علی سعیدلو، معاون رییس جمهور ایران، استان‌های کردستان، ایلام و سیستان و بلوچستان را از پرداخت هرگونه وجهی برای حضور در مسابقات کشوری و لیگ‌ها معاف کرد.
حمید سجادی معاون امور ورزش سازمان تربیت بدنی با تایید این خبر به ایسنا گفت: «متعاقب سفر هیات دولت به کردستان، سعیدلو طی دستوری اکید، خواستار معافیت این سه استان از پرداخت هرگونه وجه برای حضور در کلیه مسابقات ورزشی در سراسر ایران شده است.»
در این گزارش با مروری بر وضعیت دیروز و امروز ورزش در سه استان یاد شده، میزان اثرگذاری این تصمیم سازمان تربیت بدنی نیز بررسی شده است.
کردستان، معدن استعدادهای ورزشی
این سه استان، چندان مشارکتی در لیگ های رشته های مختلف ورزشی در ایران ندارند. سرمایه گذاری دولتی در عرصه ورزش در این استان به هیچ وجه قابل قیاس با استان هایی مثل تهران یا اصفهان نیست.
سامان طهماسبی دارنده دو مدال برنز کشتی فرنگی جهان، به خاطر همین تبعیض‌ها و فقدان ساده ترین امکانات زیستی برای یک قهرمان ملی، ناگذیر به تغییر تابعیت در میادین بین المللی شد.
سردار پاشایی دیگر قهرمان کشتی فرنگی جهان نیز به آمریکا مهاجرت کرد.
از تیم قدرتمند بسکتبال ساینای سنندج فقط خاطراتش باقی مانده. بسکتبال کردستان در دهه ۶۰ مثل تهران و اصفهان بیشترین بازیکن را در تیم ملی داشت اما از آن دوران نیز اثری به جا نمانده است.
تیم بسکتبال تراکتورسازی کردستان هم بعد از حضوری موفق در رقابت‌های سوپر لیگ، به دلیل مشکلات مالی از ادامه رقابت ها بازماند.
دختران بسکتبال کردستان هم از بهترین های ایران هستند که آنها نیز مثل مردان بسکتبالیست این استان، از امکانات و مزایای مناسبی برخوردار نیستند.
پینگ پنگ این استان نیز در دهه های ۶۰ و ۷۰ با حضور جمیل لطف الله نسب، فواد کاسب و بهنام رحمت‌پناه حرف اول ایران را می‌زد، اما امروز دیگر نشانی از آن اقتدار به جا نمانده است.
ایلام، ملی‌پوش‌های فراموش شده
ورزش ایلام نیز در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ شرایط بهتری نسبت به امروز داشت. زیرا در آن سال‌ها هنوز مبالغ میلیاردی از کیسه دولت به ورزش سرازیر نشده و توزیع پول در ورزش استان‌ها، اختلاف چشمگیری نداشت.
پس از حرفه‌ای شدن لیگ‌های ورزشی، ایلام مثل چند استان دیگر در ته صف توزیع سرمایه قرار گرفت.
ساخت ورزشگاه بزرگ ۱۵ هزار نفری ایلام بعد از چهار سال به نیمه هم نرسیده و چشم انتظار تخصیص اعتبار است. سالن ورزشی شهرستان آبدانان تاکنون چند بار افتتاح شده و پس از ذبح چندین گوسفند، مسئولان در این مراسم سخنرانی کرده اند. اما هنوز به طور کامل تکمیل نشده است.
علیرضا بزرگی و بهروز، عبدالصاحب، عبدالجبار و عبدالستار حیدرزاده در کشتی فرنگی این استان به دوبنده تیم ملی رسیدند و در مسابقات جهانی و قاره‌ای به روی تشک رفتند.
در جودو و وزنه برداری نیز ایلام همیشه از مدعیان قهرمانی کشور بوده است. امروز نیز به رغم تمام معضلات، ذبیح‌الله پورشیب در کاراته موفق می‌شود مدال طلای بازی های آسیایی گوانگجو را نصیب خود کند.
