«تهرون مال ماست»، خوانندگی بچه‌های خارج در خیابان‌های تهران
گروه تی‌ام بکس (TM BAX) به تازگی با ارائه ویدیوی «تهرون مال ماست» توانست در بین طرفداران موسیقی جوان جایگاه ویژه‌ای باز کند. ویدیویی که تصاویر آن از خیابان‌های تهران است و خوانندگان این گروه که همهٔ اعضای آن ساکن خارج از کشور هستند برای تهیه این تصاویر به خیابان‌های پایتخت ایران سفر کرده‌اند.
«تهرون مال ماست» مانند دیگر کارهای این گروه موضوعی انتقادی دارد و به مشکلات زندگی در ابرشهر تهران با همه جذابیت‌هایش می‌پردازد. اعضای این گروه عبارتند از حسین ام‌سین، نبیل تی، علی بی، امین و شاهینلو. حسین ام‌سین در برنامه صبحانه با خبر شنیدنی‌هایی از تی‌ام بکس را با ما در میان گذاشته‌است:
گفت‌وگوی محمد ضرغامی با حسین ام‌سین از گروه تی‌ام بکس
حسین ام‌سین: با سلام خدمت شما و عوامل خیلی خوب برنامه و شنوندگان خیلی خوب برنامه‌تان. حسین ام‌سین هستم، از گروه تی‌ام بکس کشور دانمارک، به نمایندگی از طرف گروه در خدمت شما هستم.
خواهش می‌کنم. درست است، اینجا صبحانه با خبر است. گفتی حسین ام‌سین. می‌خواهی توضیح بدهی این ام‌سین معنی‌اش چیست؟
ام‌سین مخفف اسم کوچک من است. ام‌اش مخفف محمد است و سین هم مال حسین است. اسم کوچکم محمدحسین است و زیپش کردیم گذاشتیم ام‌سین.
همه چیز را فکر می‌کنم با گروه تی‌ام بکس به صورت نشانه‌شناسی برویم جلو. مثلاً این که الان اسم گروه هم خودش سؤال است. چرا تی‌ام بکس؟
تی‌ام بکس هم مخفف تیمارستان است. حالا شاید یک کم خنده‌دار باشد. دلیل اینکه اسمش را گذاشتیم تیمارستان چون به یک حدی رسیده که موزیک دیگر از حالت دیوانگی شده تیمارستان. یعنی خیلی روانی و عاشق شدیم و اسمش را گذاشتیم تیمارستان.
چطور شد این گروه را تشکیل دادید و اعضای گروه چه کسانی هستند؟
سال ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ بود که من و دوست خوبم شاهینلو که یکی از اعضای فعلی گروه است تصمیم گرفتیم یک گروه بزنیم. طبیعتاً مثل خیلی از کسانی که نمی‌دانند از کجا شروع کنند ما هم نمی‌دانستیم از کجا شروع کنیم. یک سری وسایل ضبط گرفتیم و شروع کردیم. اسمش را گذاشتیم گروه تی‌ام و بعد، کار یک کم جدی‌تر شد و یک استودیو گرفتیم و یک سری افراد گروه کم شدند.
بعد یک شناخت قبلی با دوستان خوب‌مان علی بی و نبیل تی داشتیم که با آنها صحبت کردیم و به گروه پیوستند. در آخر هم امین جان وارد گروه شد و شد گروه تی‌ام بکس فعلی که در خدمت شما هست.
گروه تی‌ام بکس همانطور که گفتی فعالیتش را از کشور دانمارک شروع کرده. بچه‌هایی هم که دور هم جمع شده‌اند باید بچه‌هایی باشند که اصولا بخش بزرگی از زندگی‌شان را خارج از ایران گذرانده‌اند.
بله علی بی که اصلا اینجا به دنیا آمده. خوب شرایط جوری بوده که بچه‌ها تقریباً از بچگی اینجا بزرگ شدند.
آشنایی‌تان با موسیقی چطور بود؟
موسیقی که همیشه با آدم هست. همیشه آدم از بچگی یک سری گوش می‌دهد و بعد این پرورش پیدا می‌کند. همه یک جورهایی در کار موزیک بودند. مثلاً علی بی و نبیل تی پرودیوسرهای گروه هستند و کلا آهنگ‌سازی‌های گروه توسط این دو عزیز انجام می‌شود البته این دو با هم برادرند. البته همه با هم برادریم ولی از پدر جدا و از مادر سوا! ولی اینها واقعاً برادرند. اینها از بچگی کار آهنگ‌سازی می‌کردند. مثلاً امین که خواننده پاپ گروه است خیلی سال است که در کار خوانندگی بود. کلا بچه‌ها بک‌گراند [سابقه] موزیک داشتند.
