در بخش دوم از گفت‌وگو با منوچهر فرید بازیگر قدیمی سینما، تئاتر و تلویزیون، فرید از ادامه همکاری با بهرام بیضایی، آخرین کارهایش در ایران تا پیش از مهاجرت و فعالیت‌هایش در سال‌های غربت‌نشینی سخن می‌گوید.
شاید کمتر کسی بداند «آقا رحیمِ» فیلم «رگبار» و بازیگر ثابت فیلم‌های پیش از انقلاب بهرام بیضایی، حدود سه دهه است که زندگی آرام و به دور از هیاهوهای دوران پربار بازیگری‌اش را در ملبورن استرالیا سپری می‌کند.
«دیوانه‌وار» شاید بهترین واژه برای توصیف فیلم «گرگ وال‌استریت» باشد. روایت ۱۸۰ دقیقه‌ای مارتین اسکورسیزی از فراز و فرود زندگی «جردن بلفورت» کارگزار معروف بورس در وال‌استریت، آن قدر سرشار از انرژی است و ضرباهنگ تندی دارد که انگار جوانی سی و چند ساله پشت دوربین آن بوده است.
«ماهی و گربه» به کارگردانی شهرام مکری به لحاظ ساختار و فرم، با همه فیلم‌های ساخته‌شده در سینمای ایران متفاوت است. این فیلم قصه نه چندان سرراست و کلاسیک خود را در یک پلان ۱۳۰ دقیقه‌ای که مجموعه‌ای از سکانس‌ها را در دل خود جاداده روایت می‌کند.
بیش از یک دهه به طول انجامید تا جواد شمقدری، منتقد همیشگی سیاست‌های سینمایی دولت‌های گذشته به آرزویش برسد، بر صندلی معاونت سینمایی وزارت ارشاد تکیه بزند و سینمای ایران یکی از پرحاشیه‌ترین دوران‌های خود را در طول چهار سال گذشته تجربه کرد.
اکران فيلم سينمايی «شکارچی شنبه» به کارگردانی پرويز شيخ طادی در سينماهای ايران با حاشيه های فراوانی همراه بود و واکنش های متفاوتی را برانگيخت.
فضای باز به وجود آمده در چند سال اول دولت اصلاحات سيدمحمد خاتمی، اين فرصت را برای فيلمسازان مهيا کرده بود تا در فيلم هايشان گوشه چشمی نيز به سياست داشته باشند و راه های نرفته را برای اولين بار تجربه کنند...تقريبا يکسال بعد از ناآرامی‌های انتخابات سال ۸۸ بود که مسئولان فرهنگی دولت دهم به فکر توليد فيلم هايی در محکوميت جريان موسوم به فتنه ۸۸ افتادند. در اين ميان چندين و چند پروانه ساخت سينمايی صادر شد تا برخی از فيلمسازان سفارشی ساز دست به کار شوند و در تاييد نگاه رسمی حاکميت و رد حرکت های مردمی بعد از خرداد ۸۸، به ساخت فيلم سينمايی بپردازند.
پس از انقلاب فيلمسازان بسياری پا به عرصه فيلمسازی آنهم با موضوع جنگ گذاشتند. حمايت دولتی از توليد آثار «دفاع مقدس» باعث شد تا تعداد قابل توجهی از جوانان علاقمند فيلمسازی که عمدتا از مراکز و نهادهايی مانند حوزه هنری، مرکز آموزش فيلمسازی اسلامی بيرون آمده بودند، به ساخت فيلمهای جنگی بپردازند.
ناصر تقوايی فيلم جنگی «چای تلخ » را در دی ماه سال ۸۲ کليد زد، اما به دليل مشکلاتی که عمدتا به مسائل مالی و عدم حمايت مراکز دولتی مربوط می‌شد آن را نيمه‌کاره رها کرد. اين فيلم که فيلمنامه و مضمونی متفاوت با ساير آثار جنگی سينمای ايران دارد، درباره تعرض سربازی عراقی به يک دختر جوان ايرانی و عشق يک‌طرفه او به اين دختر بود.
شايد تاکنون بيش از صدها فيلم جنگی در تاريخ سينما درباره جنگ ويتنام و يا با موضوع جنگ جهانی دوم ساخته شده باشد. در سينمای ايران هم يکی دو سال بعد از آغاز جنگ ايران و عراق بود که اين ژانر جای خود را در ميان ساير گونه های سينمايی باز کرد. شايد ژانر جنگی، بومی ترين ژانر سينمايی در هر کشوری باشد؛ چراکه اگر در کشوری جنگی به وقوع نپيوسته باشد، چيزی هم برای به تصوير کشيدن روی پرده سينما وجود نداشته باشد. همانگونه که در چند دهه سينمای پيش از انقلاب در ايران، ژانری به عنوان سينمای جنگ وجود نداشت. نشانه هايی از دشمن خارجی، برای اولين بار در اثر جنجالی ايرج قادری «برزخی ها» ديده شد. در اين فيلم که توليدش درست پيش از آغاز جنگ به پايان رسيده بود، دشمنی خارجی که از آنها به نام بيگانه در فيلم نامبرده می شود و هويت مشخصی ندارند، به مرزهای ايران حمله کرده و قهرمانان فيلم در مقابل آنها ايستادگی می کنند.
محمدرضا اعلامی، کارگردان ۵۴ ساله ایرانی که در کارنامه خود فیلم‌هایی چون نقطه ضعف و افعی را دارد، پنجشنبه ششم خرداد ماه، بر اثر سکته قلبی در تهران درگذشت.
