به گفته آقای اوباما، پس از این همه خون‌ریزی و کشتار و آواره شدن مردم در سوریه، نمی‌توان انتظار داشت که به وضعیت گذشته بازگردیم و بشار اسد بر مسند قدرت بماند. او با اشاره به تاریخچه جنگ داخلی سوریه می‌گوید که این بشار اسد بود که صدای اعتراض مردم خود را نشنید و باعث شد که کار سوریه به اینجا بکشد. به نظر می‌رسد این پاسخ آقای اوباما به روسیه و ایران است که اصرار دارند بشار اسد در آینده سوریه باز هم نقش داشته باشد.
باراک اوباما می‌گوید که آمریکا به حملات خود به گروه حکومت اسلامی ادامه خواهد داد تا روزی که این گروه محو شود. اما اضافه می‌کند که حاضر است با دیگر کشورها از جمله روسیه و ایران همکاری کند.
تاکید باراک اوباما در این نطق بیش از همه بر جامعه بین‌الملل است و همکاری و هماهنگی که این جامعه می‌تواند داشته باشد.
آقای اوباما به حمایت جمهوری اسلامی از گروه‌های مختلف در منطقه اشاره می‌کند و می‌گوید که این کار به مواجهه‌های فرقه‌ای و مذهبی دامن زده است.
اوباما می‌گوید که سر دادن شعار «مرگ بر آمریکا» در ایران کار ایجاد نمی‌کند و برای ایران امنیت به بار نخواهد آورد.
آقای اوباما می‌گوید که کشورهای قدرتمند مخصوصا به دلیل قدرت و اعتبارشان وظیفه دارند در جایی که سیاست‌های‌شان ثمری ندارد، راه خود را عوض کرده و سیاستی دیگر را دنبال کنند. او در این مورد به سیاست نیم‌قرنی آمریکا در برابر کوبا اشاره می‌کند که «نتیجه‌ای نداشت».
حال آقای اوباما به موضوع کریمه و اقدامات روسیه رسیده است و اشاره می‌کند که آمریکا در اوکراین منافع مهم و فراوانی ندارد، اما «نمی‌تواند دست روی دست بگذارد» و ببیند که تمامیت ارضی یک کشور در خطر است. او می‌گوید که اگر روسیه با جامعه بین‌الملل به گفت‌وگو نشسته بود و به پای میز مذاکره رفته بود، هم منافع اوکراین تامین شده بود و هم منافع روسیه. او می‌گوید که در عین حال آمریکا قصد منزوی کردن روسیه را ندارد.
آقای اوباما اکنون به عنوان «مثالی روشن» به اولین سال ریاست جمهوری خود اشاره می‌کند که گفت باید ایران اتمی را کنترل و محدود کرد، از جمله با تحریم‌ها. او به «دو سال همکاری» کشورهای عضو گروه ۵+۱ اشاره می‌کند که با ایران به پای میز مذاکره رفتند و سرانجام توانستند به توافق برسند.
به گفته آقای اوباما، بازگشت به گذشته «هیچ ثمری برای ما نخواهد داشت»، باید «رو به آینده داشت».
او بدون اشاره به نام کشوری خاص می‌گوید که شما می‌توانید فعالان را به زندان بیندازید، اما آرمان‌ها و نظرات آنها را نمی‌توانید محبوس کنید.