مراسم تشییع پیکر ابراهیم یزدی، دبیرکل نهضت آزادی ایران، روز پنج‌شنبه، نهم شهریورماه، از محل حسینیه ارشاد در تهران با حضور عده قابل توجهی از مردم و شخصیت‌های سیاسی برگزار شد.در این مراسم یکی از شعارهای مردم این بود: «پیام ما روشنه، حصر باید بشکنه.»
ابراهیم یزدی، دبیرکل نهضت آزادی ایران و وزیر خارجه دولت موقت پس از انقلاب، در ۸۶ سالگی در ازمیر ترکیه درگذشت.
خبر درگذشت آقای یزدی که به بیماری سرطان مبتلا بود و بیماری‌اش در هفته‌های اخیر رو به وخامت نهاده بود شامگاه یکشنبه، پنجم شهریور، منتشر شد.
مراسم تشییع پیکر آقای یزدی صبح پنج‌شنبه با حضور عده‌ای از شخصیت‌ها و فعالان سیاسی کشور برگزار شد.
از جمله این افراد، به گزارش خبرگزاری کار ایران، ایلنا، می‌توان به عبدالله نوری، محمدرضا خاتمی، محمد ملکی، لطف‌الله میثمی، مرتضی الویری، فیض‌الله عرب‌سرخی، ابوالفضل بازرگان، مصطفی تاج‌زاده، محسن میردامادی، ابوالفضل قدیانی، حمیدرضا جلایی پور، آذر منصوری، احمد زیدآبادی و محسن آرمین اشاره کرد.
در مراسم صبح پنج‌شنبه مردم حاضر در خیابان پیکر ابراهیم یزدی را با شعارهایی چون «یزدی، بازرگان، نهضت ادامه دارد» بدرقه کردند.
در ویدئوهایی هم که از این مراسم در شبکه‌های اجتماعی از جمله توییتر گذاشته شده می‌توان شعار «پیام ما روشنه، حصر باید بشکنه» را شنید.
به گزارش خبرگزاری دولتی ایرنا، به دنبال سر دادن این نوع شعارها توسط مردم، خانواده آقای یزدی از آنان درخواست کردند که «از دادن شعار خودداری کنند».
ابراهیم یزدی زاده سال ۱۳۱۰ در قزوین بود. در شـش سالگی همراه خانواده‌اش ساکن تهران شد. پیش از انقلاب بهمن ۵۷ به ایالات متحده رفت و همراه همسر و فرزندان خود، ساکن آن کشور بود. در زمان اقامت آیت‌الله روح‌الله خمینی در فرانسه، آقای یزدی از مشاوران و نزدیکان او بود و پس از انقلاب نیز همراه او به ایران بازگشت.
با شروع کار دولت موقت مهدی بازرگان، ابراهیم یزدی نخست معاون نخست وزیر و سپس وزیر خارجه شد. با کناره‌گیری آقای بازرگان او نیز از دولت کناره‌گیری کرد. در پی انتخابات نخستین مجلس پس از انقلاب از شهر تهران راهی مجلس شد.
شماری از منتقدان می‌گویند ابراهیم یزدی در جریان «محاکمه» و اعدام گروهی از فرماندهان ارتش شاهنشاهی ایران نقش داشته‌است. بنا بر روایتی دیگر، او تلاش کرده بود تا از نفوذ خود برای نجات جان شماری از مقام‌های پیشین استفاده کند.
ابراهیم یزدی در سال ۹۱ در دادگاه انقلاب ایران با اتهام‌هایی مانند «اقدام علیه امنیت کشور» و «نشر اکاذیب» و همکاری با نهضت آزادی ایران به هشت سال زندان و پنج سال محرومیت از حقوق اجتماعی محکوم شد.
او در واکنش به این حکم گفت که دادگاه انقلاب صلاحیت بررسی به اتهام‌های وارده را ندارد.