مرتضی صفری که در سال ۱۳۸۶ مدیرکل تربیت بدنی ایلام بود، گفته بود این استان با کمبود بیش از ۱۱۱ هزار مترمربع فضای ورزشی مواجه است.
در سال ۱۳۶۵ زمین فوتبال چوار از سوی نیروی هوایی عراق بمباران شد. فاجعه‌ای دلخراش که به کشته شدن جمعی از فوتبالیست‌های این استان از جمله علی نجات کرمی بازیکنان تیم ملی نوجوانان انجامید. امروز امکانات فوتبال استان ایلام، تغییر محسوسی نسبت به سال‌های خون و بمباران نداشته است.
سیستان و بلوچستان، ورزش در محاق
در سال ۲۰۰۳ در مسابقات کشتی فرنگی نوجوانان آسیا، رضا شیخی اهل سیستان و بلوچستان با تکنیکی خیره کننده به مدال طلا رسید. از دید کارشناسان این رشته ورزشی، او می توانست حسن رنگرز و حمید سوریان دیگری برای ایران باشد، اما همین مدال نیز نسبت به سطح امکانات ورزشی در آن دیار، چیزی شبیه شاهکار بود.
یوسف دهمیری دونده‌ای از روستای دهمیر در شهر بمپور، مدت‌ها رکورددار ۲۰۰ متر ایران بود و کشتی گیرها، تکواندوکاها و رکابزنان این استان در تیم‌های ملی می‌درخشیدند.
امروز هم تیم‌های ملی مردان و زنان کبدی ایران، از این استان تغذیه می‌شوند و تیم «آب و خاک» از بهترین‌های این رشته ورزشی در ایران است.
تیم کاراته راه و ترابری سیستان و بلوچستان نیز از معدود تیم‌های استان در لیگ‌های برتر سراسر کشور محسوب می شود.
از زابل، خاش، سراوان، کنارک و ایرانشهر در طول سال، کمتر خبر ورزشی در خبرگزاری‌های دولتی منتشر می‌شود. از رونق اقتصادی منطقه چابهار نیز کمکی به ورزش نمی‌شود.
ورزش در این استان به محاق رفته است. حتی میزبانی رقابت‌های قهرمانی کشور نیز کمتر به زاهدان می‌رسد.
معافیت از پرداخت ورودی؛ اقدامی موثر یا بی فایده؟
سازمان تربیت بدنی ایران می‌گوید از استان‌های کردستان، ایلام و سیستان و بلوچستان برای حضور در کلیه رقابت‌های ورزشی سراسر کشور هیچگونه وجهی دریافت نخواهد شد.
این سازمان علت این تصمیم را «توسعه همه جانبه و فراگیر و ارتقای سطح کیفی و کمی رقابت‌ها و امکان حضور حداکثری» ورزشکاران این استان‌ها در رقابت‌های کشوری و لیگ‌ها عنوان کرده است.
این در حالی است که برای شرکت در رقابت‌های قهرمانی کشور، اصولاً هیچ گونه وجهی از استان ها دریافت نمی‌شود و این هزینه‌های مشهور به ایاب و ذهاب است که استان‌های محروم را از حضور در مسابقات باز می‌دارد.
در لیگ‌های برتر نیز مبلغی حدود پنج تا ۱۰ میلیون تومان ورودیه دریافت می‌شود که این مبلغ در لیگ‌های دسته‌های پایین‌تر، به مراتب کمتر است.
