بیماران مبتلا به امراض خفیف در هاوایی از این پس می‌توانند بدون معطل شدن در اتاق انتظار، و تنها با صرف چند دقیقه پای اینترنت، از معاینات پزشکی استفاده کنند.
بیماران مبتلا به سرماخوردگی، تب شدید و برخی امراض خفیف دیگر از جمله بیمارانی خواهند بود که از طریق اینترنت به خدمات پزشکی دسترسی خواهند داشت.
با اجرای این طرح، برای اولین بار در مقیاس وسیع در جهان، روش معاینه از طریق اینترنت جایگزین بخشی از مراجعات پزشکی می‌شود.
این طرح در طول دو سال گذشته به صورت آزمایشی در برخی مناطق انجام شده است. پس از اجرای وسیع آن در هاوایی نیز ممکن است در ایالت‌های دیگر آمریکا نیز به اجرا درآید.
در این طرح، تماس بیمار با پزشک معالج از طریق رایانه‌ای دوربین‌دار (وب‌کم) برقرار می‌شود و بیمار در این مکالمه اينترنتی، مشکلات خود را مطرح می‌کند. پزشک معالج نیز پس از تشخیص بیماری با ارائه راهنمایی‌های لازم داروهای تجویز شده را با نسخه‌ای اینترنتی در اختیار او قرار می‌دهد.
طراحان و مجریان این طرح امیدوارند اجرای این طرح بتواند نیازهای معمول پزشکی بخش وسیعی از ساکنان سالخورده یا کم تحرک مناطقی مانند هاوايی را، که با مشکل پراکندگی جمعیت روبه‌رو هستند، تامین کند.
نگرانی فعلی این است که آیا افراد مشمول چنین طرحی امکان و دانش کاربری از این نوع ارتباط را دارند یا خیر.
در این طرح، برای دسترسی به خدمات آنلاین پزشکی، بیمار ابتدا ثبت نام می‌کند. سپس فهرستی از پزشکان قابل دسترس با نشانی و روش تماس در اختیار او قرار می‌گیرد.
البته هر بیمار می‌تواند در پایان هر مراجعه آنلاین پزشکی ارزیابی خود را از آن پزشک در صفحه‌ای ویژه بنویسد. این ارزیابی‌ها در اختیار دیگر مراجعان قرار می‌گیرد.
پیش از این روش ارتباطات ویدئویی اینترنتی گاه برای برخی از معالجات، به ویژه در مناطق دور افتاده، به کار گرفته شده بود.
اکنون صنعت بزرگ خدمات درمانی در آمریکا، و همچنین برخی دیگر از کشورهای توسعه یافته، به دقت چشم به نحوه اجرای این تجربه جدید در هاوایی دوخته‌اند تا کارایی چنین طرحی را در زمینه‌هایی مانند ایمنی و سرعت تماس، مؤثر بودن درمان‌ها، و از همه مهم‌تر، معضلات حقوقی و شکایات مراجعان ارزیابی کنند.
به باور طراحان و پزشکان فعال در این طرح، تماس اینترنتی می‌تواند بخشی از مراجعات ساده و غیرضروری بیماران به بیمارستان‌ها و بخش‌های اورژانس را بکاهد و تا حدی مشکل کمبود پزشک و کادر درمانی را در برخی ایالت‌های آمریکا جبران کند.
در عین حال این طرح می‌تواند از بودجه‌های درمانی بکاهد؛ زیرا برای اجرای چنین طرحی کلینیک یا مطب جدیدی تأسیس نمی‌شود و همچنین مراجعات پزشکی با بهایی نازل‌تر ارائه می‌شود.
یکی از نکاتی که در مورد اجرای این طرح پرسش برانگیز است میزان دقت در تشخیص پزشکی است. چگونه پزشک می‌تواند بدون معاینه جسم بیمار از نزدیک، مثلا بدون آنکه به ضربان قلب یا وضع تنفس او گوش بدهد، تشخیصی دقیق داشته باشد.
مجریان طرح می‌گویند که این روش فقط برای بیماری‌هایی که تشخیص آنها ساده است به کار برده خواهد شد و پزشکان موارد غیرقابل تشخیص اینترنتی را به معاینه حضوری ارجاع خواهند داد.
چرا هاوایی؟ انتخاب هاوایی به عنوان اولین ایالت برای اجرای این طرح دلایل مختلفی داشته است. از دلایل مربوط به جغرافیای جمعیتی این ایالت که بگذریم، دسترسی قوی و سریع ساکنان این جزایر با شبکه اینترنت از دیگر دلایل بوده است.
اما از این دلایل گذشته، ایالت هاوایی با مشکل بزرگ کمبود کادر پزشکی و درمانی روبه‌رو بوده است. به ویژه در جزایر کوچک و دور افتاده آن که محل سکونت اقشار کم درآمد است و بسیاری از ساکنان را برای رفع مشکلات پزشکی خود به مسافرت به مراکز ایالتی وامی‌دارد.
