کاندولیزا رایس، وزیر خارجه پیشین آمریکا، در کتاب خاطراتی که به تازگی منتشر شده است با اختصاص دادن بخش بزرگی از این کتاب به موضوع تلاش برای پیشبرد گفت‌و‌گوهای سیاسی خاورمیانه نوشته است که در آن زمان بسیار امیدوار بود که پیمان نهایی صلح بین اسرائیل و فلسطینی‌ها در سال ۲۰۰۸ رسمیت یابد.
کتاب خاطرات خانم کوندولیزا رایس با نام «افتخاری بالاتر از این نیست» منتشر شده است.
خانم رایس که در دولت دوم جرج بوش پست وزارت خارجه را در دست داشت، بیشترین تلاش‌های دیپلماتیک خود را به نزدیک کردن دیدگاه‌های سیاسی اهود اولمرت، نخست وزیر وقت اسرائیل، و محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطینی، اختصاص داد.
خانم رایس که در این سال‌ها بار‌ها و بار‌ها میان واشینگتن با اسرائیل و سرزمین‌های فلسطینی در رفت و آمد بود، در کتاب خاطراتش نوشته است از نرمش بزرگی که اهود اولمرت حاضر شد سرانجام در سال ۲۰۰۸ در قبال مذاکرات نهایی صلح نشان دهد، بسیار غافلگیر شد و فکر نمی‌کرد که روزی نخست وزیری در اسرائیل بر سر کار بیاید که تا این حد انعطاف‌پذیر باشد.
خانم رایس در کتاب خاطراتش همچنین نوشته است که اهود اولمرت در اوج تلاش‌های سیاسی به او گفت که در دیدار بعدی با محمود عباس آخرین و دست و دلبازانه‌ترین پیشنهادهای ارضی را با او در میان می‌گذارد.
وزیر خارجه پیشین آمریکا افزوده است که اهود اولمرت به وعده خود نیز وفا کرد و در دیدار بعدی‌اش با رئیس تشکیلات فلسطینی، ملاقاتی که در خانه اولمرت در اورشلیم انجام شد، «همان پیشنهادهایی را که پیشاپیش به من خبر داده بود»، به محمود عباس ارائه کرد.
به نوشته خانم رایس، اهود اولمرت با خود نقشه‌هایی به آن دیدار حساس و مهم برد و با دست خود بر روی آن برای محمود عباس ترسیم کرد که اسرائیل ۹۴ درصد از کل کرانه باختری را به فلسطینی‌ها بازپس می‌دهد و به جای شش درصد بقیه نیز حاضر به معاوضه زمین در بخش‌هایی در جنوب و شمال اسرائیل با فلسطینی‌هاست.
خانم رایس در کتاب خاطراتش افزوده است که نرمش اهود اولمرت در قبال وضعیت سیاسی اورشلیم نیز فرا‌تر از دیدگاه هر رهبر پیشین اسرائیل بود.
به نوشته وزیر خارجه پیشین آمریکا، اهود اولمرت به محمود عباس گفت غرب اورشلیم پایتخت اسرائیل خواهد بود و شرق اورشلیم (به عنوان بیت‌المقدس) پایتخت فلسطینی‌ها و کشور مستقل فلسطین خواهد شد و شهردار اورشلیم نیز کسی خواهد بود که بیشترین آرا را به نسبت درصد جمعیت یهودی‌نشین یا عرب‌نشین شهر به دست آورد.
خانم رایس نوشته است که فکر می‌کرد اجرای راهکار «دو ملت، دو کشور» بسیار نزدیک است، اما نگرانی‌هایش بر امید‌هایش برتری یافت، زیرا محمود عباس حاضر نشد در برابر اصرارهای اهود اولمرت این پیشنهادهای سخاوتمندانه را دریافت کند، اصراری که با پاسخ رد از سوی اهود اولمرت روبه‌رو شد و او تأکید داشت که آقای عباس ابتدا باید توافق‌نامه را امضا نماید.
خانم رایس افزوده است که چند ماه بعد نیز زمانی که به آخرین هفته‌های دولت اهود اولمرت باقی مانده بود، جرج بوش به محمود عباس اصرار ورزید که این پیشنهاد را بپذیرد، اما آمریکا درک کرد که از نظر فلسطینی‌ها، این پیشنهاد‌ها دیگر ارزشی ندارد.
اهود اولمرت بر اثر اتهاماتی که صرفاً در سطح رسانه‌های اسرائیل در مورد سوء استفاده مالی، مربوط به ۱۲ سال پیش از دوران نخست وزیری‌اش مطرح شد، شخصاً و بدون اینکه قانون از او خواسته باشد، به عمر دولت خود پایان داد و تنها سه سال پس از آن بود که محاکمه وی آغاز شد.
