درحالی که وبسایت ویکی لیکس علیرغم دستگیری جولین آسانژ، بنیانگذار آن همچنان به انتشار اسنادی از مکاتبات محرمانه دیپلمات‌های وزارت خارجه آمریکا ادامه می‌دهد، در همین روزها، در خود آمریکا بخشی از آرشیوها و نوارهای تا کنون محرمانه دهه‌های گذشته کاخ سفید در زمان ریاست جمهوری ریچارد نیکسون منتشر شده است.
همه این مکالمات محرمانه و کاملاً خصوصی رئیس‌جمهور را اتفاقاً خود ریچارد نیکسون بدون آگاهی دیگران ضبط کرده و اکنون نیز کتابخانه نیکسون خود آن را منتشر کرده است.
بخشی از این نوارها که در برگیرنده اظهارات بسیار تند با لحن ضد یهودی از سوی ریچارد نیکسون و وزیر خارجه یهودی وقت آمریکا، هنری کیسینجر است، و در ماه‌های پیش از جنگ کیپور سال ۱۹۷۳ بیان شده، مورد توجه زیاد رسانه‌های اسرائیل قرار گرفته است.
این نوارها دیدگاه‌های رئیس‌جمهور وقت آمریکا را در مورد اسرائیل و احتمال کشانده شدن منطقه به سوی جنگی دیگر، تنها شش سال پس از نبرد «شش روزه» سال ۱۹۶۷ افشا می‌کند.
مکالمات صوتی شامل ۲۶۵ ساعت از مکالمات رئیس‌جمهور در کاخ سفید، اکثراً مربوط به فوریه و مارس ۱۹۷۳ است. سالی که در اواخر تابستان و پاییز آن، خاورمیانه شاهد حمله مشترک شماری از کشورهای عربی به اسرائیل و وقوع نبرد پرتلفات «یوم کیپور» شد.
در سال‌های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ ریچارد نیکسون به شدت درگیر ماجرای افتضاح‌آمیز «واترگیت» بود که سرانجام در اوت ۱۹۷۴ به کناره‌گیری او منجر شد.
هرچند نیکسون همواره به داشتن دیدگاه‌های تند علیه یهودیان و بیان اظهارات غیر دیپلماتیک و به دور از ظرافت، مشهور بود و بسیاری می‌دانستند که حتی وزیران یهودی دولت خود را با الفاظ زشت مورد خطاب و تحکم قرار می‌داد، اما نوارهای منتشره جدید نور تازه‌ای بر نگاه نیکسون علیه یهودیان و سایر اقلیت‌های روشن کرده و سال‌ها پس از مرگش نیز اظهاراتش، تجعب بسیاری را در عالم دیپلماسی برانگیخته است.
در مکالماتی که اکنون منتشر شده، نیکسون علیه یهودیان، ایتالیایی‌ها، ایرلندی‌ها و سیاهان شدیداً موضع می‌گیرد و سخن می‌گوید.
در یک مکالمه در سیزدهم فوریه ۱۹۷۳، نیکسون به چارلز کولسون، مشاور خود می‌گوید که «ذات این افراد عوض نمی‌شود. این یهودی‌ها خلق و خوی شان تهاجمی است، جان آدم را می‌گیرند. آدم تهوعش می‌گیرد».
در همان مکالمه، نیکسون گفته است که «ایرلندی‌ها هم همانطورند. مبادا یک لحظه از یاد نبریم که این ایرلندی‌ها چقدر بد ذات و شرورند. وقتی یک ذره بنوشند. اصلاً هر ایرلندی که درعمرم دیدم مشروب‌خواره شیطان صفتی می‌شد. ایرلندی‌های "حقیقی" بدتر».
باز در همان مکالمه، نیکسون به مشاور خود گفته است «ایتالیایی‌ها ظاهراً دلپذیرند اما مغزشان آنجایی که می‌بایست قرار گیرد، پیچش در رفته...».
در مکالمه دیگری، نیکسون به منشی خود، خانم روزماری وودز، خاطرنشان می‌کند که «ویلیام راجرز (وزیرخارجه) می‌گوید بگذارید که سیاهان (آمریکا) نقشی (در دولت و جامعه) داشته باشند و مدعی است که چون سیاهان بدن قوی دارند، به قوی شدن کشور کمک می‌کنند ولی اگر این حرف هم درست باشد شاید ۵۰۰ سال دیگر تا کمک‌شان به قوی شدن آمریکا طول بکشد.»
