بر اساس نتايج يک پژوهش روانشناسی در نروژ، گريه کردن در دادگاه و مراجع قضایی می تواند اعتماد مقامات قضایی را جلب نماید.
به نوشته روزنامه «داگ ساویسن» چاپ نروژ، نتايج يک پژوهش جدید که توسط گوری بولینگمو و اوتسن وسل الن، دو روانشناس و پژوهشگر دانشگاه اسلو انجام گرفته است، از تاثیرمثبت « گريستن » در مراحل رسيدگی قضایی و قانونی حکايت می کند.
اين پژوهش، که به زودی در سراسر جهان منتشر خواهد شد، نشان می دهد که چه شاکی يا قربانی يک جرم وچه متهم به ارتکاب جرم، در مراحل دادرسی می تواند از طريق گريستن اعتماد پلیس را جلب کند.
پژوهشگران نروژی تصمیم گرفته اند که نتایج پژوهش خود را در اختيار دست اندرکاران قضایی قرار دهند.
اين دو روانشناس برای اثبات هر چه بيشتر فرضیه خود، يک هنرپيشه زن را استخدام کردند تا دو روايت مختلف اما ساختگی را درباره نحوه مورد تجاوز قرار گرفتن خود را، توضیح دهد.
هر چه زن با گریه گفته بود مورد باور قرار گرفت و عجيب آنکه حتی شرح انجام اين جرم فرضی بوسيله مرد به ظاهر تجاوزگر نيز، به دليل استفاده او از شيوه ای يکسان، باز هم به باور کردن حرف هايش منتهی شد.
پژوهشگران نروژی می گويند که بسياری به هنگام قرار گرفتن در چنين شرايطی، رفتاری به دور از شخصيت بروز می دهند.فرضا یکی خندان می شود و ديگری ممکن است سرد و عبوس باشد.
به گفته این دو روانشناس نروژی، مهم است که دست اندر کاران قضایی بدانند اين گونه رفتارها ناشی از دل نگرانی و تشويش است.
در اين پژوهش آمده است : حتی افسران با تجربه پليس که ادعا می کردند « گريستن » ابدا بر آنها کارگر نيست به همان درجه افراد ديگر تحت تاثير قرار گرفته بودند.
اين پژوهش نشان می دهد: تنها قضات هستند که گريستن متهمان و مظلومان در يک پروسه قضایی، بر آنها و حکمشان بی تاثير بوده است. وکلای مدافع نروژی که روزنامه نروژی «داگ ساویسن» با آنها گفت وگو کرده است، می گويند که نتايج اين پژوهش، همسو و منطبق با حاصل تجارب آنها است.
لازم به توضیح است که در جهان غرب تصميم نهایی تنها بر عهده قاضی نيست. به ويژه در اسکانديناوی قاضی و هیات منصفه هرکدام رای خود را دارند و تاثير پذيری هیات منصفه و حتی پليس می تواند به روند بي طرفی رسيدگی در محکمه خدشه وارد آورد.
