سال ۱۴۰۳ مملو از رخدادهایی بود که بسیاری از آن‌ها برای اولین‌بار رخ می‌داد و تحولاتی رقم خورد که ناظران را شگفت‌زده یا شوکه کرد. از تبادل آتش میان ایران و اسرائیل گرفته تا کشته شدنِ حسن نصر‌الله، دبیرکل حزب‌الله لبنان، و سقوط حکومت بشار اسد در سوریه.
حتی اقدامات ایران در زمینهٔ هسته‌ای هم اولین‌ها را ثبت کرد؛ از آن جمله افزایش چشمگیر ذخیرهٔ اورانیوم غنی‌شده در سطح ۶۰ درصد. چنین تحولاتی، ایران و ایرانی‌ها را به سال ۱۴۰۴ کشانده است؛ سالی که ناظران حوزهٔ روابط بین‌الملل و سیاست خارجی با بیم‌وامید و شاید بیشتر «بیم»، به آن می‌نگرند.
روزهای پایانی سال ۱۴۰۳ با گمانه‌زنی‌های بی‌شمار دربارهٔ آیندهٔ روابط تهران و واشینگتن همراه بود. خصوصا پس از آن‌که دونالد ترامپ رئیس‌جمهور ایالات متحده برای اولین بار برای علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، نامه نوشت و خواستار شروع مذاکره با تهران شد تا شاید راهی برای محدود کردن برنامه هسته‌ای ایران بیابند.
هرچه از سوی رئیس‌جمهور آمریکا تمایل به گفت‌وگو و حل‌وفصل مسالمت‌آمیز اختلافات دو کشور به جای استفاده از گزینهٔ نظامی مطرح می‌شود، رهبر جمهوری اسلامی در مقابل، از عدم اعتماد به طرف مقابل می‌گوید و به نوعی پیشنهاد مذاکره را رد می‌کند.
این رویکرد همراه با چند مشخصهٔ دیگر موجب شده تا تحلیل‌گرانی که رادیوفردا با آن‌ها گفت‌وگو کرده است، سال ۱۴۰۴ را سالی پیچیده برای ایران ارزیابی کنند و از آن جمله علی واعظ، مدیر برنامه ایران در موسسه بین‌المللی بحران در واشینگتن، می‌گوید که سال پیش رو با توجه به بن‌بست دیپلماتیک با آمریکا، می‌تواند سال «ابربحرانها» برای ایران باشد.
در این گزارش رادیویی، ارزیابی تحلیل‌گران حوزهٔ سیاست خارجی نشان می‌دهد که با توجه به شرایط موجود چرا اوضاع ایران در سال ۱۴۰۴ بغرنج و حساس است. وضعیتی که با درنظرگرفتن زمینه‌های اقتصادی، بحران مشروعیت و میزان نارضایتی در جامعه ایران، می‌تواند به گشایشی دیپلماتیک منجر شود. اما آن روی سکه ممکن است درگیری نظامی، خروج از پیمان عدم اشاعه (ان‌پی‌تی)، و انزوای هر چه بیشتر ایران رقم بخورد.
