موسسه حمایت کننده رسانه‌های آزاد، زیر مجموعه دیدبان رسانه‌ها در افغانستان، با صدور بیانیه‌ای افزایش فشار بر روزنامه نگاران ایرانی را محکوم کرده است
در بخشی از بیانیه این موسسه آمده است: «روزنامه نگاران ایرانی
دگر اندیش و آزاد درایران پیوسته مورد آزار واذیت دولت آن کشور قرار داشته و هم اکنون ده‌ها خبرنگار و روزنامه نگار در زندان اوین در وضع ناگوار به سر می‌برند.»
رادیو فردا در گفت‌و‌گو با صدیق الله توحیدی مسئول دیدبان رسانه‌ها در افغانستان در ابتدا از او درباره دلایل صدور چنین بیانیه‌ای پرسیده است؟
توحیدی: دو دلیل اساسی در صدور این بیانیه وجود داشت، یکی اینکه ایران با ما، کشور همسایه و کشوری با فرهنگ مشترک، زبان مشترک و تعرف مشترک است. دلیل دوم هم این است که خبرنگاران افغانستان در بسیاری از موارد، خود را متعهد به ارزش‌های روزنامه نگاری بین المللی و جهانی می‌دانند و حمایت از خبرنگاران و روزنامه نگارانی که مورد شکنجه و آزار و اذیت دولت‌هایشان قرار می‌گیرند، و یا مورد تهدید گروه‌های غیر دولتی هستند را وظیفه و تعهد خود می‌دانند.
به همین دلیل بود که این بیانیه منتشر شد و سعی ما بر این بود که در ورای انتشار این بیانیه، به نحوی حمایتمان را از خانواده‌های همکارانمان در ایران و از داعیه برحقشان اعلام کنیم.
آقای توحیدی، اگر بخواهید وضعیت روزنامه نگاران افغانی را با وضعیت روزنامه نگاران ایرانی مقایسه کنید، فکر می‌کنید کدام یک از این دو در یک شرایط سخت تری قرار دارند؟
افغانستان کشوری است که برای خبرنگاران و روزنامه نگاران خطرآفرین بوده است. ما در طی ده سال گذشته حدود ۲۸ روزنامه نگار و خبرنگار داخلی و یا خارجی را در افغانستان از دست داده‌ایم. موارد تهدید و خشونت بیشتری در این کشور به ثبت رسیده است. اما از نظر قانونی و از منظر اینکه حکومت، طرف اصلی روزنامه نگاران و تهدید کننده و اعمال کننده خشونت بر علیه خبرنگاران بوده باشد، وضعیت همکارانمان در ایران ناگوار‌تر است.
به این دلیل که ما در افغانستان از جانب افراد مسلح غیرمسئول، طالبان و تروریست‌ها و منصوبین حکومت افغانستان مورد تهدید قرار می‌گیریم، منصوبینی که از قانون تخطی می‌ورزند و یا در مغایرت با قوانین نافذ افغانستان عمل می‌کنند. نه اینکه قانون، دستگاه و ادارات مربوط به دولت افغانستان، تصمیمی برای اعمال خشونت داشته باشند.
اما در ایران همکاران ما توسط قوه قضائیه و توسط ماموران نظام و وزارت اطلاعات و تمام دستگاه‌های دولتی مورد اذیت و آزار قرار می‌گیرند. به همین دلیل هم وضع خبرنگاران در ایران اسفبار‌تر از وضع خبرنگاران در افغانستان است.
در بیانیه خودتان به وضعیت آقای احمدزیدآبادی و خانم ژیلا بنی یعقوب، دو تن از روزنامه نگاران ایرانی اشاره کرده بودید که حکم محرومیت از کار مطبوعاتی برایشان صادر شده است. می‌خواستم از شما بپرسم که وضعیت روزنامه نگاران افغانستان به چه صورت است؟ آیا آنها هم مورد محرومیت از کار مطبوعاتی قرار می‌گیرند؟ آیا آنها هم در شرایط مشابه به زندان محکوم می‌شوند؟
متاسفانه چنین وضعیتی را ما بیشتر در ایران شاهدیم. در افغانستان هیچ‌گاه هیچ خبرنگاری از سوی دادگاه به ممنوع القلم بودن و یا به حبس طویل المدت محکوم نشده است.
به جز یک مورد در رابطه با آقای پرویز کامبخش که ۲۰ سال محکوم به زندان شد و او هم در دادگاه سوم تجدید نظر تبرئه شده و آزاد شد و اصولا صدور چنین حکمی برای او به دلیل اتهام «ارتداد» بود.
در سایر موارد اگر روزنامه نگاران افغانی، زندان شوند، زندانهای کوتاه مدت است وحتی هیچ‌گاه پرونده کاملی بر علیه آنان تشکیل نمی‌شود.
اما به نظر ما در ایران ظالمانه‌ترین احکام در رابطه با روزنامه نگاران و خبرنگاران صادر شده و یا به اجرا گذاشته شده است.
ممنوع القلم بودن ۳۰ ساله و یا مادام العمرو وثیقه‌های چندین میلیون تومانی، بحث ساده‌ای نیست. متاسفانه همکارانمان از جانب نظام حاکم بر ایران محکوم شده‌اند، یا زندانی هستند و مانند آقای سحرخیز در شرایط بدی قرار گرفته‌اند.
خانواده این افراد هم نگران وضعیت جسمانی این عزیزانند. مانند خانواده آقای احمد زیدآبادی و امثالهم که تمام این دلایل باعث شد که ما خود را ملزم به این دانستیم که این بیانیه را منتشر کنیم.
خواستیم تا با صدور این بیانیه از یک سو خبرنگاران افغانستان را متوجه وضعیت همکارانمان در ایران کنیم و هم اینکه از منابع بین المللی به نحوی دادخواهی کنیم تا به این مسئله توجه کنند.
