(rm) صدا | [ 27:48 mins ]
براي جنبش دانشجويي ايران که روزهاي اوجي همچون روزهاي نهضت ملي شدن نفت و شانزده آذر را داشته و هويت خود را در رويارويي با يا دست کم کنار ماندن از حکومتهاي وقت کسب کرده، روز هجدهم تيرماه يک نقطه عطف است. دانشجوياني که رهبر جمهوري اسلامي آنان را در اوج تظاهرات 18 تير و واهمه از همه گير شدن آن فرزندان خود خوانده بود به زندان افتادند که البته هنوز شماري از آنان در زندانند. اما آيا جنبش دانشجويي با آن تجربه اکنون در آستانه شکل بخشيدن به هويت تازه خويش است و در آستانه تحولي تازه قرار دارد؟ دکتر صادق زيبا کلام، استاد دانشگاه در تهران، مي گويد جنبش دانشجويي وارد يک نقطه عطف تاريخي در دوم خرداد شد و بدل شد به بخشي از حاکميت و آمد در درون دوم خرداد قرار گرفت، ولي اين چندان حرکت درستي نبود، براي اينکه از آن حالت مستقلي که داشت خارج شد و عملا بدل شد به بخش راديکالي از حاکميت. درعين حال جنبش دانشجويي نتوانسته اين سئوال را پاسخ بدهد و آن اين است که آيا جنبش دانشجويي اعتقاد دارد نظام جمهوري اسلامي ايران قابليت اصلاح را دارد يا ندارد. بهمن کلباسي عضو سابق دفتر تحکيم وحدت در کانادا مي گويد: اگر براي جنبش دانشجويي فقط يک رسالت سياسي قائل باشيم، آن وقت است که بسياري از اين پرسشها که به عنوان يک حزب سياسي چه تصميمي مي خواهد بگيرد مطرح است. وي مي گويد ما اول بايد يک تعريف جديدي از جنبش بدهيم و بگوييم چه رسالتي برايش قائل هستيم و بعد به آن پرسشها برسيم. امير پاکزاد، عضو دفتر تحکيم وحدت طيف علامه در اين باره مي گويد: همانطوري که دوستان عرض کردند نزديکي جنبش دانشجويي به حاکميت موجب بوجود آمدن آفتهايي در جنبش شد که آن ساز و کار خودش را که نقادي قدرت بود از دست داد و رسالت تاريخي خودش را فراموش کرد، ولي در سه چهار سال اخير دفتر تحکيم وحدت با دوري از قدرت و نقد همه جانبه ساختار حاکميت خودش را به آن رسالت اصلي خودش، از بيرون نگاه کردن به مساله و همراهي با آحاد جامعه نزديک کرد و درصدد جبران برآمد.
