سعید رضایی از رهبران جامعه بهایی که پس از تحمل ۱۰ سال زندان در ایران به تازگی آزاد شده است می‌گوید که مردم ایران هیچگاه اتهام جاسوسی علیه او و دیگر رهبران بهاییان را نپذیرفته‌اند.
آقای رضایی در گفت‌وگو با کمپین بین‌المللی حقوق بشر که روز سه‌شنبه اول اسفند منتشر شد، عنوان کرد که در طول همه این سال‌های زندان هیچ گاه سندی مبنی بر اتهاماتی که حکومت متوجه او و همکارانش کرده ارائه نشده است.
سعید رضایی ۲۷ بهمن‌ماه سرانجام توانست از زندان به خانه بازگردد در حالی که طی ۱۰ سال حبس خود حتی از یک روز مرخصی محروم شده بود. وی همراه شش تن دیگر که گروه رهبری جامعه بهائیان در ایران، موسوم به گروه «یاران»، را تشکیل می‌دادند، سال ۸۷ در هجوم نیروهای امنیتی به خانه‌هایشان بازداشت شدند.
حکومت ایران اتهام آنها را «جاسوسی، توهین به مقدسات، تبلیغ برعلیه نظام و رواج فساد فی‌الارض» عنوان کرد، اما سعید رضایی همچنان تاکید دارد که همه این اتهامات «واهی» است و اساسا از قبل درباره پرونده آنان «تصمیم گرفته شده بود».
وی به کمپین حقوق بشر در ایران گفت: «۱۰ سال زندان گذشت و من آزاد شدم و تا همین الان حتی یک خط و یک سند ارائه نداده‌اند. هم خود ما و هم وکلای ما در دادگاه به شدت این اتهام را رد کردیم. وکلای ما در پرونده ما نامه‌ای دیده بودند که از قسمت ضدجاسوسی وزارت اطلاعات بود و نوشته شده بود که تا این لحظه، مدرک و مستندی دال بر جاسوسی این افراد پیدا نکردیم. اما می‌دانید که نیاز به دلیل و مدرک ندارند از قبل تصمیم گرفته بودند برخورد کنند. اتهامات واهی بود و تصمیم گرفته شده بود».
سه عضو دیگر گروه یاران که در ماه‌های گذشته با سپری کردن دوره حبس خود آزاد شده‌اند، فریبا کمال‌آبادی، مهوش ثابت و بهروز توکلی هستند، و به این ترتیب سه تن دیگر یعنی جمال‌الدین خانجانی، وحید تیزفهم و عفیف نعیمی همچنان در زندان به سر می‌برند.
اما سعید رضایی اطمینان می‌دهد که هیچکدام آنها دست از عقیده خود برنداشته‌اند. وی گفته که وابستگان به حکومت ایران «می‌خواهند به دلیل اعتقادات جامعه بهایی، هویت جامعه بهایی را بگیرند و بی‌هویت کنند» در حالی که بهاییان «تعارضی با کسی ندارند» بلکه فقط «تفاوت» دارند و «تفاوت نباید باعث تعارض شود».
وی اضافه کرده است: «همچنان کسب و کار شهروندان بهایی را تعطیل می‌کنند، اجازه استخدام در اداره‌ها و نهادهای دولتی نمی‌دهند، اجازه تحصیل نمی‌دهند و همه اینها برای این است که هویت جامعه بهایی را بگیرند».
جامعه بهاییان از زمان انقلاب بهمن ۵۷ در ایران همواره با آزار و اذیت عوامل حکومت ایران مواجه بوده، و پیروان این آیین مشمول اعدام، بازداشت، شکنجه، حبس و محرومیت از حقوق اجتماعی بوده‌اند. سازمان ملل این برخوردها را مصداق «تبعیض‌های سیستماتیک» دانسته و به آن اعتراض کرده است.
