برخی از مقام های جمهوری اسلامی از «پیشرفت های خیره کننده» در زمینه روند هسته ای در ایران خبر می دهند. به گزارش خبرگزاری دولتی ایرنا، «ابوالفضل ظهره وند» معاون رسانه ای دبیر شورای عالی امنیت ملی اعلام کرده که سوخت مورد نیاز راکتور تحقیقاتی تهران تا سال آینده به طور کامل در ایران تولید می شود.
وی حتی گفته که «جمهوری اسلامی با اتکا به توانایی دانشمندان داخلی، به گفته وی «صفحه سوخت هسته ای» را طی یک سال در داخل تولید خواهد کرد.
نصرت واحدی استاد فیزیک اتمی و کارشناس هسته ای رد گفت وگو در مورد این گفته ها، با رادیو فردا گفت وگو کرده است.
این گفته ها چقدر می تواند صحت داشته باشد؟
به نظر من بسيار غلو می کنند. بيشتر فکر می کنم در حال حاضر اين حرف هايی که می زنند جنبه سياسی دارد تا جنبه فنی.
برای اين که تا جايی که ما می دانيم، اولا سوخت رآکتور اميرآباد، سوختی با اورانيوم حدود هفت درصد غنی شده است. از سوی ديگر بايد بدانيم که غنی شدن اورانيوم يک مطلب است، توليد ميله های سوخت، مطلب ديگری است و امتحان کردنشان، آزمايش کردنشان و نصبشان از نظر فنی بسيار بسيار اهميت دارد.
ابوالفضل زهره وند گفته است که تا کنون بيش از چهل کيلوگرم از سوخت مورد نياز رآکتور تحقيقاتی پزشکی تهران در داخل توليد شده است و مابقی ۸۰ کيلوگرم باقی مانده هم تا سال آينده تامين می شود. به اعتقاد شما و بنا به اطلاعاتتان، ايران تا چه اندازه توانسته است سوخت مورد نياز اين رآکتور را تا کنون تامين کند؟
مرکز غنی سازی اورانيوم در طنز و در حوالی قم و البته چند مرکز ديگر، تا جايی که ما اطلاع داريم تا کنون توانسته اند اورانيوم را تا ۵/۳ درصد غنی کنند.
اگر هم اين کار را به قول همين آقا انجام داده باشند و توانسته باشند که ۴۰ کيلوگرم اورانيوم حدود ۷ درصد توليد کنند، و به ادعای خودشان تا سقف ۸۰ کيلوگرم بايد اورانيوم توليد کنند، بر اساس همين گفته ها، تهيه اين ميزان دو يا سه سال طول می کشد.
از سوی ديگر غنی کردن اورانيوم يک بخش ماجراست و توليد ميله های سوخت که از سيليکونيوم ساخته می شود، و البته کار ساده ای هم نيست ، هم بخش ديگری از ماجراست.
ايشان هم دقيقا به همين نکته اشاره کرده است. وی به گزارش خبرگزاری ايرنا- خبرگزاری رسمی جمهوری اسلامی - گفته است که تا سال آينده ، ايران با اتکاء به توانايی دانشمندان داخلی – به گفته ايشان البته- قادر است که صفحه يا ميله های سوخت را در داخل کشور توليد نمايد.
آيا به تصور شما توانايی فيزيکدانان ايرانی به اين حد رسيده است که صفحه يا ميله سوخت هسته ای را توليد کنند؟
بايد مابين دو چيز متفاوت، فرق قائل باشيم. يکی کارخانه هايی است که اينها از خارج از کشور خريده و نصب کرده اند. بنابر اين کارخانه تهيه ميله های سوخت را خريده اند ، صد در صد هم دارند. من عکس هايش را دارم که آنها را راه اندازی کرده اند.
ولی اين که تا چه اندازه مهندسين و متخصصين ايرانی که در اين مراکز کار می کنند، قادرند يک کالا و محصول بسيار بسيار اهميت داری را که نبايد نقص هم داشته باشد، می توانند توليد کنند؟ بخش مهم ماجرا و مطلب ديگری است.
