۴۳ سال پیش در چنین روزهایی، گروهی از جوانان موسوم به «لیبرال»، «ملی‌گرا» و «سکولار» مذهبی، کیلومترها دورتر از زبانه‌های انقلابی که ایران را در بر گرفته بود، در نزدیکی پاریس، گِرد آیت‌الله ۷۶ ساله و سایر یاران معمّم او جمع شده بودند تا مقدمات بازگشتش را به ایران فراهم کنند.
در ایرانِ خشمگین هم گروه‌های چپ و مارکسیست در کنار این گروه و مذهبیون طرفدار او، حمایت قاطع خود را از مرجع تقلید شیعه اعلام کرده بودند.
تصویری که از روح‌الله خمینی به دست داده می‌شد، آغشته بود به سانتیمانتالیزم پر شور انقلابی؛ از میشل فوکو فیلسوف فرانسوی که او را برآیند اراده جمعی یک ملت می‌دانست و تبلور گفتمانی جدید با عنوان «معنویت سیاسی»، تا چهره‌ها و گروه‌های سکولار و سیاسیون موسوم به «روشنفکر» ایرانی که بر سر او به اجماع رسیده بودند.
حمایت سکولارها و نیروهای سیاسی اصطلاحا «روشنفکر» انقلابی از آیت‌الله خمینی در ابتدای انقلاب همچنان با گذشت چهار دهه یکی از مناقشه برانگیزترین مباحث مربوط به اتفاق ۵۷ است؛ نیروهایی که خود خیلی زود تبدیل به قربانیان سرکوب‌های نظام انقلابی شدند.
مساله‌ای که دو پرسش اساسی را به دنبال دارد: آن‌ها در روح‌الله خمینی چه دیدند که به رهبری او اقتدا کردند؟ و مسئولیت آن‌ها در حمایت از او و در قبال رویدادهای پسا انقلابی چیست؟
در این برنامه با شرکت چهره‌هایی از جناح‌های مختلف به این پرسش‌ها می‌پردازیم.