باز در مکالمه دیگری با همین منشی‌اش در مورد هنری کیسینجر و سایر وزیران و مقامات یهودی در دولت و شورای امنیت ملی کاخ سفید می‌گوید «این یهودی‌ها همه‌شان اعتماد به نفس ندارند؛ همه‌اش می‌خواهند چیزی را ثابت کنند؛ احساس حقارت می‌کنند؛ انگار که ما باید دایم به آنها غرامت بدهیم».
در روز اول مارس ۱۹۷۳، گلدا مئیر، نخست‌وزیر وقت اسرائیل برای ملاقات با نیکسون به واشینگتن می‌رسد. در مکالمات رسمی منتشره، خانم مئیر از نیکسون به خاطر حمایت از خود او و پشتیبانی‌اش از اسرائیل تشکر می‌کند. اما در ادامه همان نوار می‌شنویم که وقتی خانم مئیر از اتاق بیرون می‌رود، نیکسون و هنری کیسینجر، که آن زمان مشاور امنیت ملی کاخ سفید بوده، شدیداً علیه گلدا مئیر حرف می‌زنند و به ویژه درخواست او از آمریکا را برای ایجاد فشار بر شوروی مورد انتقاد شدید قرار می‌دهند.
هنری کیسینجر که خود یهودی است، در این مکالمه به رئیس خود، نیکسون، می‌گوید «مهاجرت یهودیان شوروی بخشی از سیاست خارجی آمریکا نیست و اگر آنها (شوروی) یهودیان را در اتاق گاز بگذارند، باز این مسئله محل نگرانی آمریکا نیست. شاید نگرانی حقوق بشری باشد». نیکسون در پاسخش می‌گوید: «می‌دانم. ما که نمی‌توانم همه دنیا را به خاطر آنها منفجر کنیم».
نیکسون که همان شب ناچار بوده «ضیافت» شامی به افتخار نخست‌وزیر اسرائیل برگزار کند، خود آن را به کنایه و تحقیر «دادن خوراکی به یهودی‌ها» توصیف می‌کند و می‌گوید که «این خوراک فقط برای یهودی‌هایی است که حامی من بوده‌اند.هر یهودی هم که حامی من نبوده را حذف می‌کنید و نمی‌گذارید بیاید. روشن است؟ پای یکی‌شان هم نرسد».
در سند دیگری در ژوئیه سال ۱۹۷۱، نیکسون به هری روبینز هلدمن، رئیس وقت کارکنان کاخ سفید دستور می‌دهد که همه یهودیان آمریکایی را از تصمیم‌گیری‌های مرتبط با اسرائیل کنار بگذارد. هلدمن در یادداشت‌هایش نوشته است که «به دستور رئیس‌جمهور هیچ یهودی نباید درباره مسایل یهودیان تصمیم بگیرد». درسند دیگری نیکسون گفته است که «یهودیان را به حال خود رها کنید. همه آنها علیه دولت من هستند».
نیکسون از کیسینجر با عنوان « کاف» یاد کرده و به هلدمن می‌گوید که «کاف را از بازی (تصمیم‌گیری‌های مرتبط با اسرائیل) دربیاورید. مگر می‌شود یهودی مسئول کار یهودیان شود؟»
هنری کیسینجر که هنوز در قید حیات است، در واکنش به انتشار این سندها و نوارهای کاخ سفید گفت که «تردیدی نیست که همه این حرف‌ها را نیکسون زده بود» اما کیسینجر این امر را که به دستور نیکسون از تصمیم‌گیری‌ها در مورد اسرائیل منع شده بود، انکار کرده و می‌گوید اگر نشست‌هایی بوده که مرا به آن راه نداده بودند، حتماً بعداً خبردار می‌شدم اما نبوده که خبرش به من نرسید.
دیوید هاریس، رئیس کمیته یهودیان آمریکا در واکنش گفته است که «حال و هوای کاخ سفید در زمان نیکسون آشکارا مملو از تعصب کور و خرافه‌ها بود و جای تأسف است که کسی با این دیدگاه‌های نژادپرستانه رئیس جمهور آمریکا بوده است که این گونه اقلیت‌ها و ملت‌های دیگر را تمسخر کرده است».
