«ما رای مسیحیان تبشیری را به دست آوردیم، رای جوان‌ها را به دست آوردیم، رای افراد مسن را به دست آوردیم، رای باسوادها را به دست آوردیم، رای کم‌سوادها را به دست آوردیم (بماند که من عاشق همین کم‌سوادها هستم) ...». دونالد ترامپ وقتی این سخنان را به زبان می‌آورد به وضوح خوشحال بود؛ سرمست از پیروزی قاطع در ایالت نقره؛ در نوادا.
اما آنچه که ترامپ را حسابی خوشحال کرد، نه این تنوع آرا، بلکه فاصله آرای او با دیگر رقبا بود. ترامپ در ایالت نوادا که گروه بزرگی از شهروندان لاتین‌تبار در آن زندگی می‌کنند موفق شد ۴۶ درصد آرا را به دست بیاورد.
به دو دلیل این موضوع برای کمپین ترامپ اهمیت حیاتی دارد: نخست اینکه اظهارات ضد مهاجرینی که او به زبان می‌آورد، بیش از هر گروهی لاتین‌تباران را هدف گرفته. او مشخصا درباره مکزیکی‌ها سخنانی به زبان آورده که از سوی برخی، «نژادپرستانه» توصیف شده است.
دوم اینکه در رقابت درون حزبی جمهوریخواهان برای نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری، دو رقیب اصلی ترامپ، یعنی مارکو روبیو و تد کروز هر دو رگ و ریشه لاتین دارند؛ پدر و مادر روبیو و پدر کروز مهاجرین کوبایی هستند.
اما هیچ‌کدام از این دلایل موجب نشد تا ترامپ در نوادا ناامید شود. او با اکثریتی قاطع و فراتر از انتظارات و پیش‌بینی‌های نظرسنجی‌ها در این ایالت پیروز شد و با روحیه‌ای مضاعف به استقبال «سهشنبه بزرگ» رفت. و امید بسیاری از جمهوریخواهان استخوان خرد کرده برای اینکه ماشین پیروزی‌های ترامپ در نوادا متوقف شود، به سرعت ناامید شد.
حالا دیگر کمپین ترامپ مانند گلوله برفی است که از بالای کوه قل خورده و لحظه به لحظه بزرگتر می‌شود و بعید نیست که رقبا را سرانجام له کند. فعلا نه کناره‌گیری جب بوش موجب شد تا در آرای روبیو معجزه‌ای رخ بدهد و نه حضور مستمر تد کروز در میان مردم او را یک شبه به شانس اصلی تبدیل کرد.
دور بعدی انتخابات درون حزبی جمهوریخواهان، «سهشنبه بزرگ» است؛ روز سهشنبه هفته آینده که انتخابات درون حزبی جمهوریخواهان به طور همزمان در ۱۲ ایالت برگزار خواهد شد.
دموکرات‌ها نیز تا «سهشنبه بزرگ» فقط یک قدم فاصله دارند. در این حزب ابتدا انتخابات درون حزبی در ایالت کارولینای جنوبی در روز شنبه هفته آینده برگزار خواهد شد و بعد هیلاری کلینتون و برنی سندرز به سراغ «سهشنبه بزرگ» می‌روند.
دخل و خرج کمپین‌ها
در هفته‌ای که گذشت، تمامی نامزدها جزئیات کاملی از دخل و خرج خودشان را به کمیسیون انتخابات اعلام کردند و این کمیسیون هم جزئیات مالی کمپین‌ها را در ماه ژانویه در اختیار رسانه‌ها قرار داد.
و همان‌طور که خیلی‌ها حدس می‌زدند بر مبنای این ارقام، هیلاری کلینتون در حال حاضر صاحب پولدارترین کمپین را در اختیار دارد، چون موفق شده که ۱۸۸ میلیون دلار جمع کند. نزدیک به ۶۰ میلیون دلار از این پول توسط «سوپر پک»ها جمع شده و کلینتون و کمپینش هیچ‌گونه دسترسی و کنترلی بر روی آن نخواهند داشت. اما باقی پول دست خودشان است و آنها هم نزدیک به ۱۰۰ میلیون دلار در ماه ژانویه خرج کرده‌اند.
نفر دوم در میان نامزدهای پولداری که هنوز کنار نکشیده‌اند، تد کروز است که موفق شده بیش از ۱۰۴ میلیون دلار پول جمع کند. اما در کمپین او حدود نیمی از این پول در دست سوپر پک‌ها است. کروز در ماه ژانویه حدود ۴۰ میلیون دلار از پولی را که در جیب دارد خرج کرده است. سوپر پک‌های او نیز نزدیک به ۲۰ میلیون دلار خرج کرده‌اند.
نفر سوم این فهرست کسی است که احتمالا بسیاری – به ویژه هوادارانش – انتظار نداشتند که وضعیتش در زمینه جمع کردن پول این قدر خوب باشد! برنی سندرز؛ نامزدی که حمایت هیچ سوپر پکی را نپذیرفته و کل پول کمپینش را خودش جمع می‌کند و خودش خرج می‌کند. او ۹۶ میلیون دلار پول جمع کرده و در ماه ژانویه ۸۱ میلیون دلار خرج کرده. یعنی دو برابر تد کروز!
مارکو روبیو با ۸۴ میلیون دلار دخل (۳۴ میلیون دلارش را خرج کرده) و بن کارسون ۶۸ میلیون دلار (که ۵۸ میلیون خرج کرده) در رده‌های بعدی هستند.
نکته دور از انتظار این لیست، دونالد ترامپ، نفر اول جمهوریخواهان است. او در ماه ژانویه حدود ۲۷ میلیون دلار جمع کرده و ۲۵ میلیون دلار هم خرج کرده. ترامپ که اصولا به کمک دیگران نیاز چندانی ندارد، بخش عمده هزینه‌های کمپینش را از جیب خودش می‌دهد. او با فاصله از دیگران کمتر پول خرج کرده و به شکل معناداری هم بهتر نتیجه گرفته است.
میزان اندک پولی که دونالد ترامپ در ماه ژانویه هزینه کرده زمانی بیشتر به چشم می‌آید که نگاهی به وضعیت دخل و خرج کمپین به گل نشسته جب بوش بیاندازیم. جب بوش در واقع تا قبل از کناره‌گیری، صاحب پولدارترین کمپین جمهوریخواهان بود و موفق شده بود ۱۵۷ میلیون دلار در ماه ژانویه جمع کند؛ یعنی حدود شش برابر دونالد ترامپ.
بوش که وضعیت مناسبی در نظرسنجی‌ها نداشت، در طول ماه ژانویه ۱۳۰ میلیون دلار (۱۰۰ میلیون دلار توسط سوپر پک‌ها و ۳۰ میلیون دلار توسط کمپین خودش) خرج کرد تا خودش را نجات بدهد. اما این هزینه که به شدت از باقی نامزدها – به ویژه از ترامپ – بیشتر است، مطلقا نتوانست بوش را نجات دهد.
به بیان دیگر این تصور رایج مبنی بر اینکه در انتخابات آمریکا هر کسی بیشتر پول داشته باشد، در نهایت برنده انتخابات خواهد بود، دستکم تا اینجای کار غلط از آب درآمده و تا اینجای کار در اردوی جمهوریخواهان، آن کس که از همه بیشتر پول داشت از دور رقابت‌ها حذف شده، و نامزدی که کمترین پول را خرج کرده، ایالت پشت ایالت در حال جشن گرفتن است.