معمولا کار گروهی مشکلات خاص خودش را دارد. گرایش‌های موسیقی‌تان چقدر نزدیک به هم بود؟
اولا بگویم در تی‌ام بکس، سطحی که کار می‌کنیم سطح منحصر به فرد است. آهنگ‌هایی که تا الان بیرون داده‌ایم جوری است که برای خودش صاحب سبک است. یعنی جوری نیست که بخواهیم سبک را کپی کرده باشیم و یا حتی سبک خودمان را بخواهیم کپی کرده باشیم. ولی من فکر می‌کنم طرز فکر کارهایی که انجام شده باعث شده یک موزیک خاص به وجود بیاوریم. البته من نمی‌توانم اسم خاصی رویش بگذارم. تقریباً همه سبک‌ها را کار می‌کنیم. مرزی برای سبک‌مان نیست. ما هر سبکی را در گروه‌مان می‌توانیم کار کنیم و تا حالا هم کار کردیم.
ولی یک جورهایی بیشتر موسیقی‌تان وقتی آدم گوش می‌دهد شبیه «آر اند بی» است.
درسته که آهنگی مثل «گریه نکن» را می‌توانیم بگوییم آهنگ پاپ یا آر اند بی بوده، ولی آهنگ‌های دیگر داشتیم مثل «سر تکون می‌دم» یا آهنگی مثل آهنگ «وی‌آی‌پی» که نمی‌شود گفت صد در صد آر اند بی یا رپ هستند.
خوب است که شما به این موضوع اشاره کردید. چون خیلی‌ها فکر می‌کنند گروه تی‌ام بکس گروه رپ است، گروه رپ فارسی. ولی اصلا این طور نیست. رپ جزئی از کارهایی است که انجام می‌دهیم. ولی تمام کار نیست. ما دوست داریم که همه سبک‌ها را با هم در گروه‌مان داشته باشیم و فکر می‌کنم خدا را شکر تا حالا هم اینطور بوده.
اتفاقا نکته خوبی را اشاره کردی. یک مسئله‌ای که در کار شما دیده می‌شود با توجه به سابقه گروه همانطور که گفتی علاقه عجیبی است که به عنصرهای موسیقی ایرانی در کارتان دارید.
ما یک فرهنگی داریم که دنیا بهش احترام می‌گذارد و خودمان باید اون رو بپرستیم. متاسفانه این دارد یک مقداری انگار کم‌رنگ می‌شود ولی ما داریم سعی می‌کنیم از طریق اینترنت و رسانه‌های دیگر همیشه در جریان ایران باشیم و یک جورهایی این گرایش همیشه هست.
نمی‌شود آدم بگوید مثلا وابستگی وجود ندارد. ما سعی می‌کنیم وابستگی همیشه پررنگ‌تر باشد. سعی می‌کنیم به مخاطب برسانیم که اگر کار می‌کنیم به عشق مردم کار می‌کنیم و برای مردم کار می‌کنیم و یک گرایش خیلی قوی داریم به آن جایی که ازش آمدیم و به آن تعلق داریم.
آیا اول آهنگی را می‌سازید و بعد در استودیو بین خودتان شعر یا متن آن هم شکل می‌گیرد؟
همیشه این طور بوده که آهنگ‌ها ساخته می‌شود و بعد آن بیت یا موزیک در استودیو پلی [پخش] می‌شود و از روی آن شروع می‌کنیم به نوشتن. فکر می‌کنم بستگی دارد به اینکه با چه موضوعی بخواهیم کار کنیم و چه نوع بیت باشد.
یعنی جوری است که بیت زده می‌شود توسط پرودیوسرهای گروه علی بی و نبیل تی و وقتی وارد استودیو می‌شود بچه‌ها شروع می‌کنند رویش ایده دادن.
وقتی آن ایده داده می‌شود شروع می‌کنیم رویشآن ایده مانور دادن و نوشتن. نوشته‌ها بالا پایین می‌شود، کم و زیاد می‌شود، پاک می‌شود و دوباره نوشته می‌شود. آخر سر تصمیم گروهی گرفته می‌شود که این سبک از آهنگ و این موضوع بیرون بیاید.
یک مقداری بعضی جاها احساس می‌شود کار یک جنبه‌های ضد زن به خودش می‌گیرد.
من نمی‌دانم. منظورتان را می‌توانید واضح‌تر بگویید. کدام آهنگ مثلا...
مثلا از کلماتی که استفاده می‌شود. مثل به کار بردن «مارمولک» برای دختر!
از ویدیوی «تهرون مال ماست»
نه اصلا این طوری نیست که ضد زن باشیم. یک همچو جراتی هم نداریم که بخواهیم یک همچو کاری بکنیم. حقیقتش این است که ضد کسی کار نمی‌کنیم. همیشه طرف کسی را می‌گیریم.
