مجله «پوليتيکو»، چاپ آمريکا، به بهانه فرا رسيدن زمان اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد، به خاطر حساسيت و ظرايف رو در رو شدن و يا پرهيز از روبه‌رو شدن با رهبران کشورهای خصم آمريکا، به دشواری‌های حضور باراک اوباما، رئيس جمهور آمريکا، در اين اجلاس پرداخته است.
چگونگی واکنش روسای جمهور آمريکا با رهبران کشورهای خصم، و يا رهبران نه چندان خوشنام، معضلی قديمی است. ديپلمات‌ها و کارکنان وزارت خارجه آمريکا يادآور می‌شوند که هميشه نگران آن بوده‌اند که در اجلاس‌های بين‌المللی رهبران و يا افرادی مانند فيدل کاسترو يا ياسر عرفات، يک‌باره بر سر راه رئيس جمهور آمريکا پديدار شده و به شيوه مرسوم خود آنها را در آغوش بگيرند.
به نوشته مجله «پوليتيکو»، در اجلاس امسال مجمع عمومی سازمان ملل متحد اطرافيان رئيس جمهور آمريکا سعی خواهند کرد از مواجهه احتمالی وی با معمر قذافی رهبر ليبی، محمود احمدی‌نژاد، رئيس جمهور ايران، هوگو چاوز، رئيس جمهوری ونزوئلا، و رابرت موگابه، رهبر زيمبابوه، جلوگيری کنند.
اما پرهيز از روبه‌رو شدن با يک ميهمان سمج در راهروهای مقر سازمان ملل متحد کار ساده‌ای نيست. کارمندان وزارت خارجه و دفتر نمايندگی آمريکا در سازمان ملل متحد می‌گويند برنامه و زمان تک‌تک جلسات و حتی مسير رفت و آمد رهبران کشورهای مسئله‌آفرين را بررسی کرده و سعی می‌کنند رفت و آمد و حضور باراک اوباما در ساختمان را طوری تنظيم کنند که با اين افراد تلاقی نداشته باشد.
اين بار به نظر می‌رسد مشکل اصلی معمر قذافی باشد، چون در سال جاری آمريکا رياست دوره‌ای شورای امنيت را بر عهده دارد و کشور ليبی نيز رئيس مجمع عمومی سازمان ملل متحد است. بنابراين معمر قذافی درست پس از باراک اوباما در مجمع عمومی سخنرانی خواهد کرد و احتمال دارد آنها در اين تالار در فرصتی که منتظر زمان سخنرانی خود هستند با يکديگر روبه‌رو شوند.
مناسبات آمريکا و ليبی از سال ۲۰۰۶ به حالت عادی بازگشته و در اجلاس سران گروه ۸ که در ماه ژوئن در ايتاليا برگزار شد باراک اوباما با معمر قذافی دست داد. اما پس از آن تصميم دولت ليبی برای جشن گرفتن آزادی بمب‌گذار لاکربی باعث سردی روابط دو طرف شد.
مورد بحث‌برانگيز بعدی محمود احمدی‌نژاد است. با وجودی که باراک اوباما در طول کارزار انتخاباتی خود سياست گفت‌وگوی بدون قيد و شرط با رهبران ايران را مطرح کرده، کاخ سفيد احتمال هر گونه ديدار رودررو بين روسای جمهور دو کشور در نيويورک را منتفی دانسته است. سفير آمريکا در سازمان ملل نيز گفته است بعيد به نظر می‌رسد که باراک اوباما با محمود احمدی‌نژاد روبه‌رو شود، اما در مورد معمر قذافی با توجه به همزمانی سخنرانی دو رهبر اين حالت بعيد نيست.
روبه‌رو شدن، دست دادن و رد و بدل کردن چند کلام با رهبران کشورهای جنجالی می‌تواند جنبه‌های تبليغاتی منفی برای رئيس جمهور آمريکا داشته باشد. به‌خصوص در شرايطی که با هر تلفن موبايلی می‌توان از چنين صحنه‌هايی عکس گرفت، به سختی می‌توان از علنی شدن اين صحنه‌ها جلوگيری کرد.
با وجودی که فقط ۸ ماه از رياست جمهوری باراک اوباما می‌گذرد، تاکنون سه مورد از رو در رو شدن او با رهبران کشورهای ديگر به وسيله‌ای برای تبليغات عليه وی بدل شده است. مورد اول آن دست دادن و گفت‌وگو با ملک عبدالله، پادشاه عربستان سعودی، در جريان اجلاس گروه بيست در ماه آوريل در انگلستان بود، مورد بعدی دست دادن با هوگو چاوز در جريان اجلاس سران کشورهای حوزه کاراييب و بالاخره دست دادن با معمر قذافی، رهبر ليبی در حاشيه اجلاس گروه هشت در ايتاليا.
شايد وجود اين نوع حساسيت‌ها در مورد مکالمه يا دست دادن با رهبران جنجالی کشورهای جهان ملاحظه‌ای است ناشی از فضای تبليغات سياسی و حزبی در داخل آمريکا، با اين همه در بسياری از موارد در گذشته رقبای سياسی و حزبی سعی کرده‌اند با بزرگ جلوه دادن تصوير اين گونه ديدارها وجهه و يا سياست های رقيب خود را تخريب کنند.
