اعضای سازمان ملل دو هفته پس از رایزنی در نشست اقلیمی لهستان، بر سر اصولی کلی، شفاف و فراگیر برای سنجش میزان گازهای گلخانه‌ای خود و تلاش‌های بعدی برای مقابله با این گازهای آلاینده به توافق رسیدند.
نشست نمایندگان کشورها و اعضای سازمان ملل در کاتوُویتسه در لهستان دو هفته طول کشید. در حالی‌که پژوهشگران و خود سازمان ملل در مورد وضعیت گرمایش زمین هشدارهای تازه‌ای داده‌اند، این نشست موفق شد بر سر برخی اصول و قواعد به توافق برسد.
نشست لهستان به توافق بر سر نحوه اجرای پیمان اقلیمی پاریس که در سال ۲۰۱۵ به‌دست آمد، انجامیده‌است.
کشورها توافق کرده‌اند تا ضوابط و معیارهای مشخص، شفاف و فراگیری را برای سنجش میزان تولید گازهای گلخانه‌ای خود و اقدامات لازم برای مقابله و کاهش آن‌ها، اجرا کنند.
با همه این‌ها، و در حالی‌که کنشگران و برخی کشورها خواستار توافق بر سر اهداف گسترده‌تر و بیشتری بودند، مذاکرات در مورد برخی مسائل به سال دیگر موکول شده‌است.
میخال کورتیکا، مقام لهستانی که ریاست نشست کاتوویتسه را برعهده داشت، ۲۴ آذر ماه گفت «با این توافق، همه با هم هزاران گام کوچک رو به جلو برداشته‌ایم».
آقای کورتیکا می‌گوید هرچند هر کشوری ممکن است از بخشی از توافق خرسند نباشد، اما تلاش‌ها برای این‌که توازنی بین منافع و خواسته‌های همه طرف‌ها برقرار شود، نتیجه داده‌است.
نشست لهستان در حالی برگزار شده که سازمان جهانی هواشناسی، اعلام کرده در سال ۲۰۱۷ حجم دی‌اکسید کربن موجود در جو زمین به رکورد جدیدی رسیده است و نشانه‌ای از کاهش آن مشاهده نمی‌شود.
این نهاد وابسته به ملل متحد در آستانه گردهمایی کاتوویتسه گفته بود «بدون کاهش سریع حجم دی‌اکسید کربن و سایر گازهای گلخانه‌ای تاثیرات گرمایش جو زمین مخرب‌تر و برگشت‌ناپذیرتر خواهد شد».
سازمان ملل متحد نیز هشدار داده فرصت برای اقدامی فراگیر و جهان‌شمول رو به پایان است.
میچل باچله، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، در نامه‌ای به کنفرانس آب‌وهوایی لهستان نوشته بود «چه بسا خیلی ساده‌تر از تصورات رایج، همه کشورها، زیست‌بوم‌ها، مردم و اشکال حیات از بین خواهند رفت».
خانم باچله اعلام کرده بود شواهد و قرائن موجود بیانگر آن است که کشورها به تعهدات مندرج در توافقنامه پاریس عمل نکرده‌اند.
اعضای سازمان ملل در آذر ماه سال ۱۳۹۴ در پاریس، بر سر یک پیمان مشترک و فراگیر برای مبارزه با تغییرات آب‌وهوایی توافق کردند.
هدف بلندمت این توافق این است که نگذارد دمای زمین بیش از «۲ درجه سانتیگراد» افزایش پیدا کند و در عین حال برای محدود کردن این رقم به تنها ۱.۵درجه سانتیگراد تاکید شده بود.
گرمایش زمین خسارت‌های بعضا جبران‌ناپذیری دارد که زندگی تمامی ساکنان را تحت تاثیر قرار خواهد داد. بخشی از این پیامدها، از جمله در ایران، به تغییرات اجتماعی، مانند مهاجرت‌های گسترده می‌انجامد. سال پیش نشریه علمی ساینتیفیک‌امریکن، در تحلیلی گفته بود پیامدهای ناشی از تغییرات اقلیمی، خشکسالی و یا مدیریت نادرست، در کنار چالش‌های شدیدی هستند که ایران با آن‌ها روبه‌رو است.
آب شدن یخ‌های قطب، بالا رفتن سطح آب‌ها، تغییر جریان‌های اقیانوسی، بی‌نظمی در جریان بادهای «جتی»، تغییر الگوهای فصلی و بارشی، تشدید توفان‌ها و دوره‌های طولانی گرما از جمله پیامدهای گرمایش زمین است.