اما در مورد اینکه چرا کیسینجر خود نیز گفته بود که حتی اگر یهودیان شوروی را هم به اتاق گاز ببرند، آمریکا نباید دخالت کند، دیوید هاریس اینگونه «استدلال» کرده است که «شاید در آن فضایی که نیکسون بر سیاست آمریکا حاکم کرده بود، کیسینجر ناچار بود طوری رفتار کند که نشان دهد که او تنها رئیس کیسینجر است».
ریچارد نیکسون، سی و هفتمین رئیس‌جمهور آمریکا بود که از بیستم ژانویه ۱۹۶۹ تا نهم اوت ۱۹۷۴ در کاخ سفید بود.
نیکسون پس از انتخابات دومین دوره ریاست جمهوری‌اش درحالی که جرج مک گاورن را در ۴۹ ایالت از ۵۰ ایالات آمریکا شکست داده بود، درگیر افتضاح شدید «واترگیت» شد و دومین دوره ریاست جمهوری‌اش ناتمام ماند و پیش از آنکه سنای آمریکا برای نخستین بار در تاریخ آن کشور یک رئیس‌جمهور را برکنار کند، خود استعفا داد.
جرالد فورد که معاون نیکسون تا دوره بعد ریاست جمهوری را در دست گرفت و نیکسون را مورد بخشودگی قرار داد و بدین ترتیب پرونده قضایی علیه نیکسون بسته شد هرچند که در افکار عمومی آمریکاییان هیچگاه بخشوده نشد.
کاست‌هایی از صدها ساعت مکالمات محرمانه در کاخ سفید بویژه در «تالار بنفش» که این روزها کتابخانه نیکسون منتشر کرده، نشان داده است که او نه تنها مشتاق شنود از رقیبانش بوده بلکه او خود حتی مکالماتش را با دیگران ضبط می‌کرده است؛ امری که بی‌تردید وجهه او را ۱۶ سال پس از مرگش در انظار عمومی آمریکاییان و جهانیان بدتر می‌کند.
نیکسون در آوریل سال ۱۹۹۴ درگذشت اما هرگز آمریکایی‌ها از او بعنوان یک چهره محبوب دیگر یاد نکردند. این درحالی است که تازه‌ترین نظرسنجی روزهای اخیردر آمریکا نشان داد که هنوز ۸۵ درصد از آمریکایی‌ها بالاترین محبوبیت را برای جان اف. کندی، رئیس‌جمهور کشته‌شده خود قائل هستند و برای کندی ابراز دلتنگی می‌کنند.
همه این مکالمات محرمانه و کاملاً خصوصی رئیس‌جمهور را اتفاقاً خود ریچارد نیکسون بدون آگاهی دیگران ضبط کرده و اکنون نیز کتابخانه نیکسون خود آن را منتشر کرده است.
بخشی از این نوارها که در برگیرنده اظهارات بسیار تند با لحن ضد یهودی از سوی ریچارد نیکسون و وزیر خارجه یهودی وقت آمریکا، هنری کیسینجر است، و در ماه‌های پیش از جنگ کیپور سال ۱۹۷۳ بیان شده، مورد توجه زیاد رسانه‌های اسرائیل قرار گرفته است.
این نوارها دیدگاه‌های رئیس‌جمهور وقت آمریکا را در مورد اسرائیل و احتمال کشانده شدن منطقه به سوی جنگی دیگر، تنها شش سال پس از نبرد «شش روزه» سال ۱۹۶۷ افشا می‌کند.
مکالمات صوتی شامل ۲۶۵ ساعت از مکالمات رئیس‌جمهور در کاخ سفید، اکثراً مربوط به فوریه و مارس ۱۹۷۳ است. سالی که در اواخر تابستان و پاییز آن، خاورمیانه شاهد حمله مشترک شماری از کشورهای عربی به اسرائیل و وقوع نبرد پرتلفات «یوم کیپور» شد.
در سال‌های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴ ریچارد نیکسون به شدت درگیر ماجرای افتضاح‌آمیز «واترگیت» بود که سرانجام در اوت ۱۹۷۴ به کناره‌گیری او منجر شد.
هرچند نیکسون همواره به داشتن دیدگاه‌های تند علیه یهودیان و بیان اظهارات غیر دیپلماتیک و به دور از ظرافت، مشهور بود و بسیاری می‌دانستند که حتی وزیران یهودی دولت خود را با الفاظ زشت مورد خطاب و تحکم قرار می‌داد، اما نوارهای منتشره جدید نور تازه‌ای بر نگاه نیکسون علیه یهودیان و سایر اقلیت‌های روشن کرده و سال‌ها پس از مرگش نیز اظهاراتش، تجعب بسیاری را در عالم دیپلماسی برانگیخته است.