چگونگی واکنش روسای جمهور آمريکا با رهبران کشورهای خصم، و يا رهبران نه چندان خوشنام، معضلی قديمی است. ديپلمات‌ها و کارکنان وزارت خارجه آمريکا يادآور می‌شوند که هميشه نگران آن بوده‌اند که در اجلاس‌های بين‌المللی رهبران و يا افرادی مانند فيدل کاسترو يا ياسر عرفات، يک‌باره بر سر راه رئيس جمهور آمريکا پديدار شده و به شيوه مرسوم خود آنها را در آغوش بگيرند.
به نوشته مجله «پوليتيکو»، در اجلاس امسال مجمع عمومی سازمان ملل متحد اطرافيان رئيس جمهور آمريکا سعی خواهند کرد از مواجهه احتمالی وی با معمر قذافی رهبر ليبی، محمود احمدی‌نژاد، رئيس جمهور ايران، هوگو چاوز، رئيس جمهوری ونزوئلا، و رابرت موگابه، رهبر زيمبابوه، جلوگيری کنند.
اما پرهيز از روبه‌رو شدن با يک ميهمان سمج در راهروهای مقر سازمان ملل متحد کار ساده‌ای نيست. کارمندان وزارت خارجه و دفتر نمايندگی آمريکا در سازمان ملل متحد می‌گويند برنامه و زمان تک‌تک جلسات و حتی مسير رفت و آمد رهبران کشورهای مسئله‌آفرين را بررسی کرده و سعی می‌کنند رفت و آمد و حضور باراک اوباما در ساختمان را طوری تنظيم کنند که با اين افراد تلاقی نداشته باشد.
اين بار به نظر می‌رسد مشکل اصلی معمر قذافی باشد، چون در سال جاری آمريکا رياست دوره‌ای شورای امنيت را بر عهده دارد و کشور ليبی نيز رئيس مجمع عمومی سازمان ملل متحد است. بنابراين معمر قذافی درست پس از باراک اوباما در مجمع عمومی سخنرانی خواهد کرد و احتمال دارد آنها در اين تالار در فرصتی که منتظر زمان سخنرانی خود هستند با يکديگر روبه‌رو شوند.
مناسبات آمريکا و ليبی از سال ۲۰۰۶ به حالت عادی بازگشته و در اجلاس سران گروه ۸ که در ماه ژوئن در ايتاليا برگزار شد باراک اوباما با معمر قذافی دست داد. اما پس از آن تصميم دولت ليبی برای جشن گرفتن آزادی بمب‌گذار لاکربی باعث سردی روابط دو طرف شد.
مورد بحث‌برانگيز بعدی محمود احمدی‌نژاد است. با وجودی که باراک اوباما در طول کارزار انتخاباتی خود سياست گفت‌وگوی بدون قيد و شرط با رهبران ايران را مطرح کرده، کاخ سفيد احتمال هر گونه ديدار رودررو بين روسای جمهور دو کشور در نيويورک را منتفی دانسته است. سفير آمريکا در سازمان ملل نيز گفته است بعيد به نظر می‌رسد که باراک اوباما با محمود احمدی‌نژاد روبه‌رو شود، اما در مورد معمر قذافی با توجه به همزمانی سخنرانی دو رهبر اين حالت بعيد نيست.
روبه‌رو شدن، دست دادن و رد و بدل کردن چند کلام با رهبران کشورهای جنجالی می‌تواند جنبه‌های تبليغاتی منفی برای رئيس جمهور آمريکا داشته باشد. به‌خصوص در شرايطی که با هر تلفن موبايلی می‌توان از چنين صحنه‌هايی عکس گرفت، به سختی می‌توان از علنی شدن اين صحنه‌ها جلوگيری کرد.
با وجودی که فقط ۸ ماه از رياست جمهوری باراک اوباما می‌گذرد، تاکنون سه مورد از رو در رو شدن او با رهبران کشورهای ديگر به وسيله‌ای برای تبليغات عليه وی بدل شده است. مورد اول آن دست دادن و گفت‌وگو با ملک عبدالله، پادشاه عربستان سعودی، در جريان اجلاس گروه بيست در ماه آوريل در انگلستان بود، مورد بعدی دست دادن با هوگو چاوز در جريان اجلاس سران کشورهای حوزه کاراييب و بالاخره دست دادن با معمر قذافی، رهبر ليبی در حاشيه اجلاس گروه هشت در ايتاليا.
شايد وجود اين نوع حساسيت‌ها در مورد مکالمه يا دست دادن با رهبران جنجالی کشورهای جهان ملاحظه‌ای است ناشی از فضای تبليغات سياسی و حزبی در داخل آمريکا، با اين همه در بسياری از موارد در گذشته رقبای سياسی و حزبی سعی کرده‌اند با بزرگ جلوه دادن تصوير اين گونه ديدارها وجهه و يا سياست های رقيب خود را تخريب کنند.
