هیلاری کلینتون آخرین پیچ تند سر راهش را برای رسیدن به نامزدی انتخابات ریاست جمهوری، به سلامت رد کرد. اما دونالد ترامپ با دست‌انداز ملایمی روبه‌رو شد که شاید تا پایان کار برایش به دردسری بزرگ تبدیل شود.
آخرین دور انتخابات درون حزبی جمهوریخواهان و دموکراتهای آمریکایی روز سه شنبه در پنج ایالت عمدتا پرجمعیت برگزار شد و نتیجه نهایی یک نفر را حسابی خوشحال کرد: هیلاری کلینتون.
و خوشحالی کلینتون از این جهت نیست که به شکل فوق‌العاده‌ای پیروز شده باشد، نه! او بسیار خوشحال است چون این بار همه پیش‌بینی‌ها درست از آب درآمد و او توانست همه انتظارات را برآورده کند.
کلینتون در چهار ایالت از پنج ایالتی که انتخابات سه‌شنبه سرنوشت‌ساز برگزار شد، پیروز شد و در پنجمین ایالت نیز تا لحظه نوشته شدن این مطلب، پیشتاز است. به عبارت دیگر برای کلینتون دیگر از این بهتر نمی‌شد!
اما در آن سوی میدان، هم ترامپ پیروزی مهم و بزرگی به دست آورد و هم مخالفان ترامپ به موفقیت قابل اعتنایی دست پیدا کردند. به همین دلیل شرایط جمهوریخواهان، کماکان پیچیده باقی ماند. حالا نه ترامپ می‌تواند از نامزدی قطعی خود حرف بزند و نه مخالفانش مطمئن هستند که می‌توانند متوقفش کنند.
روز سه‌شنبه چنان برای کمپین‌های دو حزب جمهوریخواه و دموکرات اهمیت پیدا کرده بود که برخی رسانه‌ها به آن لقب «سه‌شنبه بزرگ دوم» دادند. اما چه شد که در پایان این روز برخی ابهامات کماکان سرجایشان باقی ماندند؟
پایان سندرز؟
در حزب دموکرات، بر روی کاغذ هنوز همه چیز ممکن است! به همین دلیل گروهی از طرفداران سندرز که اصولا حیات کمپین او را به شکل‌گیری یک هیجان گسترده تبلیغاتی گره زده‌اند، به هیچ وجه از تک و تا نیافتاده‌اند.
اما شاید همین موضوع – یعنی نقش پررنگ این فضای پرشور خارق‌العاده و متفاوت – در وضعیت امروز مانند تیرخلاص عمل کند و نفس این کمپین را بگیرد.
داستان از این قرار است که در استراتژی تبلیغاتی برنی سندرز، بر روی پیروزی دور از انتظار در ایالت میشیگان سرمایه‌گذاری ویژه‌ای شد. و آرام آرام سندرز در ایمیلهای تبلیغاتی و همچنین سخنرانی‌هایش به این گمانه دامن زد که این پیروزی در «سه‌شنبه بزرگ دوم» نیز قابل تکرار است.
این روایت با نظرسنجی‌های ایالتهای اوهایو و ایلینوی در هم آمیخت و خیلی زود به یک باور عمومی تبدیل شد که سندرز به راستی بخت زیادی دارد که در این دو ایالت مهم پیروز شود. در پایان، او نه تنها در این ایالتها باخت بلکه در ایالت کلیدی فلوریدا که در نهایت نقشی تعیین کننده نیز در انتخابات اصلی ایفا خواهد کرد، با فاصله بسیار باخت: کلینتون ۶۵ درصد آرای فلوریدا را به دست آورد و سندرز ۳۳ درصد.
مهمترین تاثیر این نتیجه نه در شمارش تعداد فرستادگان حزبی (Delegate)، بلکه بر روحیه جمعی و فضای تبلیغاتی اطراف کمپین‌ها هویدا خواهد شد. برای نامزدی که به شدت نیاز دارد تا دور موتور کمپینش هر چه زودتر بیشتر شود تا بتواند به یک مدعی واقعی تبدیل شود، باختی در این سطح نه تنها سرعت موتور را کند می‌کند بلکه می‌تواند به شکلی خزنده و آرام، موتور را به روغن‌سوزی بیاندازد و در فاصله چند هفته، کمپین سندرز را زمین‌گیر کند.