در مکالماتی که اکنون منتشر شده، نیکسون علیه یهودیان، ایتالیایی‌ها، ایرلندی‌ها و سیاهان شدیداً موضع می‌گیرد و سخن می‌گوید.
در یک مکالمه در سیزدهم فوریه ۱۹۷۳، نیکسون به چارلز کولسون، مشاور خود می‌گوید که «ذات این افراد عوض نمی‌شود. این یهودی‌ها خلق و خوی شان تهاجمی است، جان آدم را می‌گیرند. آدم تهوعش می‌گیرد».
در همان مکالمه، نیکسون گفته است که «ایرلندی‌ها هم همانطورند. مبادا یک لحظه از یاد نبریم که این ایرلندی‌ها چقدر بد ذات و شرورند. وقتی یک ذره بنوشند. اصلاً هر ایرلندی که درعمرم دیدم مشروب‌خواره شیطان صفتی می‌شد. ایرلندی‌های "حقیقی" بدتر».
باز در همان مکالمه، نیکسون به مشاور خود گفته است «ایتالیایی‌ها ظاهراً دلپذیرند اما مغزشان آنجایی که می‌بایست قرار گیرد، پیچش در رفته...».
در مکالمه دیگری، نیکسون به منشی خود، خانم روزماری وودز، خاطرنشان می‌کند که «ویلیام راجرز (وزیرخارجه) می‌گوید بگذارید که سیاهان (آمریکا) نقشی (در دولت و جامعه) داشته باشند و مدعی است که چون سیاهان بدن قوی دارند، به قوی شدن کشور کمک می‌کنند ولی اگر این حرف هم درست باشد شاید ۵۰۰ سال دیگر تا کمک‌شان به قوی شدن آمریکا طول بکشد.»
باز در مکالمه دیگری با همین منشی‌اش در مورد هنری کیسینجر و سایر وزیران و مقامات یهودی در دولت و شورای امنیت ملی کاخ سفید می‌گوید «این یهودی‌ها همه‌شان اعتماد به نفس ندارند؛ همه‌اش می‌خواهند چیزی را ثابت کنند؛ احساس حقارت می‌کنند؛ انگار که ما باید دایم به آنها غرامت بدهیم».
در روز اول مارس ۱۹۷۳، گلدا مئیر، نخست‌وزیر وقت اسرائیل برای ملاقات با نیکسون به واشینگتن می‌رسد. در مکالمات رسمی منتشره، خانم مئیر از نیکسون به خاطر حمایت از خود او و پشتیبانی‌اش از اسرائیل تشکر می‌کند. اما در ادامه همان نوار می‌شنویم که وقتی خانم مئیر از اتاق بیرون می‌رود، نیکسون و هنری کیسینجر، که آن زمان مشاور امنیت ملی کاخ سفید بوده، شدیداً علیه گلدا مئیر حرف می‌زنند و به ویژه درخواست او از آمریکا را برای ایجاد فشار بر شوروی مورد انتقاد شدید قرار می‌دهند.
هنری کیسینجر که خود یهودی است، در این مکالمه به رئیس خود، نیکسون، می‌گوید «مهاجرت یهودیان شوروی بخشی از سیاست خارجی آمریکا نیست و اگر آنها (شوروی) یهودیان را در اتاق گاز بگذارند، باز این مسئله محل نگرانی آمریکا نیست. شاید نگرانی حقوق بشری باشد». نیکسون در پاسخش می‌گوید: «می‌دانم. ما که نمی‌توانم همه دنیا را به خاطر آنها منفجر کنیم».
نیکسون که همان شب ناچار بوده «ضیافت» شامی به افتخار نخست‌وزیر اسرائیل برگزار کند، خود آن را به کنایه و تحقیر «دادن خوراکی به یهودی‌ها» توصیف می‌کند و می‌گوید که «این خوراک فقط برای یهودی‌هایی است که حامی من بوده‌اند.هر یهودی هم که حامی من نبوده را حذف می‌کنید و نمی‌گذارید بیاید. روشن است؟ پای یکی‌شان هم نرسد».
