رييس کميته ملی المپيک ايران در بيستمين دوره نمايشگاه بين‌المللی مطبوعات گفت «دغدغه آيات عظام درباره ورزش بانوان بايد حتماً مدنظر قرار بگيرد و تلاش ما نيز همين است.»
کيومرث هاشمی با تاکيد بر موفقيت‌آميز بودن نتايج ورزشکاران زن اعزامی به بازی‌های آسيايی اينجئون يادآور شد: «صحبت‌هايی که مطرح شده بود در يکی از مباحث درس بود و مربوط به کمال زن می‌شد. ما به کمال احترام می‌گذاريم. اگر دغدغه‌ای وجود دارد بايد توجه شود و به فدراسيون‌ها هم اين موضوع انتقال داده شده است.»
اشاره هاشمی به اظهارات آيت‌الله جوادی آملی است که در درس تفسير و درباره «گم شدن عاطفه در تربيت جامعه» بيان شده است.
جوادی آملی گفته: «خيال می‌کنيم کمال زن در اين است که برای ما برود مدال بياورد، کمال زن در مادر شدن است، در فرزند تربيت کردن است، به ما گفتند بيراهه برويد ما هم گفتيم چشم، فضيلت زن در اين نيست که زن و دختر ما برود پايش را دراز کند و يک کسی را بزند و برای ما مدال بياورد، فأين تذهبون، به کجا داريم می‌رويم.»
او نخستين مرجع تقليدی نيست که مخالفت خود را با حضور ورزشکاران زن در مسابقاتابراز کرده. پيش از او هم جمعی از مراجع، اعزام ورزشکاران زن به رقابت‌های برون مرزی را حرام دانستند.
وقتی هما حسينی قايقران ايرانی به عنوان پرچمدار کاروان ايران در المپيک ۲۰۰۸ پکن برگزيده شد، علم الهدی در نماز جمعه مشهد اين انتخاب را جنگ با ارزش ها دانست و از آن به عنوان «آماده سازی مردم برای فرج امام زمان» ياد کرد.
آيت‌الله علوی گرگانی نيز در پاسخ به استفتای خبرگزاری ايسنا گفته بود: «اعزام زنان ورزشکار به رقابت‌های بين‌المللی را مخالف عفاف زن می‌دانيم و لذا جايز نمی‌دانيم.»
آيت‌الله حسينی زنجانی هم معتقد است اعزام بانوان به مجامع مختلط و انجام ورزش در معرض ديد اجانب، در شان زن مسلمان نبوده و جايز نيست.
در اين بين، سيداحمد خاتمی حتی تماشای ورزش کشتی از صداوسيمای جمهوری اسلامی را برای زنان ايرانی حرام اعلام کرد.
حجت‌الاسلام سيدمحمد غروی عضو شورای مرکزی جامعه مدرسين حوزه علميه قم در بحبوحه برگزاری بازی‌های آسيايی گوانجو گفته بود: «به طور جدی از مسئولان می‌خواهم در مورد حضور بانوان در مسابقات جهانی تجديدنظر کنند. مسابقات به خصوص جهانی آميخته با يکسری لوازم و ملزومات است که با ارزش‌های اسلامی ما سازگار نيست.»
غروی از پخش چند ثانيه مسابقه ورزش بانوان در تلويزيون نيز دلگير بود و گفت: اين اقدامات با انديشه اسلامی سازگار نبود و از تلويزيون جمهوری اسلامی ايران اين انتظار نبود که برخی از تصاوير را نشان دهد و باعث خدشه‌دار شدن قلوب دين‌داران شود."
آيت‌الله گلپايگانی هم گفت: «تشويق و اعزام زنان مسلمان به ميادين مسابقات خارجی با وضع لباس و پوشش ورزشکاران بر خلاف موازين شرعی و حرام است و کسانی که مخارج آن را از بيت‌المال می‌پردازند ضامن‌اند و قاضی بايد حقوق بيت‌المال را از آنان پس بگيرد.»
اعتراض‌های مراجع تقليد و روحانيون به ورزش بانوان در شرايطی صورت می‌گيرد که آنها با حجاب کامل و البسه مورد تاييد نظام جمهوری اسلامی در مسابقات حضور می‌يابند.
تبعيض‌های متعدد در تخصيص امکانات و بودجه، پخش نشدن مسابقات از صداوسيما و غير قانونی بودن برخی رشته‌ها، از جمله موانعی است که پيش روی ورزشکاران زن قرار دارد و حالا نگرانی از تسليم شدن دستگاه ورزش در برابر فشار مراجع و روحانيون تندرو نيز شدت گرفته.
سال ۱۹۵۸ در بازی‌های آسيايی توکيو، اولين گروه زنان ايرانی به اين رقابت‌ها اعزام شدند. ورزشکارانی از جمله مهوش آگاه و عطيه درخشان به سرپرستی خانم پارينه به ژاپن رفتند. اولين مدال زنان ايرانی را هم واليباليست ها در سال ۱۹۶۶ به دست آوردند و روی سکوی سوم ايستادند.
در بازی های آسيايی ۱۹۷۴ تهران، دختران ايران در شمشيربازی موفق به کسب دو مدال طلا، يک نقره و يک برنز شدند که توسط گيتی محبان، مهوش شفايی، مريم آچاک و ژيلا الماسی رقم خورد. اما کسب مدال بعدی تا بازی‌های آسيايی ۲۰۰۲ بوسان طول کشيد!
در آخرين دوره بازی های آسيايی به ميزبانی اينچئون، بهترين نتايج ورزش بانوان در تاريخ بازی‌های آسيايی ثبت شد. اولين مدال و آخرين مدال کاروان اعزامی ايران را زنان کسب کردند و در مجموع به رکورد ۲ طلا، ۷ نقره و ۶ برنز دست يافتند.
با اين نتيجه حتی اگر مردان ورزشکار ايرانی در مسابقات حضور نمی‌يافتند، باز هم ايران در جدول رده‌بندی، از کاروان مردان و زنان کشورهايی چون امارات، اردن، عراق، پاکستان، لبنان، فيليپين، ويتنام و ميانمار بالاتر قرار می‌ايستاد.
تعداد مدال زنان ايرانی در اينچئون از تعداد مدال‌های کسب شده مردان و زنان تيم‌های کويت، عربستان سعودی و کاروان چند مليتی قطر هم بيشتر بود. در چنين شرايطی مشخص نيست کميته المپيک چنانچه کيومرث هاشمی وعده داده، چگونه قرار است «دغدغه آيات عظام» درباره ورزش بانوان را مدنظر قرار دهد.