بیماران مبتلا به سرماخوردگی، تب شدید و برخی امراض خفیف دیگر از جمله بیمارانی خواهند بود که از طریق اینترنت به خدمات پزشکی دسترسی خواهند داشت.
با اجرای این طرح، برای اولین بار در مقیاس وسیع در جهان، روش معاینه از طریق اینترنت جایگزین بخشی از مراجعات پزشکی می‌شود.
این طرح در طول دو سال گذشته به صورت آزمایشی در برخی مناطق انجام شده است. پس از اجرای وسیع آن در هاوایی نیز ممکن است در ایالت‌های دیگر آمریکا نیز به اجرا درآید.
در این طرح، تماس بیمار با پزشک معالج از طریق رایانه‌ای دوربین‌دار (وب‌کم) برقرار می‌شود و بیمار در این مکالمه اينترنتی، مشکلات خود را مطرح می‌کند. پزشک معالج نیز پس از تشخیص بیماری با ارائه راهنمایی‌های لازم داروهای تجویز شده را با نسخه‌ای اینترنتی در اختیار او قرار می‌دهد.
طراحان و مجریان این طرح امیدوارند اجرای این طرح بتواند نیازهای معمول پزشکی بخش وسیعی از ساکنان سالخورده یا کم تحرک مناطقی مانند هاوايی را، که با مشکل پراکندگی جمعیت روبه‌رو هستند، تامین کند.
نگرانی فعلی این است که آیا افراد مشمول چنین طرحی امکان و دانش کاربری از این نوع ارتباط را دارند یا خیر.
در این طرح، برای دسترسی به خدمات آنلاین پزشکی، بیمار ابتدا ثبت نام می‌کند. سپس فهرستی از پزشکان قابل دسترس با نشانی و روش تماس در اختیار او قرار می‌گیرد.
البته هر بیمار می‌تواند در پایان هر مراجعه آنلاین پزشکی ارزیابی خود را از آن پزشک در صفحه‌ای ویژه بنویسد. این ارزیابی‌ها در اختیار دیگر مراجعان قرار می‌گیرد.
پیش از این روش ارتباطات ویدئویی اینترنتی گاه برای برخی از معالجات، به ویژه در مناطق دور افتاده، به کار گرفته شده بود.
اکنون صنعت بزرگ خدمات درمانی در آمریکا، و همچنین برخی دیگر از کشورهای توسعه یافته، به دقت چشم به نحوه اجرای این تجربه جدید در هاوایی دوخته‌اند تا کارایی چنین طرحی را در زمینه‌هایی مانند ایمنی و سرعت تماس، مؤثر بودن درمان‌ها، و از همه مهم‌تر، معضلات حقوقی و شکایات مراجعان ارزیابی کنند.
به باور طراحان و پزشکان فعال در این طرح، تماس اینترنتی می‌تواند بخشی از مراجعات ساده و غیرضروری بیماران به بیمارستان‌ها و بخش‌های اورژانس را بکاهد و تا حدی مشکل کمبود پزشک و کادر درمانی را در برخی ایالت‌های آمریکا جبران کند.
در عین حال این طرح می‌تواند از بودجه‌های درمانی بکاهد؛ زیرا برای اجرای چنین طرحی کلینیک یا مطب جدیدی تأسیس نمی‌شود و همچنین مراجعات پزشکی با بهایی نازل‌تر ارائه می‌شود.
یکی از نکاتی که در مورد اجرای این طرح پرسش برانگیز است میزان دقت در تشخیص پزشکی است. چگونه پزشک می‌تواند بدون معاینه جسم بیمار از نزدیک، مثلا بدون آنکه به ضربان قلب یا وضع تنفس او گوش بدهد، تشخیصی دقیق داشته باشد.
مجریان طرح می‌گویند که این روش فقط برای بیماری‌هایی که تشخیص آنها ساده است به کار برده خواهد شد و پزشکان موارد غیرقابل تشخیص اینترنتی را به معاینه حضوری ارجاع خواهند داد.
چرا هاوایی؟ انتخاب هاوایی به عنوان اولین ایالت برای اجرای این طرح دلایل مختلفی داشته است. از دلایل مربوط به جغرافیای جمعیتی این ایالت که بگذریم، دسترسی قوی و سریع ساکنان این جزایر با شبکه اینترنت از دیگر دلایل بوده است.
اما از این دلایل گذشته، ایالت هاوایی با مشکل بزرگ کمبود کادر پزشکی و درمانی روبه‌رو بوده است. به ویژه در جزایر کوچک و دور افتاده آن که محل سکونت اقشار کم درآمد است و بسیاری از ساکنان را برای رفع مشکلات پزشکی خود به مسافرت به مراکز ایالتی وامی‌دارد.
