نظام مخلوع سوریه به رهبری خاندان اسد، نه تنها مخالفان و منتقدان خود را مجازات می‌کرد، بلکه فعالانی که از حکومت‌های متحدش انتقاد می‌کردند نیز از مجازات در امان نبودند.
این چیزی است که برای علی العبدالله، نویسنده و فعال سیاسی سوری روی داد. او که بارها به خاطر فعالیت‌ها و انتقاداتش از حکومت سابق سوریه، بازداشت و زندانی شده بود، دلیل یکی از محکومیت‌های خود را نوشتن مقاله‌ای دربارهٔ انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸ ایران عنوان کرد؛ انتخاباتی که جمهوری اسلامی به تقلب گسترده در آن به نفع محمود احمدینژاد متهم شد و ماه‌ها اعتراض گسترده را به همراه داشت که به کشته شدن صدها تن در تیراندازی نیروهای نظامی و انتظامی منجر شد.
علی العبدالله درباره آن‌چه که پس از انتخابات ایران برای او رخ داد، به رادیو فردا می‌گوید: «من در حال گذراندن محکومیت دو سال و نیم خود در زندان مرکزی دمشق به اتهام عضویتم در گروه "اعلام دمشق برای تغییر دموکراتیک" بودم. در آن دوره، انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸ ایران برگزار و محمود احمدینژاد به عنوان فرد پیروز معرفی شد. من ماجرا را پیگیری کردم و به این نتیجه رسیدم که پیروزی احمدی نژاد ناشی از تقلب بوده و باید میرحسین موسوی به عنوان فرد پیروز معرفی می‌شد. مقاله‌ای کوتاه نوشتم و آن را مخفیانه از داخل زندان به خبرگزاری ایتالیایی «آکی» رساندم و مطلب منتشر شد».
پس از آن بود که احضارها و بازجویی‌ها از آقای عبدالله به دلیل نوشتن این مقاله آغاز شد. او در این باره گفت: «بعد از حدود یک ماه و نیم، به ادارهٔ امنیت سیاسی در زندان احضار شدم و به خاطر این ماجرا بازجویی شدم. حدود سه ماه بعد، دادگاه عالی امنیت کشور مرا احضار کرد. آن‌جا یک قاضی دربارهٔ همان ماجرا از من بازجویی کرد. سپس پرونده‌ام را در اختیار دادگاه نظامی گذاشتند و پس از چند جلسه محاکمه، به اتهام آسیب رساندن به روابط با یک کشور خارجی و آسیب زدن به منافع ملی سوریه، به یک سال و نیم زندان محکوم شدم».
دلیل خشم مقام‌های سابق سوریه از مقاله
اما چه چیزی موجب خشم مقام‌های امنیتی سابق سوریه شد؟ چرا علی العبدالله به خاطر مقاله‌ای که شرح رویدادهای کشور دیگری بود مجازات شد؟
او در مصاحبه با رادیو فردا می‌گوید: «می‌دانید که ما تحت حاکمیت یک نظام مستبد مثل نظام ایران بودیم. در این نظام سخن گفتن از حقوق مردم و شهروندان، آزادی و احترام به خواسته‌های خود غیر قابل قبول بود؛ حتی اگر دربارهٔ آمریکا سخن بگویی. آن‌ها مقالهٔ من را دخالت در امور کشور دیگری دانستند که من حق اظهارنظر دربارهٔ آن نداشتم و گفتند من به روابط با ایران آسیب زده‌ام».
محاکمه غیرنظامیان در دادگاه‌های نظامی و امنیتی
نکته جالب توجه، محاکمه علی العبدالله در دادگاه نظامی است، با این‌که چهره‌ای غیر نظامی بود.
او به رادیو فردا می‌گوید که نظام مخلوع سوریه به این مسئله توجهی نداشت: «دادگاه‌ها در سوریه چند سطح داشتند. به این مسئله توجه نمی‌کردند که تو نظامی هستی یا غیرنظامی. اگر می‌خواستند تو را بیشتر آزار دهند، به دادگاه عالی امنیت کشور می‌فرستاند. زیرا حضور وکیل مدافع در این دادگاه ممنوع بود، احکامش قطعی بود و امکان عفو نداشت. اگر می‌خواستند کمی کمتر زیر فشارت بگذارند، بسته به اتهامت، یا به دادگاه نظامی می‌فرستادند یا به دادگاه کیفری. در این دادگاه‌ها امکان داشتن وکیل مدافع وجود داشت».
نحوه تعامل با زندانیان عقیدتی و سیاسی در نظام اسد
علی العبدالله می‌گوید که نحوهٔ تعامل با زندانیان سیاسی و امنیتی، به نهادی بستگی داشت که فرد را دستگیر کرده بود.
او در شرح ماجرا گفت: «اگر نهاد بازداشت‌کننده، ادارهٔ امنیت سیاسی بود، شخص را به زندان مرکزی دمشق می‌فرستادند که بند ویژهٔ امنیت سیاسی داشت و زندانی را در سلول انفرادی نگه می‌داشتند. اگر طرف بازداشت‌کننده، ادارهٔ امنیت کشور یا ادارهٔ امنیت نظامی یا سازمان اطلاعات نیروی هوایی بود، شخص را به زندان بدنام صیدنایا می‌فرستادند که همه از سطح شکنجه‌ها و آزارها در این زندان خبر دارند».
آقای العبدالله افزود: «اگر شخص در دادگاه نظامی یا کیفری محاکمه می‌شد، در زندان مرکزی دمشق زندانی می‌شد و در بند جرایم کیفری، میان دزدها و قاتلان نگهداری می‌شد».
