باربار اسلاوين، خبرنگار روزنامه يو اس ای تودی و کارشناس حوزه خاورميانه در سايت المانيتور که سفرهای زيادی به ايران داشته، روز سه شنبه چهارم مهرماه در نيويورک با محمود احمدی نژاد گفت وگوی مطبوعاتی داشت.
رادیو فردا با باربارا اسلاوين در مورد سیاست خارجی جمهوری اسلامی و از سفرش به ایران گفتگو کرده است.
آیا می توان گفت اسرائيل به شکلی سعی دارد موضوع ايران را در انتخابات رياست جمهوری آمريکا وارد کرده و از آن بهره برداری کند؟
البته اين تهديدها وجود داشته و فکر می کنم هرقدر اسرائيل به ويژه بنيامين نتانياهو تندروی می کند همان اندازه هم ايرانی ها به آن واکنش نشان می دهند. مشخص است که نخست وزير اسرائيل با جمهوريخواهان نزديک تر است ولی تلاش خود را می کند که فشارها بر ايران بيشتر شود که البته بايد بگويم در کار خود موفق بوده و توانسته کشورهای زيادی را به سمت تشديد تحريم ها بر ايران هدايت کند.
پس فکر می کنيد اين بيشتر نتيجه فشار اسرائيل است تا تصميم يا سياست خارجی اتحاديه اروپا يا آمريکا؟
هرگونه اقدام نظامی از سوی اسرائيل عليه ايران هم قيمت نفت را بالا می برد و هم اين که خسارت ها و چالش های زيادی در منطقه در پی خواهد داشت در نتيجه فکر می کنم يکی از دلايل همراهی اروپا برای تشديد تحريم ها برای ايران، همين مسئله بوده است.
سفر اخيرتان به ايران چطور بود؟ ايران چقدر فرق کرده بود؟
چهار سال پیش مردم خيلی به روابط بين المللی و مسائل سياسی آمريکا و حتی انتخابات اوليه دموکرات ها و رقابت آن زمان ميان هيلاری کلينتون و باراک اوباما را به طور جدی دنبال می کردند و درباره آن با من گفت وگو داشتند. آن زمان به سياست ما (آمريکا) انگار بيشتر علاقه داشتند. جامعه آرامتر بود.
الان اما وضعيت متفاوت بود. حضور امنيتی سنگين تر بود که البته بخشی از آن به برگزاری اجلاس بازمی گشت اما خوب بخشی از آن به انتخابات رياست جمهوری اخير در ايران بازمی گردد و مسائلی که اتفاق افتاد.
از يک سو بايد بگويم تهران خيلی زيبا شده بود به نظرم آقای قاليباف، شهردار تهران خيلی خوب کار کرده و شهر بسيار زيباست. فرقش اين است که مردم خيلی نگران تر بودند و خيلی ها از من می پرسيدند که آيا اسرائيل به ايران حمله می کند يا نه، ضمن اين که خيلی از مردم از وضعيت اقتصادی و تحريم ها آسيب ديده و از آن شکايت می کردند.
چرا ایران همکاری خود را با آژانس بین المللی انرژی اتمی افزایش نمی دهد؟
خوب ايران حاضر به پاسخگويی در مورد مسائل گذشته نيست و البته مسئله پارچين هم هست که البته الان پاکسازی شده و مشکوک به اين است که در آن جا آزمايش هايی مرتبط با انفجار قوی صورت گرفته است. ايران در واقع هميشه نوعی علامت سوال درست می کند که همه بايد هی حدس بزنند و فکر می کنم حاکميت ايران به طور دقيق دنبال همين است. اين که جهان هميشه در حال حدس و گمانه زنی باشد که چقدر ايران به ساخت بمب اتمی نزديک شده است.
آيا در زمان برگزاری نشست مجمع سازمان ملل، ايران در محور اخبار بود يا اين که سوريه بيشتر در کانون توجه سياستمداران و رسانه ها قرار داشت؟
جالب بود اتفاقا، اين را بگويم که همين ديروز (چهارشنبه پنجم مهرماه) با محمود احمدی نژاد صحبت کردم و برگشت گفت:«شما ببينيد، هرسال همه فقط برای دو سخنرانی است که در اين مجمع حاضر می شوند و دو سخنرانی است که همه می خواهند بدانند چه گفته می شود؛ يکی سخنرانی من است، ديگری هم سخنرانی رييس جمهوری آمريکا.»
به نوعی البته درست می گويد چون حرف های تحريک آميزی می زند و توجه رسانه ها را به خود جلب می کند. به نظرم اهميتی به اين که چه نوع توجهی به او می شود و اين که برخی از اين توجه و تمرکز منفی است نمی دهد و فقط مقدارش برايش مهم است. ولی درست اشاره کرديد، بحران و مسئله اصلی سوريه است که توجه درستی به آن نشد. احمدی نژاد هرقدر که بتواند خبرنگار را دعوت می کند و آن ها را می بيند. به طور مداوم جلسات زيادی با آن ها می گذارد که متاسفانه مانند سيرک است و رسانه ها هم به آن ادامه می دهند و متاسفانه موضوع مهم باز می ماند.
