نورالدين پيرمؤذن ، فاطمه حقيقت جو، اسماعيل گرامی مقدم، علی مزروعی، علی اکبر موسوی خوئينی و حسن يوسفی اشکوری از نمايندگان سابق مجلس در خارج از کشور هستند که در بيانيه ای با اعلام حمايت از اعتراضات مردم استان های آذربايجان شرقی و آذربایجان غربی، بخاطر خشک شدن درياچه اروميه تاکيد کرده اند برخوردهای امنيتی و سرکوبگرانه راه حل اين گونه مشکلات نيست.
رادیو فردا در گفت و گو با نورالدين پير موذن نماينده سابق مجلس و يکی از امضا کنندگان اين بيانيه در ابتدا از او پرسيده چرا همان طور که در بيانيه نوشته ايد يک موضوع زيست محيطی و اعتراض مدنی در اروميه به يک مساله امنيتی – سياسی و سرکوب تبديل شد؟
من خوب يادم است چند سال پيش وقتی داستان آن کاريکاتور پيش آمد، در مجلس شعری را خواندم مبنی بر اين که:
تپيدن های دل ها ناله شد آهسته آهسته
رساتر گر شود اين ناله ها فرياد می گردد
گفت‌گوی وحید پوراستاد با نورولدین پیرمؤذن، نماینده سابق مجلس
من تشريح کردم يک شکاف و فاصله بزرگ بين تهران و آذربايجان وجود دارد. من روی صدای تپش قلب نارضايتی و قهر سياسی مردم آذربايجان تاکيد کردم و گفتم اگر اين قهر سياسی ادامه يابد منجر به خشم سياسی خواهد شد.
امروز ما می بينيم به خاطر همين مشکل درياچه اروميه با تحميل فضای سنگين امنيتی و نظامی با خواست مردم برخورد می شود که نشان دهنده اين است که ما صدای مردم را نمی شنويم و چون صدای مردم شنيده نمی شود برای ساکت کردن آنها مجبوريم از شيوه هايی استفاده کنيم که پسنديده نيست.
آقای پيرموذن! دراين نامه که به امضای شما و چند نماينده سابق مجلس رسيده از مجلس و قوه قضاييه خواسته شده وارد اين ماجرا شوند. آيا فکر می کنيد نمايندگان مجلس وقتی درياچه اروميه خشک شده تازه متوجه شدند که بايد وارد اين ماجرا شوند؟
جان کلام اينجا است وقتی شما مجلسی تشکيل می دهيد که برخاسته از متن مردم نيست يعنی موجودات زبان بسنده ای توسط شورای نگهبان وارد مجلس می شوند، در نتيجه بين مردم و نمايندگان مردم فاصله می افتد و مردم احساس می کنند با اين نمايندگان هرگز نمی توانند خواسته هايشان را بيان کنند و در نتيجه با حضور در خيابان به شکل مسالمت آميز فرياد خود را بلند می کنند.
بنابراين اول بايد نماينده برخاسته از متن مردم و با رأی آزاد مردم محصول يک انتخابات درست داشت و آن موقع از چنين مجلسی انتظار حل مشکلات مردم را داشت. ولی وقتی مردم آذربايجان مجلس را خانه ملت و نمايندگان را نماينده خود نمی دانند چون رأی مردم را با خود ندارند، بنابراين فاصله ای احساس می شود بين فعاليت مجلس و انتظارات و نيازهای مردم منطقه.
دراين بيانيه گفته شده سراسر ايران بايد در حمايت از مردم آذربايجان برخيزند و مسئله درياچه اروميه را به يک خواست ملی تبديل کنند. آيا فکر می کنيد با وجود اين همه مشکلاتی که مردم پس از انتخابات ۸۸ با آن مواجه شدند، اکنون مردم سراسر ايران به خاطر خشک شدن درياچه اروميه با مردم آذربايجان همراهی خواهند کرد؟
يک نکته بسيار ظريفی در بيانيه ما وجود دارد؛ اين که وقتی پنج سال پيش در داستان آن کاريکاتور مردم چهار استان تبريز، اردبيل، اروميه و زنجان اعتراض کردند، نيروهای نظامی را از استان های ديگر آوردند تا مردم را سرکوب کنند. اين باعث شد مردم اين استان ها نسبت به بقيه کشور يک قهر سياسی و جدايی احساس کنند و شما ديديد در ماجراهای دو سال اخير هم آذربايجان تقريبا ساکت بود و نگاه می کرد.
مردم آذربايجان در ۱۰۰ سال اخير نشان دادند دو ويژگی دارند، اول اين که صبر می کنند و بعد وقتی صبرشان لبريز شد فرياد می زنند. دوم اين که اين مردم قهرمان و شجاع هستند و وقتی صبرشان لبريز شد حرکت خواهند کرد. درد مردم آذربايجان همان درد ملت ايران است و ما رابطه آذربايجان و ايران را رابطه سر و تن يا رابطه روح و جسم می دانيم.
وقتی آذربايجان در التهاب و تب است از ساير قسمت های ايران انتظار می رود لااقل اشتباه گذشته خود را جبران کنند و پا به پای مردم قهرمان آذربايجان فرياد نجات محيط زيست را سر دهند. البته همه ما می دانيم درياچه اروميه و يا هر موضوع ديگر اجتماعی و اقتصادی يا زيست محيطی برای مردم آذربايجان بهانه ای است برای بلند کردن فريادشان.
