گزارش‌ها در شبکه‌های اجتماعی فارسی‌زبان حاکی از آغاز تحصن سراسری معلمان در شهرهای مختلف ایران در اعتراض به وضعیت معیشتی و بازداشت فعالان صنفی معلمان است.
آن‌طور که فعالان حوزه فرهنگیان در فضای مجازی گزارش کرده‌اند این تحصن‌های اعتراضی تاکنون دست‌کم در شهرهای تهران، مشهد، تبریز، اصفهان، شیراز، کرمانشاه، ایلام، یاسوج، سنندج، سمیرم، همدان، آمل، زرین‌شهر، گناباد، اسلام‌آباد، تربت حیدریه، مریوان، سروآباد و گرمه برگزار شده است.
اعتراض سراسری صنفی معلمان در روز یکشنبه (۲۲ مهر) که با هشتگ «تحصن سراسری معلمان» در توئیتر فارسی‌زبان گزارش شده، در اعتراض به «گرانی و تورم، پایین آمدن قدرت خرید معلمان، کیفیت‌زدایی از آموزش و ادامه بازداشت فعالان صنفی» صورت می‌گیرد.
در این تحصن‌ها، آموزگاران و دبیران مدارس در مدرسه‌ها حضور می‌یابند اما سر کلاس درس نمی‌روند. این تحصن قرار است روز دوشنبه نیز ادامه یابد.
این اعتراض‌ها در حالی صورت می‌گیرد که هنوز یک ماه از آغاز سال تحصیلی جدید در ایران نمی‌گذرد.
فائزه عبدی‌پور، از فعالان دراویش گنابادی در توئیتر خود نوشته که معلمان متحصن خواستار «آموزش کیفی، برابر و رایگان برای همه دانش‌آموزان» هستند و از جمله شعارهای آنها این است که «ما می‌خواهیم معلم کلاس باشیم، نه مبصر کلاس‌های سی نفره».
تصاویر متعددی از معلمان در شهرهای مختلف ایران منتشر شده که در دفتر مدیریت مدارس یا سالنی گرد هم آمده و دست از تدریس کشیده‌اند.
آنها دست‌نوشته‌های زیادی نیز در دست دارند که محتوای آنها دوری آنها از وابستگی به احزاب «چپ و راست» و تنها تاکید بر شغل معلمی آنها است.
کانال خبری شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران روز شنبه (۲۱ مهر) در یادداشتی با عنوان «چه خبر از تحصن؟» نوشته بود که «هزاران معلم» آمادگی خود را برای شرکت در تحصن روز یکشنبه اعلام کرده‌اند.
بر اساس این گزارش، فعالان صنفی در تهران و مریوان از مدیران مدرسه‌ها خواسته‌اند با اعتراض مدنی معلمان که روزهای یکشنبه و دوشنبه برگزار می‌شود، همکاری کنند.
فرهنگیان بازنشسته نیز اعلام کرده‌اند که از برگزاری این تحصن حمایت می‌کنند.
این کانال خبری همچنین نوشته که در آستانه این تحصن، فشارها بر فعالان صنفی معلمان افزایش یافته و «حراستی‌ها با برخی فعالان تماس گرفته‌اند که آنها را از تحصن منصرف کنند.»
فرهنگیان ایران سال‌هاست که برای اهداف صنفی تحصن می‌کنند و پلیس و نیروهای امنیتی نیز شماری از فعالان آنها را بازداشت و روانه زندان کرده‌اند.
از جمله ۱۳ ماه جاری خورشیدی، شماری از معلمان در یک تجمع همزمان در تهران و شمار دیگری از شهرهای ایران خواستار رسیدگی به مطالبات‌شان از جمله «اختصاص بودجه عادلانه» به آموزش و پرورش و «حق تشکل یابی مستقل» شدند.
شرکت‌کنندگان دراین تجمع در قطعنامه‌ای همچنین اعلام کردند که دولت حسن روحانی «برخلاف ادعاهایش موانع جدی بر سر راه تشکل‌یابی مستقل معلمان» ایجاد کرده است و معلمان به دلیل «فعالیت صنفی و آموزشی توسط حراست‌ها و نهادهای امنیتی تهدید، احضار و بازداشت» می‌شوند.
شورای هماهنگی تشکل‌های فرهنگیان سراسر ایران در پایان این تحصن در قطعنامه‌ای، خواستار اختصاص «بودجه عادلانه برای افزایش سرانه دانش‌آموزی در راستای تأمین آموزش رایگان، باکیفیت و عادلانه برای تمام کودکان به‌خصوص دانش‌آموزان مناطق محروم، بازمانده از تحصیل و مهاجر» شده بود.
«تدریس زبان مادری در مناطق دو زبانه بر اساس اصل ۱۵ قانون اساسی»، «حضور مددکار اجتماعی و مربی بهداشت در راستای کاهش آسیب‌های اجتماعی ازجمله خشونت در مدارس»، اختصاص «بودجه عادلانه برای گسترش و تأمین فضاهای آموزشی استاندارد و ایمن»، برچیده شدن «مدارس غیر استاندارد و کپری» از دیگر خواسته‌های معترضان بود.
«مخالفت با خصوصی‌سازی، کاهش تراکم دانش‌آموزان در کلاس‌ها، توجه به وضعیت روانی معلمان، اختصاص بودجه عادلانه برای تحقق یک بیمه درمانی و تکمیلی کارآمد و جامع» هم از سوی معلمان تجمع‌کننده طرح شده است.
اخیرا و همچنین در سال‌های گذشته تعدادی از فعالان حقوق معلمان بازداشت و به زندان‌های طولانی‌مدت محکوم شده‌اند.
در حال حاضر، اسماعیل عبدی، محمود بهشتی لنگرودی، محسن عمرانی و مختار اسدی در حال گذراندن دوره زندان خود به اتهام‌های امنیتی هستند و رسول بداقی، علی‌اکبر باغانی هم دوره تبعید خود را در شهر زابل می‌گذراند.
شماری از چهره‌های سیاسی محافظه‌کار نسبت به طرح مطالبات معلمان و پوشش اقدامات صنفی آنها در شبکه‌های فارسی‌زبان خارج از ایران انتقاد دارند.
حسین نقوی حسینی، نماینده ورامین در مجلس با تائید «خالی بودن سبد معلمان»، گفته که «باید از مطالبان صنفی معلم‌ها دفاع کنیم و اجازه ندهیم ضد انقلاب‌ها تریبون معلمان باشند.»
روز یکشنبه و همزمان با آغاز تحصن معلمان در ایران، حسن روحانی، رئیس جمهور، با اشاره به وضعیت وخیم اقتصادی و در پی آن ناامیدی در میان مردم گفت: «بعضی می‌گویند گفتاردرمانی نکنید. بله، گفتاردرمانی خیلی مؤثر نیست اما امیددرمانی مؤثر است. امروز در جامعه نیاز به امید به فردا داریم.»