لااقل بنده در داخل ايران کسانی را نمی شناسم که بدون اتکا به متخصصين خارجی ، قادر به انجام چنين کاری باشند.
وی حتی گفته که «جمهوری اسلامی با اتکا به توانایی دانشمندان داخلی، به گفته وی «صفحه سوخت هسته ای» را طی یک سال در داخل تولید خواهد کرد.
نصرت واحدی استاد فیزیک اتمی و کارشناس هسته ای رد گفت وگو در مورد این گفته ها، با رادیو فردا گفت وگو کرده است.
این گفته ها چقدر می تواند صحت داشته باشد؟
به نظر من بسيار غلو می کنند. بيشتر فکر می کنم در حال حاضر اين حرف هايی که می زنند جنبه سياسی دارد تا جنبه فنی.
برای اين که تا جايی که ما می دانيم، اولا سوخت رآکتور اميرآباد، سوختی با اورانيوم حدود هفت درصد غنی شده است. از سوی ديگر بايد بدانيم که غنی شدن اورانيوم يک مطلب است، توليد ميله های سوخت، مطلب ديگری است و امتحان کردنشان، آزمايش کردنشان و نصبشان از نظر فنی بسيار بسيار اهميت دارد.
ابوالفضل زهره وند گفته است که تا کنون بيش از چهل کيلوگرم از سوخت مورد نياز رآکتور تحقيقاتی پزشکی تهران در داخل توليد شده است و مابقی ۸۰ کيلوگرم باقی مانده هم تا سال آينده تامين می شود. به اعتقاد شما و بنا به اطلاعاتتان، ايران تا چه اندازه توانسته است سوخت مورد نياز اين رآکتور را تا کنون تامين کند؟
مرکز غنی سازی اورانيوم در طنز و در حوالی قم و البته چند مرکز ديگر، تا جايی که ما اطلاع داريم تا کنون توانسته اند اورانيوم را تا ۵/۳ درصد غنی کنند.
اگر هم اين کار را به قول همين آقا انجام داده باشند و توانسته باشند که ۴۰ کيلوگرم اورانيوم حدود ۷ درصد توليد کنند، و به ادعای خودشان تا سقف ۸۰ کيلوگرم بايد اورانيوم توليد کنند، بر اساس همين گفته ها، تهيه اين ميزان دو يا سه سال طول می کشد.
از سوی ديگر غنی کردن اورانيوم يک بخش ماجراست و توليد ميله های سوخت که از سيليکونيوم ساخته می شود، و البته کار ساده ای هم نيست ، هم بخش ديگری از ماجراست.
ايشان هم دقيقا به همين نکته اشاره کرده است. وی به گزارش خبرگزاری ايرنا- خبرگزاری رسمی جمهوری اسلامی - گفته است که تا سال آينده ، ايران با اتکاء به توانايی دانشمندان داخلی – به گفته ايشان البته- قادر است که صفحه يا ميله های سوخت را در داخل کشور توليد نمايد.
آيا به تصور شما توانايی فيزيکدانان ايرانی به اين حد رسيده است که صفحه يا ميله سوخت هسته ای را توليد کنند؟
بايد مابين دو چيز متفاوت، فرق قائل باشيم. يکی کارخانه هايی است که اينها از خارج از کشور خريده و نصب کرده اند. بنابر اين کارخانه تهيه ميله های سوخت را خريده اند ، صد در صد هم دارند. من عکس هايش را دارم که آنها را راه اندازی کرده اند.
ولی اين که تا چه اندازه مهندسين و متخصصين ايرانی که در اين مراکز کار می کنند، قادرند يک کالا و محصول بسيار بسيار اهميت داری را که نبايد نقص هم داشته باشد، می توانند توليد کنند؟ بخش مهم ماجرا و مطلب ديگری است.
لااقل بنده در داخل ايران کسانی را نمی شناسم که بدون اتکا به متخصصين خارجی ، قادر به انجام چنين کاری باشند.