آیا این طرح که در بطن خود، فقر نهادینه شده در این استان‌ها را به رسمیت شناخته است، می تواند محرکی برای ورزش استان‌های نام برده باشد؟
آیا مشکل سیستان و بلوچستان برای حضور در لیگ تکواندو یا ایلام در لیگ وزنه‌برداری و کردستان در لیگ بسکتبال، فقط همین مبلغ ورودی است؟ آیا آنها می‌توانند صدها میلیون تومان برای جلوگیری از کوچ ستاره‌های ورزشی خود به استان‌های دیگر را تامین کنند؟
حمید سجادی معاون امور ورزش سازمان تربیت بدنی با تایید این خبر به ایسنا گفت: «متعاقب سفر هیات دولت به کردستان، سعیدلو طی دستوری اکید، خواستار معافیت این سه استان از پرداخت هرگونه وجه برای حضور در کلیه مسابقات ورزشی در سراسر ایران شده است.»
در این گزارش با مروری بر وضعیت دیروز و امروز ورزش در سه استان یاد شده، میزان اثرگذاری این تصمیم سازمان تربیت بدنی نیز بررسی شده است.
کردستان، معدن استعدادهای ورزشی
این سه استان، چندان مشارکتی در لیگ های رشته های مختلف ورزشی در ایران ندارند. سرمایه گذاری دولتی در عرصه ورزش در این استان به هیچ وجه قابل قیاس با استان هایی مثل تهران یا اصفهان نیست.
سامان طهماسبی دارنده دو مدال برنز کشتی فرنگی جهان، به خاطر همین تبعیض‌ها و فقدان ساده ترین امکانات زیستی برای یک قهرمان ملی، ناگذیر به تغییر تابعیت در میادین بین المللی شد.
سردار پاشایی دیگر قهرمان کشتی فرنگی جهان نیز به آمریکا مهاجرت کرد.
از تیم قدرتمند بسکتبال ساینای سنندج فقط خاطراتش باقی مانده. بسکتبال کردستان در دهه ۶۰ مثل تهران و اصفهان بیشترین بازیکن را در تیم ملی داشت اما از آن دوران نیز اثری به جا نمانده است.
تیم بسکتبال تراکتورسازی کردستان هم بعد از حضوری موفق در رقابت‌های سوپر لیگ، به دلیل مشکلات مالی از ادامه رقابت ها بازماند.
دختران بسکتبال کردستان هم از بهترین های ایران هستند که آنها نیز مثل مردان بسکتبالیست این استان، از امکانات و مزایای مناسبی برخوردار نیستند.
پینگ پنگ این استان نیز در دهه های ۶۰ و ۷۰ با حضور جمیل لطف الله نسب، فواد کاسب و بهنام رحمت‌پناه حرف اول ایران را می‌زد، اما امروز دیگر نشانی از آن اقتدار به جا نمانده است.
ایلام، ملی‌پوش‌های فراموش شده
ورزش ایلام نیز در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ شرایط بهتری نسبت به امروز داشت. زیرا در آن سال‌ها هنوز مبالغ میلیاردی از کیسه دولت به ورزش سرازیر نشده و توزیع پول در ورزش استان‌ها، اختلاف چشمگیری نداشت.
پس از حرفه‌ای شدن لیگ‌های ورزشی، ایلام مثل چند استان دیگر در ته صف توزیع سرمایه قرار گرفت.
ساخت ورزشگاه بزرگ ۱۵ هزار نفری ایلام بعد از چهار سال به نیمه هم نرسیده و چشم انتظار تخصیص اعتبار است. سالن ورزشی شهرستان آبدانان تاکنون چند بار افتتاح شده و پس از ذبح چندین گوسفند، مسئولان در این مراسم سخنرانی کرده اند. اما هنوز به طور کامل تکمیل نشده است.
علیرضا بزرگی و بهروز، عبدالصاحب، عبدالجبار و عبدالستار حیدرزاده در کشتی فرنگی این استان به دوبنده تیم ملی رسیدند و در مسابقات جهانی و قاره‌ای به روی تشک رفتند.
در جودو و وزنه برداری نیز ایلام همیشه از مدعیان قهرمانی کشور بوده است. امروز نیز به رغم تمام معضلات، ذبیح‌الله پورشیب در کاراته موفق می‌شود مدال طلای بازی های آسیایی گوانگجو را نصیب خود کند.