خانم رایس در کتاب خاطراتش با تاسف بسیار افزوده است: «حال که در سال ۲۰۱۱ من در حال نگارش این خاطرات هستم، می‌بینم که تا چه حد وضع مذاکرات اسرائیلی – فلسطینی به نسبت سه سال قبل از آن عقب‌نشینی کرده است.»
کتاب خاطرات کوندولیزا رایس که در ۷۳۴ صفحه نگاشته شده، در کنار روند پر پیچ وخم مذاکرات اسرائیلی – فلسطینی، در برگیرنده انتقادهای شدید خانم رایس از دیک چینی، معاون رئیس جمهوری وقت آمریکا، نیز هست.
خانم رایس آقای چینی را سیاستمداری «بسیار افراطی» که «به طرزی شایسته به رئیس جمهوری خدمت نکرد» توصیف کرده است.
کوندولیزا رایس همچنین نزاع‌های سختی را که شخصاً با جرج بوش داشته شرح داده است؛ یکی از نزاع‌ها در دسامبر ۲۰۰۶ در زمانی بود که جرج بوش بر سر اعزام نیروهای آمریکایی بیشتر به عراق اصرار می‌ورزید، در حالی که خانم رایس تأکید داشت نیروهای آمریکایی باید از مراکز شهرهای عراق بیرون بروند.
کاندولیزا رایس در کتاب خود همچنین از شماری از رهبران جهانی که با آن‌ها ملاقات کرده با زبان انتقادی یاد کرده است؛ برای مثال: درباره ژنرال عمرالبشیر، حاکم کودتایی و اسلام‌گرای سودان، نوشته است: «البشیر همیشه مثل معتادی که در عوالم هپروت است به نظر می‌رسید».
پس از آن که با امیل لحود، رئیس جمهوری پیشین لبنان، دست داده است، رایس می‌نویسد احساس می‌کردم دستم چنان آلوده شده است که در تمام مدت ملاقات حواسم به این بود که باید فوراً بدوم و دستانم را بشویم تا آلودگی دستان این مرد را پاک کنم.
درباره معمر قذافی، حاکم لیبی، که هفته گذشته به طرزی فجیع توسط مخالفانش در ملاء عام به قتل رسید، کوندولیزا رایس نوشته است قذافی نسبت به من «وسواس» داشت و با اشتیاقی که به شدت اذیتم می‌کرد شعری را برایم خواند که برای من سروده شده بود: «گلی سیاه در خانه‌ای سفید» (اشاره به کاخ سفید).
کتاب خاطرات خانم کوندولیزا رایس با نام «افتخاری بالاتر از این نیست» منتشر شده است.
خانم رایس که در دولت دوم جرج بوش پست وزارت خارجه را در دست داشت، بیشترین تلاش‌های دیپلماتیک خود را به نزدیک کردن دیدگاه‌های سیاسی اهود اولمرت، نخست وزیر وقت اسرائیل، و محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطینی، اختصاص داد.
خانم رایس که در این سال‌ها بار‌ها و بار‌ها میان واشینگتن با اسرائیل و سرزمین‌های فلسطینی در رفت و آمد بود، در کتاب خاطراتش نوشته است از نرمش بزرگی که اهود اولمرت حاضر شد سرانجام در سال ۲۰۰۸ در قبال مذاکرات نهایی صلح نشان دهد، بسیار غافلگیر شد و فکر نمی‌کرد که روزی نخست وزیری در اسرائیل بر سر کار بیاید که تا این حد انعطاف‌پذیر باشد.
خانم رایس در کتاب خاطراتش همچنین نوشته است که اهود اولمرت در اوج تلاش‌های سیاسی به او گفت که در دیدار بعدی با محمود عباس آخرین و دست و دلبازانه‌ترین پیشنهادهای ارضی را با او در میان می‌گذارد.
وزیر خارجه پیشین آمریکا افزوده است که اهود اولمرت به وعده خود نیز وفا کرد و در دیدار بعدی‌اش با رئیس تشکیلات فلسطینی، ملاقاتی که در خانه اولمرت در اورشلیم انجام شد، «همان پیشنهادهایی را که پیشاپیش به من خبر داده بود»، به محمود عباس ارائه کرد.
به نوشته خانم رایس، اهود اولمرت با خود نقشه‌هایی به آن دیدار حساس و مهم برد و با دست خود بر روی آن برای محمود عباس ترسیم کرد که اسرائیل ۹۴ درصد از کل کرانه باختری را به فلسطینی‌ها بازپس می‌دهد و به جای شش درصد بقیه نیز حاضر به معاوضه زمین در بخش‌هایی در جنوب و شمال اسرائیل با فلسطینی‌هاست.
