یک پژوهش تازه نشان می‌دهد سالمندانی که در یک تنهایی دائمی به‌سر می‌برند، بسیار بیشتر از سایر سالمندان در معرض خطر سکتۀ مغزی قرار دارند.
پژوهشگران دانشگاه هاروارد در ایالات متحدۀ آمریکا داده‌های بیش از ۱۲ هزار انسانِ دست‌کم ۵۰ ساله را در دو مقطع زمانی و با فاصله‌ای چهار ساله بررسی کردند، تا دریابند که میان سکتۀ مغزی و تنهایی افراد، چه رابطه‌ای وجود دارد.
بررسی‌ها نشان داد که احتمال خطر سکتۀ مغزی در افرادی که در نخستین دورۀ جمع‌آوری داده‌ها در یک تنهایی دائمی به‌سر می‌بردند، نسبت به کسانی که در این شرایط نبودند، حدود ۲۵ درصد بیشتر بوده است.
بر پایۀ این پژوهش که «ای‌کلینیکال مدیسین»، بخشی از نشریۀ لنست، منتشر شده است، افرادی که در هر دو مقطع زمانی دائما احساس تنهایی می‌کردند، ۵۶ درصد بیشتر از افرادی که حس تنهایی دائمی نداشتند، در معرض خطر سکتۀ مغزی قرار گرفتند.
این پژوهش همچنین نشان داد که خطر سکتۀ مغزی در میان افرادی که در این دو مقطع زمانی «تنهایی موقتی» را تجربه کردند «افزایشی قابل ملاحظه» نداشت.
نتایجی که از بررسی داده‌های مجموع این دو دورۀ زمانی به‌دست آمد، خطرات تنهایی دائمی را برای پژوهشگران بیش از پیش آشکار کرد.
دکتر «ینی سوه»، یکی از اعضای تیم پژوهشی دانشگاه هاروارد می‌گوید که نتایج این پژوهش تأیید می‌کند که چرا اکنون مسئلۀ تنهایی انسان‌ها بیش از پیش در مقولۀ بهداشت عمومی مورد توجه قرار گرفته است.
او تصریح کرد حسِ «تنهایی» در اصل یک مسئلۀ ذهنی است و نباید در بررسی‌ها با پدیدۀ «انزوای اجتماعی» یکسان انگاشته شود.
تنهایی دائمی در افزایش احتمال رخ دادن سکتۀ مغزی آشکارا تأثیرگذار است. از سویی سکتۀ مغزی ممکن است که ناتوانی‌های بدنیِ درازمدت و خطر مرگ را در پی داشته باشد.
بر پایۀ پژوهش‌های پیشین، تنهایی ممکن است افسردگی، حس اضطراب و تمایل به خودکشی را نیز در افراد افزایش دهد.