مرتضی صفری که در سال ۱۳۸۶ مدیرکل تربیت بدنی ایلام بود، گفته بود این استان با کمبود بیش از ۱۱۱ هزار مترمربع فضای ورزشی مواجه است.
در سال ۱۳۶۵ زمین فوتبال چوار از سوی نیروی هوایی عراق بمباران شد. فاجعه‌ای دلخراش که به کشته شدن جمعی از فوتبالیست‌های این استان از جمله علی نجات کرمی بازیکنان تیم ملی نوجوانان انجامید. امروز امکانات فوتبال استان ایلام، تغییر محسوسی نسبت به سال‌های خون و بمباران نداشته است.
سیستان و بلوچستان، ورزش در محاق
در سال ۲۰۰۳ در مسابقات کشتی فرنگی نوجوانان آسیا، رضا شیخی اهل سیستان و بلوچستان با تکنیکی خیره کننده به مدال طلا رسید. از دید کارشناسان این رشته ورزشی، او می توانست حسن رنگرز و حمید سوریان دیگری برای ایران باشد، اما همین مدال نیز نسبت به سطح امکانات ورزشی در آن دیار، چیزی شبیه شاهکار بود.
یوسف دهمیری دونده‌ای از روستای دهمیر در شهر بمپور، مدت‌ها رکورددار ۲۰۰ متر ایران بود و کشتی گیرها، تکواندوکاها و رکابزنان این استان در تیم‌های ملی می‌درخشیدند.
امروز هم تیم‌های ملی مردان و زنان کبدی ایران، از این استان تغذیه می‌شوند و تیم «آب و خاک» از بهترین‌های این رشته ورزشی در ایران است.
تیم کاراته راه و ترابری سیستان و بلوچستان نیز از معدود تیم‌های استان در لیگ‌های برتر سراسر کشور محسوب می شود.
از زابل، خاش، سراوان، کنارک و ایرانشهر در طول سال، کمتر خبر ورزشی در خبرگزاری‌های دولتی منتشر می‌شود. از رونق اقتصادی منطقه چابهار نیز کمکی به ورزش نمی‌شود.
ورزش در این استان به محاق رفته است. حتی میزبانی رقابت‌های قهرمانی کشور نیز کمتر به زاهدان می‌رسد.
معافیت از پرداخت ورودی؛ اقدامی موثر یا بی فایده؟
سازمان تربیت بدنی ایران می‌گوید از استان‌های کردستان، ایلام و سیستان و بلوچستان برای حضور در کلیه رقابت‌های ورزشی سراسر کشور هیچگونه وجهی دریافت نخواهد شد.
این سازمان علت این تصمیم را «توسعه همه جانبه و فراگیر و ارتقای سطح کیفی و کمی رقابت‌ها و امکان حضور حداکثری» ورزشکاران این استان‌ها در رقابت‌های کشوری و لیگ‌ها عنوان کرده است.
این در حالی است که برای شرکت در رقابت‌های قهرمانی کشور، اصولاً هیچ گونه وجهی از استان ها دریافت نمی‌شود و این هزینه‌های مشهور به ایاب و ذهاب است که استان‌های محروم را از حضور در مسابقات باز می‌دارد.
در لیگ‌های برتر نیز مبلغی حدود پنج تا ۱۰ میلیون تومان ورودیه دریافت می‌شود که این مبلغ در لیگ‌های دسته‌های پایین‌تر، به مراتب کمتر است.
آیا این طرح که در بطن خود، فقر نهادینه شده در این استان‌ها را به رسمیت شناخته است، می تواند محرکی برای ورزش استان‌های نام برده باشد؟
آیا مشکل سیستان و بلوچستان برای حضور در لیگ تکواندو یا ایلام در لیگ وزنه‌برداری و کردستان در لیگ بسکتبال، فقط همین مبلغ ورودی است؟ آیا آنها می‌توانند صدها میلیون تومان برای جلوگیری از کوچ ستاره‌های ورزشی خود به استان‌های دیگر را تامین کنند؟