در بخشی از بیانیه این موسسه آمده است: «روزنامه نگاران ایرانی
دگر اندیش و آزاد درایران پیوسته مورد آزار واذیت دولت آن کشور قرار داشته و هم اکنون ده‌ها خبرنگار و روزنامه نگار در زندان اوین در وضع ناگوار به سر می‌برند.»
رادیو فردا در گفت‌و‌گو با صدیق الله توحیدی مسئول دیدبان رسانه‌ها در افغانستان در ابتدا از او درباره دلایل صدور چنین بیانیه‌ای پرسیده است؟
توحیدی: دو دلیل اساسی در صدور این بیانیه وجود داشت، یکی اینکه ایران با ما، کشور همسایه و کشوری با فرهنگ مشترک، زبان مشترک و تعرف مشترک است. دلیل دوم هم این است که خبرنگاران افغانستان در بسیاری از موارد، خود را متعهد به ارزش‌های روزنامه نگاری بین المللی و جهانی می‌دانند و حمایت از خبرنگاران و روزنامه نگارانی که مورد شکنجه و آزار و اذیت دولت‌هایشان قرار می‌گیرند، و یا مورد تهدید گروه‌های غیر دولتی هستند را وظیفه و تعهد خود می‌دانند.
به همین دلیل بود که این بیانیه منتشر شد و سعی ما بر این بود که در ورای انتشار این بیانیه، به نحوی حمایتمان را از خانواده‌های همکارانمان در ایران و از داعیه برحقشان اعلام کنیم.
آقای توحیدی، اگر بخواهید وضعیت روزنامه نگاران افغانی را با وضعیت روزنامه نگاران ایرانی مقایسه کنید، فکر می‌کنید کدام یک از این دو در یک شرایط سخت تری قرار دارند؟
افغانستان کشوری است که برای خبرنگاران و روزنامه نگاران خطرآفرین بوده است. ما در طی ده سال گذشته حدود ۲۸ روزنامه نگار و خبرنگار داخلی و یا خارجی را در افغانستان از دست داده‌ایم. موارد تهدید و خشونت بیشتری در این کشور به ثبت رسیده است. اما از نظر قانونی و از منظر اینکه حکومت، طرف اصلی روزنامه نگاران و تهدید کننده و اعمال کننده خشونت بر علیه خبرنگاران بوده باشد، وضعیت همکارانمان در ایران ناگوار‌تر است.
به این دلیل که ما در افغانستان از جانب افراد مسلح غیرمسئول، طالبان و تروریست‌ها و منصوبین حکومت افغانستان مورد تهدید قرار می‌گیریم، منصوبینی که از قانون تخطی می‌ورزند و یا در مغایرت با قوانین نافذ افغانستان عمل می‌کنند. نه اینکه قانون، دستگاه و ادارات مربوط به دولت افغانستان، تصمیمی برای اعمال خشونت داشته باشند.
اما در ایران همکاران ما توسط قوه قضائیه و توسط ماموران نظام و وزارت اطلاعات و تمام دستگاه‌های دولتی مورد اذیت و آزار قرار می‌گیرند. به همین دلیل هم وضع خبرنگاران در ایران اسفبار‌تر از وضع خبرنگاران در افغانستان است.
در بیانیه خودتان به وضعیت آقای احمدزیدآبادی و خانم ژیلا بنی یعقوب، دو تن از روزنامه نگاران ایرانی اشاره کرده بودید که حکم محرومیت از کار مطبوعاتی برایشان صادر شده است. می‌خواستم از شما بپرسم که وضعیت روزنامه نگاران افغانستان به چه صورت است؟ آیا آنها هم مورد محرومیت از کار مطبوعاتی قرار می‌گیرند؟ آیا آنها هم در شرایط مشابه به زندان محکوم می‌شوند؟
متاسفانه چنین وضعیتی را ما بیشتر در ایران شاهدیم. در افغانستان هیچ‌گاه هیچ خبرنگاری از سوی دادگاه به ممنوع القلم بودن و یا به حبس طویل المدت محکوم نشده است.
به جز یک مورد در رابطه با آقای پرویز کامبخش که ۲۰ سال محکوم به زندان شد و او هم در دادگاه سوم تجدید نظر تبرئه شده و آزاد شد و اصولا صدور چنین حکمی برای او به دلیل اتهام «ارتداد» بود.
در سایر موارد اگر روزنامه نگاران افغانی، زندان شوند، زندانهای کوتاه مدت است وحتی هیچ‌گاه پرونده کاملی بر علیه آنان تشکیل نمی‌شود.
اما به نظر ما در ایران ظالمانه‌ترین احکام در رابطه با روزنامه نگاران و خبرنگاران صادر شده و یا به اجرا گذاشته شده است.
ممنوع القلم بودن ۳۰ ساله و یا مادام العمرو وثیقه‌های چندین میلیون تومانی، بحث ساده‌ای نیست. متاسفانه همکارانمان از جانب نظام حاکم بر ایران محکوم شده‌اند، یا زندانی هستند و مانند آقای سحرخیز در شرایط بدی قرار گرفته‌اند.
خانواده این افراد هم نگران وضعیت جسمانی این عزیزانند. مانند خانواده آقای احمد زیدآبادی و امثالهم که تمام این دلایل باعث شد که ما خود را ملزم به این دانستیم که این بیانیه را منتشر کنیم.
خواستیم تا با صدور این بیانیه از یک سو خبرنگاران افغانستان را متوجه وضعیت همکارانمان در ایران کنیم و هم اینکه از منابع بین المللی به نحوی دادخواهی کنیم تا به این مسئله توجه کنند.
