با مطرح شدن احتمال تحریم فروش بنزین به ایران به خاطر پافشاری بر برنامه هسته ایش، دولت محمود احمدی نژاد در تلاش است تا کمبود بنزین خود را از طریق واردات از ونزوئلا جبران کند.
از سوی دیگر خبرهایی مبنی بر همکاری های هسته ای میان ایران و ونزوئلا منتشر شده است. برای آشنایی بیشتر با روابط ایران و ونزوئلا، رادیو فردا با رابرت باتوم، سردبیر مجله اقتصادی «وِن اکانامی» چاپ کاراکاس گفت و گو کرده و نخست از او خواسته درباره ابعاد روابط دو کشور توضیح دهد.
رابرت باتوم: مطالب زيادی است که ما نمی دانيم چون دولت به خوبی اطلاع رسانی نمی کند، اما آن چه ما می دانيم اين است که چاوز در سفر خود به ايران اعلام کرد که ونزوئلا روزانه ۲۰ هزار بشکه بنزين به ايران تحويل خواهد داد.
البته ترديدی نيست که اين بنزين توليد شده در ونزوئلا نخواهد بود، چرا که پالايشگاه های ما چنان وضعيت وخيمی دارند که خودمان هم برای مصرف داخلی مجبور به وارد کردن بنزين هستيم.
چند سال است شايع شده که ونزوئلا به ايران اورانيوم می دهد و اين مسئله بيشتر مايه نگرانی است. اين شايعات زمانی تقويت شدند که يکی از وزيران ونزوئلا گفت ايران به ما کمک می کند تا تأسيسات توليد اورانيوم بسازيم. علاوه بر اين چند رويداد ديگر نيز اتفاق افتاد و مشخص شد ونزوئلا به ايران اورانيوم می دهد.
از سوی ديگر رئيس جمهوری ونزوئلا نيز اعلام کرد ايران به ما کمک می کند تا تأسيسات هسته ای برای مقاصد صلح آميز بسازيم. البته ما نمی دانيم دقيقاً منظور آقای چاوز از اين حرف چه بوده، ولی مشخص است که همکاری های دو کشور از تحويل مواد معدنی فراتر می رود.
رادیو فردا: آيا شما فکر می کنيد همکاری هسته ای ايران با ونزوئلا پاداشی است برای تحويل بنزين به ايران؟
من فکر می کنم اين مسايل از يکديگر مجزا هستند و الزاما ً با هم ارتباطی ندارند.
درايران گزارش هايی منتشر شده مبنی بر اين که ايران بنزين را از ونزوئلا به قيمتی بالاتر از بهای بين المللی آن می خرد. آيا اين مسئله درست است؟
من ترديد دارم که بنزين را با قيمتی بالاتر از قيمت جهانی به ايران بفروشيم.
اما شما می گوييد ونزوئلا نمی تواند اين بنزين را خودش تأمين کند و مجبور است از کشورهای ديگر خريداری کند و بعد به ايران بفروشد. آيا به اين ترتيب منطقی نيست که بهای اين بنزين گران تر باشد؟
در کل اين ماجرا هيچ منطقی وجود ندارد و من فکر می کنم اين کار تنها برای دور زدن تحريم هايی است که ايرانی ها از اعمال آن نگران هستند و ظاهراً ونزوئلا اين تحريم ها را رعايت نخواهد کرد.
اگر اين تحريم از طرف سازمان ملل باشد، آيا ونزوئلا می تواند از اعمال آن خودداری کند؟
ونزوئلا به آن توجهی نمی کند يا بهتر است بگوييم چاوز به اين تحريم ها توجهی نخواهد کرد.
آيا اين سياست برای ونزوئلا پيامدی در بر نخواهد داشت؟
حتماً برای ما پيامد خواهد داشت، چون با روابطی که ونزوئلا دارد و سياست هايی که دنبال می کند، با حمايت از شبه نظاميان و قاچاقچيان مواد مخدر در کلمبيا و با تلاش برای بی ثبات کردن دولت های پرو، مکزيک و هندوراس در آستانه تبديل شدن به ملتی است که ديگران آن را ياغی می خوانند.