طرفداران سندرز که به شمارش فرستادگان حزبی در ایالتهایی مانند نیویورک و کالیفرنیا امید بسته‌اند، ممکن است در پایان انتخابات این ایالتها شوکه شوند، چرا که هنوز تا زمان برپایی انتخابات در این بخشهای کشور زمان زیادی باقی مانده؛ نیویورک حدود یک ماه دیگر و کالیفرنیا دو و نیم ماه دیگر نظرش را خواهد گفت. تا آن روز هر کدام از پیروزی‌های بیشتر رقیب، چونان ضربه تبری است بر تنه هیجان انتخاباتی کمپین سندرز.
مجموعه این عوامل است که موجب شده، احتمال نامزدی هیلاری کلینتون از سوی حزب دموکرات بعد از نتایج سه‌شنبه، از هر زمانی پرنگ‌تر به نظر بیاید و لحن و ژست خود او نیز بیشتر به یک نامزد قطعی تبدیل شود، تا کسی که هنوز درگیر رقابت درون حزبی است.
نامزدی ترامپ
هر کس دیگری جای ترامپ بود، حالا دیگر همه از قطعیت نامزدی او حرف می‌زدند. اما ترامپ به خاطر ترامپ بودن و البته دلایل دیگر، هنوز با مقاومت سرسختانه رقبای خود روبه‌رو است.
این در حالی است که او «سه‌شنبه بزرگ» را درو کرد و فقط در ایالت اوهایو باخت. آن را هم به فرماندار ایالت باخت. اما در عوض سناتور ایالت مهم و حیاتی فلوریدا را به شکل تحقیرآمیزی در ایالت خودش به زانو درآورد و از رقابت حذف کرد. مارکو روبیو در سخنرانی خداحافظی فقط گریه نکرد. وگرنه غمی که در لحن و بیانش بود نشان می‌داد که او تا چه حد از چنین عاقبتی در رقابتهای درون حزبی ناراضی است و چگونه با قلبی شکسته، همه چیز را به ترامپ باخته است.
با این همه، هنوز برخی سران حزب جمهوریخواه معتقدند که باید جلوی ترامپ را به هر قیمتی بگیرند و برای این موضوع، کماکان در حال نقشه‌کشیدن هستند. و بر اساس همین نقشه‌های آنهاست که ترامپ باید کماکان دست و دلش بلرزد.
در واقع باخت ترامپ در ایالت اوهایو و از دست دادن ۶۶ فرستاده حزبی این ایالت در محاسبه پیروزی نهایی او می‌تواند بسیار مهم باشد. ترامپ برای اینکه بتواند بدون اما و اگر نامزد جمهوریخواهان بشود باید ۱۲۳۷ فرستاده حزبی به دست بیاورد. او تا اینجا ۶۲۱ فرستاده به دست آورده. که از دیگران با فاصله بیشتر است. اما همچنان راه درازی تا رقم جادویی ۱۲۳۷ باقی مانده.
او تنها در صورتی می‌تواند در نهایت به تعداد ضروری (۱+۵۰ درصد کل فرستادگان حزبی) دست پیدا کند که در ادامه رقابت، ۶۰ درصد فرستادگان باقی مانده را از آن خود کند. این کار غیرممکن نیست. اما به هیچ وجه آسان هم نیست.
اگر ترامپ تا پایان به ۱۲۳۷ فرستاده حزبی دست پیدا نکند، در روز ۲۸ تیرماه سال ۹۵ در گردهمایی ملی جمهوریخواهان در دور نخست رای‌گیری از فرستادگان حزبی نمی‌تواند نامزدی را به دست بیاورد.
و در دور دوم بسیاری از این فرستادگان از تعهدی که به آرای مردم دارند رها می‌شوند و می‌توانند به هر کس دوست دارند رای بدهند. از اینجای کار دیگر زد و بندهای درون حزب است که نامزد نهایی را تعیین می‌کند و این احتمال به طور جدی مطرح است که جمهوریخواهان در این مرحله ترامپ را کنار بگذارند؛ کاری که می‌تواند برایشان به قیمت از دست رفتن انتخابات ریاست جمهوری تمام شود، ولی هویت و موجودیت «حزب معظم قدیمی – Grand Old Party» را از دست شخصیت جنجال‌آفرینی مانند ترامپ نجات دهد.
و همین احتمال است که موجب شد تا دونالد ترامپ روز چهارشنبه، حزب جمهوریخواه را با زبانی تند تهدید کند. او در مصاحبه با CNN گفت که اگر به واسطه مقرارت حزبی نتواند نامزدی را به دست بیاورد و مثلا با ۱۱۰۰ فرستاده حزبی، کنار گذاشته شود، «شورش» رخ خواهد داد و به گفته او، میلیونها نفری که به او رای داده‌اند، ساکت نخواهند نشست!
انتخابات آمریکا را می‌توانید در توئیتر نیز با من دنبال کنید:
