سی سال پیش در چنین روزهای پاییزی بود که در پایان یک دوره دو ماهه مرگبار، آتش یکی از آتشین‌ترین اقدامات قهری حکومت علیه اپوزیسیون به خاکستر می‌نشست. اقدامی مخفیانه که به دستور شخص اول حکومت و به واسطه یک کمیته سه نفره در روندی فراقانونی تعدادی پرشمار اما نامعلوم از زندانیان سیاسی عموما مجاهد و چپ را پای چوبه دار، یا مقابل جوخه آتش فرستاد؛ زندانیانی که مشغول گذران دوران حبس یا حتی در آستانه آزادی بودند.
کمیته اعدام، متشکل از حسینعلی نیری حاکم شرع، مرتضی اشراقی دادستان تهران و مصطفی پورمحمدی نمایندهٔ وزارت اطلاعات به استناد حکم کوتاهی از آیت‌الله روح‌الله خمینی صدها و شاید هزاران زندانی سیاسی را به کام مرگ فرستادند. چکیده حکم این بود: «این ها محاربند، رحم نکنید».
سرانجام در روزهایی که سی‌امین سالگردش را پشت سر می‌گذاریم، رهبر وقت جمهوری اسلامی بعد از چند هفته خونین، پایان این روند فراقانونی را رسمیت بخشید؛ هنگامی که بنابر کتاب خاطرات هاشمی رفسنجانی، در روز ۵ مهر ۱۳۶۷، بررسی وضعیت باقی‌مانده زندانیان سیاسی را با تأکید بر اینکه رسیدگی مطابق روال معمول و قبل از تابستان ۶۷ انجام شود به مجمع تشخیص مصلحت نظام واگذار کرد.
در برنامه‌ای که می‌شنوید به ابعاد مختلف رویداد تابستان ۶۷ می‌پردازیم. در این برنامه در کنار نظرات متفاوت، تجربه و دیدگاه ایرج مصداقی زندانی پیشین سیاسی را می‌شنویم که از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۰ را به اتهام هواداری از سازمان مجاهدین خلق در زندان گذرانده و یکی از جان به در بردگان اعدام‌های سال ۱۳۶۷ به شمار می‌رود.