از سوی دیگر خبرهایی مبنی بر همکاری های هسته ای میان ایران و ونزوئلا منتشر شده است. برای آشنایی بیشتر با روابط ایران و ونزوئلا، رادیو فردا با رابرت باتوم، سردبیر مجله اقتصادی «وِن اکانامی» چاپ کاراکاس گفت و گو کرده و نخست از او خواسته درباره ابعاد روابط دو کشور توضیح دهد.
رابرت باتوم: مطالب زيادی است که ما نمی دانيم چون دولت به خوبی اطلاع رسانی نمی کند، اما آن چه ما می دانيم اين است که چاوز در سفر خود به ايران اعلام کرد که ونزوئلا روزانه ۲۰ هزار بشکه بنزين به ايران تحويل خواهد داد.
البته ترديدی نيست که اين بنزين توليد شده در ونزوئلا نخواهد بود، چرا که پالايشگاه های ما چنان وضعيت وخيمی دارند که خودمان هم برای مصرف داخلی مجبور به وارد کردن بنزين هستيم.
چند سال است شايع شده که ونزوئلا به ايران اورانيوم می دهد و اين مسئله بيشتر مايه نگرانی است. اين شايعات زمانی تقويت شدند که يکی از وزيران ونزوئلا گفت ايران به ما کمک می کند تا تأسيسات توليد اورانيوم بسازيم. علاوه بر اين چند رويداد ديگر نيز اتفاق افتاد و مشخص شد ونزوئلا به ايران اورانيوم می دهد.
از سوی ديگر رئيس جمهوری ونزوئلا نيز اعلام کرد ايران به ما کمک می کند تا تأسيسات هسته ای برای مقاصد صلح آميز بسازيم. البته ما نمی دانيم دقيقاً منظور آقای چاوز از اين حرف چه بوده، ولی مشخص است که همکاری های دو کشور از تحويل مواد معدنی فراتر می رود.
رادیو فردا: آيا شما فکر می کنيد همکاری هسته ای ايران با ونزوئلا پاداشی است برای تحويل بنزين به ايران؟
من فکر می کنم اين مسايل از يکديگر مجزا هستند و الزاما ً با هم ارتباطی ندارند.
درايران گزارش هايی منتشر شده مبنی بر اين که ايران بنزين را از ونزوئلا به قيمتی بالاتر از بهای بين المللی آن می خرد. آيا اين مسئله درست است؟
من ترديد دارم که بنزين را با قيمتی بالاتر از قيمت جهانی به ايران بفروشيم.
اما شما می گوييد ونزوئلا نمی تواند اين بنزين را خودش تأمين کند و مجبور است از کشورهای ديگر خريداری کند و بعد به ايران بفروشد. آيا به اين ترتيب منطقی نيست که بهای اين بنزين گران تر باشد؟
در کل اين ماجرا هيچ منطقی وجود ندارد و من فکر می کنم اين کار تنها برای دور زدن تحريم هايی است که ايرانی ها از اعمال آن نگران هستند و ظاهراً ونزوئلا اين تحريم ها را رعايت نخواهد کرد.
اگر اين تحريم از طرف سازمان ملل باشد، آيا ونزوئلا می تواند از اعمال آن خودداری کند؟
ونزوئلا به آن توجهی نمی کند يا بهتر است بگوييم چاوز به اين تحريم ها توجهی نخواهد کرد.
آيا اين سياست برای ونزوئلا پيامدی در بر نخواهد داشت؟
حتماً برای ما پيامد خواهد داشت، چون با روابطی که ونزوئلا دارد و سياست هايی که دنبال می کند، با حمايت از شبه نظاميان و قاچاقچيان مواد مخدر در کلمبيا و با تلاش برای بی ثبات کردن دولت های پرو، مکزيک و هندوراس در آستانه تبديل شدن به ملتی است که ديگران آن را ياغی می خوانند.
