بازرگان هلندی که به علت فروش مواد شيميايی به رژيم صدام حسين، به زندان محکوم شده است می گويد نمی دانسته که اين مواد برای حمله شيميايی عليه ايران و کردها استفاده می شود.
فرانس وان آنرات، ۶۴ ساله، در دسامبر سال ۲۰۰۵، به اتهام فروش چندين تن مواد شيميايی که در توليد گاز خردل و گاز اعصاب به کار می رود، به ۱۵ سال زندان محکوم شد.
ارتش صدام حسين، در سال ۱۹۸۷ تا ۱۹۸۸، ساکنان حلبچه را با گاز خردل و گاز اعصاب مورد حمله شيميايی قرار داد.
سيمون مينکس دادستان، از دادگاه استيناف خواسته است که اجازه دهد اسناد دادگاه ويژه سران حزب بعث، به عنوان سند و مدرک ارتباط وان آنرات و رژيم صدام حسين استفاده شود.
«توطئه مشترک با علی شيميايی»
به گفته آقای مينکس، فرانس وان آنرات، در توطئه مشترک با علی حسن المجيد معروف به علی شيميايی، شرکت داشته است.
علی شيميايی هم اکنون جزو شش تن از وابستگان رژيم سابق عراق، متهم به کشتار ۱۰۰ هزار کرد است.
«علی شیمیایی» متهم به طراح حمله شیمیایی به کردها مواد شيميايی که وان آنرات به رژيم صدام حسين فروخته است، همچنين در جنگ هشت ساله ايران و عراق، عليه جمهوری اسلامی نيز به کار رفت.
وکلای آقای وان آنرات مخالف استفاده از مدارک دادگاه ويژه سران رژيم سابق عراق، در محاکمه وی هستند.
در جريان محاکمه، وکيلی نيز ۱۳ تن از قربانيان شيميايی را نمايندگی می کرد
در جريان دادگاه سال ۲۰۰۵، آقای وان آنرات گفت از اين موضوع که مواد شيميايی برای استفاده از عليه کردها خريداری شده بود، آگاه نبوده است.
اما قاضی ها می گويند او در تلاش مخفی نگه داشتن اين ماجرا بوده زيرا می دانسته که اين مواد غير قانونی است و برای کشتن استفاده می شود.
به گفته دادستان ها، وان آنرات حتی پس از آنکه از حمله شيميايی عليه کردها در شهر حلبچه آگاه شده، باز هم به فروش اين مواد به رژيم بعث عراق ادامه داده است.
در ۱۶ مارس سال ۱۹۸۸، ۵۰۰۰ کرد، بر اثر حمله شيميايی جان خود را از دست دادند.
شرکت يکی از قربانيان ايرانی حمله شيميايی، در دادگاه
علی رحيمی، يک کرد ايرانی که قربانی حمله شيميايی در شهر سردشت است و در جريان محاکمه وان آنرات شرکت داشت، در باره این متهم به خبرگزاری آسوشيتدپرس گفته است: « من هيچ احساسی به او ندارم. او انسان نيست. او نمی تواند تصور کودکان و سالخوردگانی را بکند که بر اثر حمله با گاز شيميايی کشته شدند.»
علی رحيمی در جريان حمله شيميايی در ۲۸ ژوئيه سال ۱۹۸۷، همسر، پسر، پدر و بسياری از بستگان خود را از دست داد. در سال ۱۹۸۹، او به هلند پناهنده شد و می گويد هنوز از ريه های آسيب ديده اش، رنج می برد.
بر اثر اين حمله شيميايی، بيش از ۱۰۰۰ نفر جان خود را از دست دادند.