من فکر می‌کنم شما آهنگ «با ما راه بیا» منظورتان باشد ولی خوب اصلا قصد این نیست که بخواهیم ضدیت بکنیم. یک موضوع‌هایی هست که نمی‌شود انکار کرد. اینها واقعیت است. اگر بخواهیم انکارش کنیم داریم به خودمان دروغ می‌گوییم. من فکر می‌کنم آن خاص بودن سبک ماست که شاید به اشتباه یک همچو طرز تفکری را می‌دهد که مثلا ضد فلان کار می‌کنیم. ولی اصلا این طور نیست.
برسیم به ویدیوی داغ و بحث‌انگیز «تهران مال ماست». این ویدیو چطور درست شد؟ به خاطر اینکه تصاویر آن در تهران گرفته شده می‌پرسم.
این ویدیو توسط گروه خودمان و «نبیل تی» کارگردانی و فیلمبرداری شده. داخل تهران هم این فیلم را گرفتیم. آهنگش جوری بود که بچه‌ها دوست داشتند همیشه این آهنگ را بخوانند ولی هیچوقت فرصتش پیش نمی‌آمد چنین کاری بکنیم.
ولی چند ماه پیش تصمیم گرفتیم برویم ایران و این ویدیو را انجام دهیم. این بود که آهنگش سریع زده شد. بیتش سریع زده شد و تکست هم سریع نوشته شد و رفتیم ویدیو را سریع زدیم. آن حقیقتی را که توی دل تهران بود یک گوشه‌اش را توانستیم به تصویر بکشیم و نشان دهیم.
چطور اصلا توانستید بروید ایران؟ هیچ مشکلی پیش نیامد؟ چطور توانستید فیلمبرداری کنید؟
هر کاری سختی‌های خودش را دارد ولی من فکر نمی‌کنم قضیه آنقدر حساس باشد که کسی بخواهد گیری بدهد ولی خوب...
یعنی مشکلی برای شما پیش نیامد؟
نه. اصلا.
تهران چطور بود؟
من خودم بچه اصفهانم و اصلا کلا اصفهان به دنیا آمده‌ام. ولی بقیه بچه‌ها تهرانی‌اند. تهران به دنیا آمده‌اند. به جز علی که دانمارک به دنیا آمده.
من خودم خیلی سال بود که ایران نرفته بودم و بعد از آن همه سال که رفتیم خیلی جذاب بود. ولی مدت زیادی نتوانستیم بمانیم. باید سریع برمی‌گشتیم. درس‌ها و کارها زیاد ریخته بود و باید برمی‌گشتیم کارها را انجام می‌دادیم. خیلی خوب بود، خیلی همه چیز عالی.
من دیدم که چند تا کار تازه هم داشتید. اتفاقا یکی از این کارها یعنی آهنگ «میدون» به نظر آمد که آنارشیستی است.
من فکر می‌کنم به خاطر موضوعش است. به خاطر آن حس و حال اینکه جشن خیابانی است و دوست داریم یک جورهایی حس جشن خیابان در این آهنگ حس شود. چون اصولا الان مد شده که آهنگ‌های شاد که خوانده می‌شود باید حتما آهنگ‌های ریتم‌دار باشد یا به اصطلاح موزیسین‌ها و آن‌طوری که بین افراد عادی باب شده شش و هشت باشد.
ولی ما دوست داشتیم بگوییم همیشه این طور نیست. همیشه نباید آهنگ‌های به قول خودمان «قری» حتما باب باشد. می‌شود یک چنین آهنگی با چنین موضوعی ولی با ریتم شاد هم داشت.
موضوعش کجا را در بر می‌گیرد؟
موضوعش همه جا را می‌تواند در بر بگیرد. حتما لازم نیست جایی باشد. جایی که آدم حریم‌های شخصی‌اش بتواند حفظ شود و کسی نتواند نفوذ کند و رویش انگشت بگذارد. جایی که آدم بتواند آزادانه شادی کند. و من فکر می‌کنم یک جایی در تکست هم می‌گوید «وای پلیس دنبال‌مان است». حالا منظور از این پلیس دنبال‌مان است حتما لازم نیست ایران باشد، می‌تواند هر جای دیگر باشد.
اتفاقا چند وقت پیش اینجا در دانمارک هم یک سری تظاهرات شده بود که موضوع این آهنگ می‌تواند با آن هم ربط داشته باشد. یک سری به خاطر یک سری حقوق تظاهرات کرده بودند، و اصلا نباید بگوییم که ما به خاطر ایران یک چنین آهنگی را خواندیم.
حسین، لاله کیست؟
لاله یک شخصیت است. هر کسی می‌تواند باشد. ولی نسبت به آن آهنگ که خواندیم چون به ریتم آهنگ و قافیه‌ها لاله آمد. اسمش را گذاشتیم لاله.
ما یک مشکلی پیدا کردیم یک آهنگی خواندیم برای دختر تهران. یک آهنگ خواندیم برای دختر شیراز. الان باید برای ۲۵ تا دختر ایران آهنگ بخوانیم! فکر می‌کنم اینطوری با اسم‌ها که جلو برویم دیگر باید برای تمام اسم دخترها آهنگ بخوانیم!