رادیو فردا با باربارا اسلاوين در مورد سیاست خارجی جمهوری اسلامی و از سفرش به ایران گفتگو کرده است.
آیا می توان گفت اسرائيل به شکلی سعی دارد موضوع ايران را در انتخابات رياست جمهوری آمريکا وارد کرده و از آن بهره برداری کند؟
البته اين تهديدها وجود داشته و فکر می کنم هرقدر اسرائيل به ويژه بنيامين نتانياهو تندروی می کند همان اندازه هم ايرانی ها به آن واکنش نشان می دهند. مشخص است که نخست وزير اسرائيل با جمهوريخواهان نزديک تر است ولی تلاش خود را می کند که فشارها بر ايران بيشتر شود که البته بايد بگويم در کار خود موفق بوده و توانسته کشورهای زيادی را به سمت تشديد تحريم ها بر ايران هدايت کند.
پس فکر می کنيد اين بيشتر نتيجه فشار اسرائيل است تا تصميم يا سياست خارجی اتحاديه اروپا يا آمريکا؟
هرگونه اقدام نظامی از سوی اسرائيل عليه ايران هم قيمت نفت را بالا می برد و هم اين که خسارت ها و چالش های زيادی در منطقه در پی خواهد داشت در نتيجه فکر می کنم يکی از دلايل همراهی اروپا برای تشديد تحريم ها برای ايران، همين مسئله بوده است.
سفر اخيرتان به ايران چطور بود؟ ايران چقدر فرق کرده بود؟
چهار سال پیش مردم خيلی به روابط بين المللی و مسائل سياسی آمريکا و حتی انتخابات اوليه دموکرات ها و رقابت آن زمان ميان هيلاری کلينتون و باراک اوباما را به طور جدی دنبال می کردند و درباره آن با من گفت وگو داشتند. آن زمان به سياست ما (آمريکا) انگار بيشتر علاقه داشتند. جامعه آرامتر بود.
الان اما وضعيت متفاوت بود. حضور امنيتی سنگين تر بود که البته بخشی از آن به برگزاری اجلاس بازمی گشت اما خوب بخشی از آن به انتخابات رياست جمهوری اخير در ايران بازمی گردد و مسائلی که اتفاق افتاد.
از يک سو بايد بگويم تهران خيلی زيبا شده بود به نظرم آقای قاليباف، شهردار تهران خيلی خوب کار کرده و شهر بسيار زيباست. فرقش اين است که مردم خيلی نگران تر بودند و خيلی ها از من می پرسيدند که آيا اسرائيل به ايران حمله می کند يا نه، ضمن اين که خيلی از مردم از وضعيت اقتصادی و تحريم ها آسيب ديده و از آن شکايت می کردند.
چرا ایران همکاری خود را با آژانس بین المللی انرژی اتمی افزایش نمی دهد؟
خوب ايران حاضر به پاسخگويی در مورد مسائل گذشته نيست و البته مسئله پارچين هم هست که البته الان پاکسازی شده و مشکوک به اين است که در آن جا آزمايش هايی مرتبط با انفجار قوی صورت گرفته است. ايران در واقع هميشه نوعی علامت سوال درست می کند که همه بايد هی حدس بزنند و فکر می کنم حاکميت ايران به طور دقيق دنبال همين است. اين که جهان هميشه در حال حدس و گمانه زنی باشد که چقدر ايران به ساخت بمب اتمی نزديک شده است.
آيا در زمان برگزاری نشست مجمع سازمان ملل، ايران در محور اخبار بود يا اين که سوريه بيشتر در کانون توجه سياستمداران و رسانه ها قرار داشت؟
جالب بود اتفاقا، اين را بگويم که همين ديروز (چهارشنبه پنجم مهرماه) با محمود احمدی نژاد صحبت کردم و برگشت گفت:«شما ببينيد، هرسال همه فقط برای دو سخنرانی است که در اين مجمع حاضر می شوند و دو سخنرانی است که همه می خواهند بدانند چه گفته می شود؛ يکی سخنرانی من است، ديگری هم سخنرانی رييس جمهوری آمريکا.»
به نوعی البته درست می گويد چون حرف های تحريک آميزی می زند و توجه رسانه ها را به خود جلب می کند. به نظرم اهميتی به اين که چه نوع توجهی به او می شود و اين که برخی از اين توجه و تمرکز منفی است نمی دهد و فقط مقدارش برايش مهم است. ولی درست اشاره کرديد، بحران و مسئله اصلی سوريه است که توجه درستی به آن نشد. احمدی نژاد هرقدر که بتواند خبرنگار را دعوت می کند و آن ها را می بيند. به طور مداوم جلسات زيادی با آن ها می گذارد که متاسفانه مانند سيرک است و رسانه ها هم به آن ادامه می دهند و متاسفانه موضوع مهم باز می ماند.
