«مذاکره با آمریکا را ممنوع می‌کنم»... این نهی آیت‌الله علی خامنه‌ای که اخیرا در کنار عبارت «اشتباه کردم» خبرساز شده، موضع تازه‌ای نیست. نه تنها تازه، بلکه به شهادت تاریخ الزاما قطعی و غیر قابل بازگشت هم نیست.
رهبر جمهوری اسلامی ایران پیش از این هم در طول سال‌ها و دهه‌های گذشته بارها تاکید کرده بود که مذاکره با واشینگتن خط قرمز است؛ خط قرمزی که اما فصل‌الخطاب حکومت تصمیم می‌گیرد چه زمان جایز یا لازم است از آن گذر کند.
حدود ۷ سال پیش، یک سالی پیش از آن‌که به قول خودش «اشتباه» کند و چراغ سبز علنی را به دولت روحانی برای گفت‌وگو با آمریکا بدهد، موضعی که از سوی آیت الله خامنه‌ای از تریبون‌ها به گوش می‌رسید، ممنوعیت مذاکره بود. در عمل و پشت پرده اما مناسبات دیگری جریان داشت.
در همان دوران تحریم‌های سنگین ایالات متحده و سخنان آتشین ضد آمریکایی محمود احمدی‌نژاد بود که نمایندگان ایران به اذن آیت‌الله خامنه‌ای مخفیانه از خطوط قرمز عبور کردند تا در عمان به شکل محرمانه مقابل نمایندگان کشوری بنشینند که «شیطان بزرگ» لقبش داده‌اند.
اعلام ممنوعیت اخیر علی خامنه‌ای چقدر جدی است؟ در شرایطی که دونالد ترامپ به روشنی گفته است حاضر به مذاکره بدون پیش‌شرط با ایران است، چقدر امکان دارد اتفاق غیرمنتظره‌ای که برای پیونگ‌یانگ افتاد، در مورد تهران هم تکرار شود و مقامات ایرانی، همچون رهبر کره‌شمالی رو در روی رئیس جمهوری ایالات متحده آمریکا بنشینند؟ این دو موقعیت چقدر با هم قابل مقایسه‌اند؟ در این برنامه به دنبال پاسخ این پرسش‌ها هستیم.
