پنج شنبه اول ماه مارس، اکبر گنجی ناراضی ايرانی در شورای روابط خارجی آمريکا سخنرانی کرد و با اشاره به نقش آمريکا در منطقه و امنيتی شدن فضای منطقه از جمله فضای ايران، ضمن مخالفت با اقدام نظامی عليه ايران گفت که فعالان سياسی و مدنی ايران بايد همزمان ضمن مخالفت با مداخله نظامی خارجی در ايران ، راه های مشروعيت زدايی از رژيم کنونی ايران که وی آن را «رژيم سلطانی زير سلطه نظاميان» خواند را پيدا کنند.
به گفته آقای گنجی بايد «با نافرمانی مدنی و کمک گرفتن از سازمان ملل متحد، در راه تقويت جامعه مدنی در سطوح گوناگون آن، زمينه جايگزينی رژيم کنونی را با يک نظام دموکراتيک فراهم ساخت».
آقای گنجی به امير آرمين از راديو فردا می گويد همان طور که رژيم شاه يک رژيم سلطانی بود، همان طور که رژيم مارکوس رژيم سلطانی بود، رژيم کنونی ايران هم يک رژيم سلطانی است.
رژيم های سلطانی به گفته او به هر حال چون پايگاه مردمی ندارند، به نيروهای نظامی اتکا می کنند. حضور نظاميان در صحنه سياسی نيز به گونه ای شده که عده ای گمان می کنند در ايران يک ديکتاتوری نظامی وجود دارد.
آقای گنجی می گويد «اما در ايران ديکتاتوری نظامی نيست. يک رژيم سلطانی است که سلطان فعلا به اين دليل که نگران کنار زده شدن از قدرت است يا احساس کرده که به ايران حمله نظامی می شود، نيروهای نظامی را در ارکان قدرت آورده و نهادهای اطلاعاتی امنيتی را به طور گسترده در جامعه رايج کرده است.»
اکبر گنجی می گويد از اين جهت، به نحوی خصوصت حامعه کمونيستی مشاهده می شود. در جوامع کمونيستی به گفته او، سعی می شود که در تمام زمينه ها بسيج صورت گيرد.
اومی گويد: «امروز شما در ايران می بينيد که از در خانه که بيرون می آييد، بسيج قرار دارد، در مسجد، در اداره، در دانشگاه بسيج حاضر است. اين بدين معنی است که نيروهای اطلاعاتی و امنيتی، در همه جا در کنار شما قرار داده شده اند تا مواظب شما باشند.»
آقای گنجی همچنين می گويد اگر افراد می خواهند از حقوق خود دفاع کنند، «راهی جز اين ندارند که در تمام اقشار اجتماعی بتوانند نهادهايی داشته باشند که اين نهادهای مدنی بتوانند از حقوق آنها دفاع کنند.»
به گفته او، کارگزان به نهادهای کارگزی نياز دارند، کارمندان به انجمن های صنفی نياز دارند، دانشجويان بايد انجمن های دانشجويی داشته باشند و همين انجمن های مختلف می تواند از منافع طبقات مختلف اجتماعی دفاع کند.
به گفته اکبر گنجی، با آنکه اين نهادها توسط حکومت سرکوب می شوند، اما يک زمينه جهانی خواهد توانست به مبارزه داخلی کمک کند.