خانم رایس در کتاب خاطراتش افزوده است که نرمش اهود اولمرت در قبال وضعیت سیاسی اورشلیم نیز فرا‌تر از دیدگاه هر رهبر پیشین اسرائیل بود.
به نوشته وزیر خارجه پیشین آمریکا، اهود اولمرت به محمود عباس گفت غرب اورشلیم پایتخت اسرائیل خواهد بود و شرق اورشلیم (به عنوان بیت‌المقدس) پایتخت فلسطینی‌ها و کشور مستقل فلسطین خواهد شد و شهردار اورشلیم نیز کسی خواهد بود که بیشترین آرا را به نسبت درصد جمعیت یهودی‌نشین یا عرب‌نشین شهر به دست آورد.
خانم رایس نوشته است که فکر می‌کرد اجرای راهکار «دو ملت، دو کشور» بسیار نزدیک است، اما نگرانی‌هایش بر امید‌هایش برتری یافت، زیرا محمود عباس حاضر نشد در برابر اصرارهای اهود اولمرت این پیشنهادهای سخاوتمندانه را دریافت کند، اصراری که با پاسخ رد از سوی اهود اولمرت روبه‌رو شد و او تأکید داشت که آقای عباس ابتدا باید توافق‌نامه را امضا نماید.
خانم رایس افزوده است که چند ماه بعد نیز زمانی که به آخرین هفته‌های دولت اهود اولمرت باقی مانده بود، جرج بوش به محمود عباس اصرار ورزید که این پیشنهاد را بپذیرد، اما آمریکا درک کرد که از نظر فلسطینی‌ها، این پیشنهاد‌ها دیگر ارزشی ندارد.
اهود اولمرت بر اثر اتهاماتی که صرفاً در سطح رسانه‌های اسرائیل در مورد سوء استفاده مالی، مربوط به ۱۲ سال پیش از دوران نخست وزیری‌اش مطرح شد، شخصاً و بدون اینکه قانون از او خواسته باشد، به عمر دولت خود پایان داد و تنها سه سال پس از آن بود که محاکمه وی آغاز شد.
خانم رایس در کتاب خاطراتش با تاسف بسیار افزوده است: «حال که در سال ۲۰۱۱ من در حال نگارش این خاطرات هستم، می‌بینم که تا چه حد وضع مذاکرات اسرائیلی – فلسطینی به نسبت سه سال قبل از آن عقب‌نشینی کرده است.»
کتاب خاطرات کوندولیزا رایس که در ۷۳۴ صفحه نگاشته شده، در کنار روند پر پیچ وخم مذاکرات اسرائیلی – فلسطینی، در برگیرنده انتقادهای شدید خانم رایس از دیک چینی، معاون رئیس جمهوری وقت آمریکا، نیز هست.
خانم رایس آقای چینی را سیاستمداری «بسیار افراطی» که «به طرزی شایسته به رئیس جمهوری خدمت نکرد» توصیف کرده است.
کوندولیزا رایس همچنین نزاع‌های سختی را که شخصاً با جرج بوش داشته شرح داده است؛ یکی از نزاع‌ها در دسامبر ۲۰۰۶ در زمانی بود که جرج بوش بر سر اعزام نیروهای آمریکایی بیشتر به عراق اصرار می‌ورزید، در حالی که خانم رایس تأکید داشت نیروهای آمریکایی باید از مراکز شهرهای عراق بیرون بروند.
کاندولیزا رایس در کتاب خود همچنین از شماری از رهبران جهانی که با آن‌ها ملاقات کرده با زبان انتقادی یاد کرده است؛ برای مثال: درباره ژنرال عمرالبشیر، حاکم کودتایی و اسلام‌گرای سودان، نوشته است: «البشیر همیشه مثل معتادی که در عوالم هپروت است به نظر می‌رسید».
پس از آن که با امیل لحود، رئیس جمهوری پیشین لبنان، دست داده است، رایس می‌نویسد احساس می‌کردم دستم چنان آلوده شده است که در تمام مدت ملاقات حواسم به این بود که باید فوراً بدوم و دستانم را بشویم تا آلودگی دستان این مرد را پاک کنم.
درباره معمر قذافی، حاکم لیبی، که هفته گذشته به طرزی فجیع توسط مخالفانش در ملاء عام به قتل رسید، کوندولیزا رایس نوشته است قذافی نسبت به من «وسواس» داشت و با اشتیاقی که به شدت اذیتم می‌کرد شعری را برایم خواند که برای من سروده شده بود: «گلی سیاه در خانه‌ای سفید» (اشاره به کاخ سفید).
