فریدون تنکابنی، نویسنده و طنزپرداز تبعیدی، روز شنبه هفتم مهر در ۸۷ سالگی در شهر کلن آلمان درگذشت.
آقای تنکابنی از اعضای موسس کانون نویسندگان ایران بود ولی سال ۱۳۵۸ به دلیل حمایت از حزب توده، همراه با چهار عضو دیگر، از این نهاد صنفی کنار گذاشته شد.
این نویسندگان پس از آن، «شورای نویسندگان و هنرمندان» را تاسیس کردند.
تنکابنی در سال ۱۳۶۲، همزمان با سرکوب اعضا و هواداران حزب توده، ایران را ترک کرد.
او که سال ۱۳۱۶ به دنیا آمده بود، پس از پایان تحصیل، دبیر زبان و ادبیات فارسی شد.
نخستین داستان خود را با عنوان «مردی در قفس» در آغاز دهه چهل به چاپ رساند. پس از آن، در دوران همکاری با نشریات بیش‌تر به طنز سیاسی گرایش پیدا کرد.
مهمترین ویژگی طنز تنکابنی، به گفته برخی منتقدان، به سخره گرفتن حاکمان است؛ به طوری که انتشار «یادداشت‌های شهر شلوغ» در سال ۱۳۴۸موجب شد که او بازداشت و زندانی شود.
از دیگر آثار تنکابنی می‌توان به «اسیر خاک»، «پیاده شطرنج»، «پول، تنها ارزش و معیار ارزش‌ها»، «راه‌رفتن روی ریل»، «اندوه سترون‌بودن» و «جمهوری عوضی اسلامی» اشاره کرد.
حسن میرعابدینی در کتاب صدسال داستان نویسی ایران نوشته که تنکابنی مثل غلامحسین ساعدی با نوشتن درباره فقر مردم کار خود را شروع کرد اما نوشته های خود را چنان از بار اجتماعی سرشار کرد که در برخی از داستانهایش به صراحت مسائل روز را گزارش می‌کند.
تنکابنی جزو نویسندگانی بود که پس از تبعید نیز به نوشتن درباره ایران ادامه داد. او همچنین در خارج از کشور به فعالیت مطبوعاتی ادامه داد و نوشته‌های خود را در نشریات گوناگون یا به صورت کتاب منتشر کرد.
