ايرج قادری، بازيگر ، تهيه کننده و کارگردان سينمای ايران، روز يکشنبه پس از يک دوره بيماری طولانی در تهران درگذشت. راديو فردا با سعيد راد بازيگر شناخته شده سينمای ايران در تهران گفت و گو کرده و نخست از او درباره همکاری مشترکش با آقای قادری پرسيده است:
سعيد راد: آقای ايرج قادری به هر حال جزو محدود افرادی هستند که جزو بدنه سينمای ايران بودند. سال ها زحمت کشيدند. چه درحوزه کارگردانی و چه در حوزه بازيگری و به هر حال سبک خودشان را داشتند.
ايشان چند دهه در سينمای ايران تاثيرگذار بودند. فيلمی که من پيش از انقلاب برای ايشان کار کردم ، فيلم «هدف» و فيلمی که بعد از انقلاب برای ايشان بازی کردم فيلم «برزخی ها » بود. که فيلم های قابل تعمقی بودند.
به هر حال ايشان سبک خودشان را داشتند. در حوزه سينمای بدنه يا به قولی سينمای تجاری کار می کردند و موفقيت های خاص خودشان را داشتند. به هر حال سينماگری بودند که تا آخرين لحظه سعی می کردند که فعال باشند و کماکان کار می کردند.
جايگاه و کارکتر آقای ايرج قادری را در تاريخ سينمای ايران چگونه می بينيد؟
به هر حال ايشان جنس سينمای خودشان را داشتند که به سينمای تجاری بيشتر نزديک بود، البته موفق هم بودند و تماشاگران خاص خودشان را هم داشتند.
برخی از فيلم هايشان مثل فيلم «برزخی ها» فوق العاده بود. فروش فوق العاده ای داشت و تماشاگر آن را خيلی پسنديد. سبک و سياق خودشان را داشتند.
آقای قادری بعد از انقلاب نزديک به ده سال اجازه فعاليت در حوزه سينما را نداشتند. اما پس از شروع فعاليت دوباره ساخته هايشان مثل فيلم «می خواهم زنده بمانم»، و يا فيلم «طوطيا» فروش خوبی داشت. به نظر شما چگونه بود که پس از چندين دهه فاصله، آقای قادری نشان داد که باز هم سليقه مخاطب عام را می شناسد؟
اين جا بحث «حرفه ای » بودن است. همان طور که گفتم هر کارگردانی سبک خودش را دارد، همان طور که آقای مهرجويی سبک خودش را دارد، آقای قادری هم سبک خودش را دارد.
به هر حال کسانی هستند که در بدنه سينمای ايران ماندنی بودند. برای اينکه متخصص کار خودشان بودند. هر کدام از آنها به نوع خودشان حرفه ای بودند و شناخت های خاص خودشان را داشتند.
شما مطمئن باشيد مردم در هر دو جهت، چه سينمای متفکر، روشنفکرانه و هنری و با وجنات بهتراز يک سو و از سوی ديگر سينمای تجاری و به قول ما سينمای«بدنه» ، درک خودشان را دارند و اگر اينها در هر دوی اين جنبه ها استاد کار خودشان نبودند، هرگز ماندنی نمی شدند.
اين ها جزو معدود افراد ماندنی در تاريخ سينمای ايران هستند. اين ها کسانی هستند که در حوزه های مورد علاقه خودشان فعاليت می کنند و به هر حال چه درحوزه فيلم های تجاری و چه در حوزه فيلم های هنری ، ماندگارند.
اين افراد خيلی انگشت شمارند. شايد باد چند دهه بگذرد که کسی در يکی از ژانرهای خاص سينما ماندنی شود. همان طور که گفتم هر کسی کيفيت و فرم و سبک نگاه خودش را دارد، ولی افرادی مانند آقای قادری در انجام کارهايشان موفق بودند و به همين دليل هم در بدنه سينمای ايران مانده اند. من هم با ايشان دو فيلم کار کردم. روحشان شاد باد.
سعيد راد: آقای ايرج قادری به هر حال جزو محدود افرادی هستند که جزو بدنه سينمای ايران بودند. سال ها زحمت کشيدند. چه درحوزه کارگردانی و چه در حوزه بازيگری و به هر حال سبک خودشان را داشتند.
ايشان چند دهه در سينمای ايران تاثيرگذار بودند. فيلمی که من پيش از انقلاب برای ايشان کار کردم ، فيلم «هدف» و فيلمی که بعد از انقلاب برای ايشان بازی کردم فيلم «برزخی ها » بود. که فيلم های قابل تعمقی بودند.
به هر حال ايشان سبک خودشان را داشتند. در حوزه سينمای بدنه يا به قولی سينمای تجاری کار می کردند و موفقيت های خاص خودشان را داشتند. به هر حال سينماگری بودند که تا آخرين لحظه سعی می کردند که فعال باشند و کماکان کار می کردند.
جايگاه و کارکتر آقای ايرج قادری را در تاريخ سينمای ايران چگونه می بينيد؟
به هر حال ايشان جنس سينمای خودشان را داشتند که به سينمای تجاری بيشتر نزديک بود، البته موفق هم بودند و تماشاگران خاص خودشان را هم داشتند.
برخی از فيلم هايشان مثل فيلم «برزخی ها» فوق العاده بود. فروش فوق العاده ای داشت و تماشاگر آن را خيلی پسنديد. سبک و سياق خودشان را داشتند.
آقای قادری بعد از انقلاب نزديک به ده سال اجازه فعاليت در حوزه سينما را نداشتند. اما پس از شروع فعاليت دوباره ساخته هايشان مثل فيلم «می خواهم زنده بمانم»، و يا فيلم «طوطيا» فروش خوبی داشت. به نظر شما چگونه بود که پس از چندين دهه فاصله، آقای قادری نشان داد که باز هم سليقه مخاطب عام را می شناسد؟
اين جا بحث «حرفه ای » بودن است. همان طور که گفتم هر کارگردانی سبک خودش را دارد، همان طور که آقای مهرجويی سبک خودش را دارد، آقای قادری هم سبک خودش را دارد.
به هر حال کسانی هستند که در بدنه سينمای ايران ماندنی بودند. برای اينکه متخصص کار خودشان بودند. هر کدام از آنها به نوع خودشان حرفه ای بودند و شناخت های خاص خودشان را داشتند.
شما مطمئن باشيد مردم در هر دو جهت، چه سينمای متفکر، روشنفکرانه و هنری و با وجنات بهتراز يک سو و از سوی ديگر سينمای تجاری و به قول ما سينمای«بدنه» ، درک خودشان را دارند و اگر اينها در هر دوی اين جنبه ها استاد کار خودشان نبودند، هرگز ماندنی نمی شدند.
اين ها جزو معدود افراد ماندنی در تاريخ سينمای ايران هستند. اين ها کسانی هستند که در حوزه های مورد علاقه خودشان فعاليت می کنند و به هر حال چه درحوزه فيلم های تجاری و چه در حوزه فيلم های هنری ، ماندگارند.
اين افراد خيلی انگشت شمارند. شايد باد چند دهه بگذرد که کسی در يکی از ژانرهای خاص سينما ماندنی شود. همان طور که گفتم هر کسی کيفيت و فرم و سبک نگاه خودش را دارد، ولی افرادی مانند آقای قادری در انجام کارهايشان موفق بودند و به همين دليل هم در بدنه سينمای ايران مانده اند. من هم با ايشان دو فيلم کار کردم. روحشان شاد باد.
