذیرد.