در سند دیگری در ژوئیه سال ۱۹۷۱، نیکسون به هری روبینز هلدمن، رئیس وقت کارکنان کاخ سفید دستور می‌دهد که همه یهودیان آمریکایی را از تصمیم‌گیری‌های مرتبط با اسرائیل کنار بگذارد. هلدمن در یادداشت‌هایش نوشته است که «به دستور رئیس‌جمهور هیچ یهودی نباید درباره مسایل یهودیان تصمیم بگیرد». درسند دیگری نیکسون گفته است که «یهودیان را به حال خود رها کنید. همه آنها علیه دولت من هستند».
نیکسون از کیسینجر با عنوان « کاف» یاد کرده و به هلدمن می‌گوید که «کاف را از بازی (تصمیم‌گیری‌های مرتبط با اسرائیل) دربیاورید. مگر می‌شود یهودی مسئول کار یهودیان شود؟»
هنری کیسینجر که هنوز در قید حیات است، در واکنش به انتشار این سندها و نوارهای کاخ سفید گفت که «تردیدی نیست که همه این حرف‌ها را نیکسون زده بود» اما کیسینجر این امر را که به دستور نیکسون از تصمیم‌گیری‌ها در مورد اسرائیل منع شده بود، انکار کرده و می‌گوید اگر نشست‌هایی بوده که مرا به آن راه نداده بودند، حتماً بعداً خبردار می‌شدم اما نبوده که خبرش به من نرسید.
دیوید هاریس، رئیس کمیته یهودیان آمریکا در واکنش گفته است که «حال و هوای کاخ سفید در زمان نیکسون آشکارا مملو از تعصب کور و خرافه‌ها بود و جای تأسف است که کسی با این دیدگاه‌های نژادپرستانه رئیس جمهور آمریکا بوده است که این گونه اقلیت‌ها و ملت‌های دیگر را تمسخر کرده است».
اما در مورد اینکه چرا کیسینجر خود نیز گفته بود که حتی اگر یهودیان شوروی را هم به اتاق گاز ببرند، آمریکا نباید دخالت کند، دیوید هاریس اینگونه «استدلال» کرده است که «شاید در آن فضایی که نیکسون بر سیاست آمریکا حاکم کرده بود، کیسینجر ناچار بود طوری رفتار کند که نشان دهد که او تنها رئیس کیسینجر است».
ریچارد نیکسون، سی و هفتمین رئیس‌جمهور آمریکا بود که از بیستم ژانویه ۱۹۶۹ تا نهم اوت ۱۹۷۴ در کاخ سفید بود.
نیکسون پس از انتخابات دومین دوره ریاست جمهوری‌اش درحالی که جرج مک گاورن را در ۴۹ ایالت از ۵۰ ایالات آمریکا شکست داده بود، درگیر افتضاح شدید «واترگیت» شد و دومین دوره ریاست جمهوری‌اش ناتمام ماند و پیش از آنکه سنای آمریکا برای نخستین بار در تاریخ آن کشور یک رئیس‌جمهور را برکنار کند، خود استعفا داد.
جرالد فورد که معاون نیکسون تا دوره بعد ریاست جمهوری را در دست گرفت و نیکسون را مورد بخشودگی قرار داد و بدین ترتیب پرونده قضایی علیه نیکسون بسته شد هرچند که در افکار عمومی آمریکاییان هیچگاه بخشوده نشد.
کاست‌هایی از صدها ساعت مکالمات محرمانه در کاخ سفید بویژه در «تالار بنفش» که این روزها کتابخانه نیکسون منتشر کرده، نشان داده است که او نه تنها مشتاق شنود از رقیبانش بوده بلکه او خود حتی مکالماتش را با دیگران ضبط می‌کرده است؛ امری که بی‌تردید وجهه او را ۱۶ سال پس از مرگش در انظار عمومی آمریکاییان و جهانیان بدتر می‌کند.
نیکسون در آوریل سال ۱۹۹۴ درگذشت اما هرگز آمریکایی‌ها از او بعنوان یک چهره محبوب دیگر یاد نکردند. این درحالی است که تازه‌ترین نظرسنجی روزهای اخیردر آمریکا نشان داد که هنوز ۸۵ درصد از آمریکایی‌ها بالاترین محبوبیت را برای جان اف. کندی، رئیس‌جمهور کشته‌شده خود قائل هستند و برای کندی ابراز دلتنگی می‌کنند.
