در پی انتشار بيش از ۸۰ عنوان کتاب خاطرات زندان در سه دهه اخير در خارج از ايران، نمايشگاهی در شهر فرانکفورت آلمان شکل گرفته که از زندان و اعدام زندانيان سياسی در دهه ۶۰ خورشيدی در ايران روايت ديگری به دست می‌دهد.
«اميد، نام من است» عنوان اين نمايشگاه است که تماشاگر در چند بخش با سرگذشت زندانيانی آشنا می‌شود که تنها به خاطر گرايش‌های سياسی‌شان در دهه ۶۰ خورشيدی در زندان‌های جمهوری اسلامی ايران اعدام شدند.
اين نمايشگاه دارای دو دهليز به نام‌های «زمان حال» و «خاطره» و همچنين يک دروازه است.
منيره برادران، زندانی پيشين در دهه ۶۰ خورشيدی و پرستو فروهر، هنرمند و از فعالان حقوق بشر از جمله چهره‌هايی هستند که در برپايی نمايشگاه فرانکفورت دست داشتند.
خانم فروهر در گفت وگو باراديو فردا از دهليز حال، اولين مرحله‌ای که تماشاگر وارد آن می‌شود، اين طور می‌گويد: « در دهليز زمان حال، فرزندان نسل سرکوب شده دهه ۶۰ در فيلم‌هايی از خاطرات آن دوره می‌گويند و به چگونگی برخورد با سنگينی اين خاطرات در زمان حال می‌پردازد. دراين بخش ما يک فيلم مستند داريم.»
پس از دهليز «زمان حال» در نمايشگاه شهر فرانکفورت تماشاگر وارد دروازه‌ای می‌شود که در آن اسامی صدها زندانی سياسی که در دهه۶۰ خورشيدی در زندان‌های جمهوری اسلامی ايران اعدام شدند از دو سو شنيده می‌شود. دهليز «خاطره» يا قلب اين نمايشگاه مرحله بعدی است.
پرستو فروهر دراين باره می‌گويد: «در ويترين‌هايی در دهليز خاطره تماشاگر با کارهای دستی کسانی روبرو است که در سلول‌های وحشتناک زندان‌های آن دوره، روزهای عمرشان را سپری کردند و بسياری از آنها جان سالم از آن دوران به در نبردند. آنها هسته خرما را تراشيده اند و برای عزيزان شان گردن آويز درست کرده‌اند يا دست دوزی‌های کوچکی را پنهانی درست کرده اند که گلی را نمايش می‌دهد. در واقع آن چه عشق به زندگی شان و پايداری شان بوده در اين اجسام کوچک شکننده تجسم پيدا کرده که اينها را بازماندگان آنها از جمله پدر و مادر و همسران شان سالها است به عنوان عزيزترين يادگارهای از دست رفتگان شان حفظ کرده‌اند. اين اشيای کوچک بازگو کننده تلخی سرنوشت هزاران انسانی است که جان از سرکوب وحشتناک آن دوران به در نبردند.»
نمايشگاه «اميد، نام من است» که سرگذشت صدها زندانی اعدام شده سياسی در دهه ۶۰ را به گونه دیداری و شنیداری به مدت هشت ماه مرور می‌کند، بيستم اسفندماه جاری در خانه آنا فرانک در شهر فرانکفورت آلمان گشايش می يابد.
«اميد، نام من است» عنوان اين نمايشگاه است که تماشاگر در چند بخش با سرگذشت زندانيانی آشنا می‌شود که تنها به خاطر گرايش‌های سياسی‌شان در دهه ۶۰ خورشيدی در زندان‌های جمهوری اسلامی ايران اعدام شدند.
اين نمايشگاه دارای دو دهليز به نام‌های «زمان حال» و «خاطره» و همچنين يک دروازه است.
منيره برادران، زندانی پيشين در دهه ۶۰ خورشيدی و پرستو فروهر، هنرمند و از فعالان حقوق بشر از جمله چهره‌هايی هستند که در برپايی نمايشگاه فرانکفورت دست داشتند.
خانم فروهر در گفت وگو باراديو فردا از دهليز حال، اولين مرحله‌ای که تماشاگر وارد آن می‌شود، اين طور می‌گويد: « در دهليز زمان حال، فرزندان نسل سرکوب شده دهه ۶۰ در فيلم‌هايی از خاطرات آن دوره می‌گويند و به چگونگی برخورد با سنگينی اين خاطرات در زمان حال می‌پردازد. دراين بخش ما يک فيلم مستند داريم.»
پس از دهليز «زمان حال» در نمايشگاه شهر فرانکفورت تماشاگر وارد دروازه‌ای می‌شود که در آن اسامی صدها زندانی سياسی که در دهه۶۰ خورشيدی در زندان‌های جمهوری اسلامی ايران اعدام شدند از دو سو شنيده می‌شود. دهليز «خاطره» يا قلب اين نمايشگاه مرحله بعدی است.
پرستو فروهر دراين باره می‌گويد: «در ويترين‌هايی در دهليز خاطره تماشاگر با کارهای دستی کسانی روبرو است که در سلول‌های وحشتناک زندان‌های آن دوره، روزهای عمرشان را سپری کردند و بسياری از آنها جان سالم از آن دوران به در نبردند. آنها هسته خرما را تراشيده اند و برای عزيزان شان گردن آويز درست کرده‌اند يا دست دوزی‌های کوچکی را پنهانی درست کرده اند که گلی را نمايش می‌دهد. در واقع آن چه عشق به زندگی شان و پايداری شان بوده در اين اجسام کوچک شکننده تجسم پيدا کرده که اينها را بازماندگان آنها از جمله پدر و مادر و همسران شان سالها است به عنوان عزيزترين يادگارهای از دست رفتگان شان حفظ کرده‌اند. اين اشيای کوچک بازگو کننده تلخی سرنوشت هزاران انسانی است که جان از سرکوب وحشتناک آن دوران به در نبردند.»
نمايشگاه «اميد، نام من است» که سرگذشت صدها زندانی اعدام شده سياسی در دهه ۶۰ را به گونه دیداری و شنیداری به مدت هشت ماه مرور می‌کند، بيستم اسفندماه جاری در خانه آنا فرانک در شهر فرانکفورت آلمان گشايش می يابد.
