وب‌سايت علمی «استار» در مطلبی ساده و طنزآميز به بررسی مشخصات سياره‌ای موسوم به مريخ پرداخته و از زوايای گوناگون به اين پرسش علمی – تخيلی پاسخ می دهد که آيا سفر و زندگی در اين سياره برای بشر ممکن است.
در آغاز مطلب اين سياره با نام علمی آن قيد می شود که «گليسز ۵۸۱ جی» است و نويسنده می گويد نخستين مشکل اين است که بايد برای آن نام جالب تری پيدا کرد تا مردم تشويق شوند و بخواهند در يک چنين محلی زندگی کنند. پس به آن می گوييم:«مريخ». مريخ سه برابر کره زمين است و فاصله اين سياره تا ستاره خود بسيار کمتر از فاصله زمين تا خورشيد است. اما چون درجه حرارت آن ستاره کمتر از گرمای خورشيد است در نتيجه درجه حرارت در سطح کره مريخ کمتر از زمين است. به گفته کهکشان شناسان، مريخ درست در بخشی از کهکشان قرار دارد که امکان وجود آب مايع در آن قطعی است.
شايد بتوان به سياره «گليسز ۵۸۱ جی» به عنوان يک پناهگاه يا محل زندگی مجدد و بقای نسل بشر نگريست. زمانی که ما کره زمين را به کلی نابود کرده‌باشیم و بايد گفت يک چنين آينده ای حتما در انتظار ماست، بشر می تواند به يک نقطه ديگر در اين کهکشان مهاجرت کند. به هر حال چنين اميد و آرزويی برای آسودگی خيال بشر ضروری است.
نويسنده وب سايت علمی «استار» سپس خاطر نشان می کند که بايد بدانيم که زيستن در کره مريخ مستلزم فداکاری های بزرگی است. برای تنفس هوای کره مريخ که ممکن است آلوده و کشنده باشد بايد اين نکات را در نظر گرفت.
زندگی روزمره: فاصله سياره مريخ تا زمين حدود ۲۰ سال نوری است که معادل ۱۹۵ هزار ميليارد کيلومتر است. سريع ترين ماشين فضاپيمايی که بشر ساخته و يا طراحی کرده برای طی اين فاصله نجومی به حداقل ۸۷ هزار سال زمان نياز دارد.
بنابراين بعيد است کسی از نسل امروزی بتواند به اين سياره جديد نقل مکان کند ولی اگر هر يک از ما جزو خوشبخت‌ترين های دستچين شده باشيم شايد بخشی از «دی‌ان‌ای» ما يک زمانی در لوله‌های آزمايشگاهی به آن سياره برسد.
دويدن: نيروی جاذبه در سطح کره مريخ بسيار کمتر از کره زمين است. بنابراين هر کس برای ورزش روزانه هوس دويدن کند ممکن است در اثر برخورد به سطح آن سياره کاملا تخت شود و يا در هوا معلق مانده و به آسمان برود. هيچ يک از اين دو حالت عاقبت خوشی برای ورزش صبحگاهی نيست.
پوست: سياره مريخ درست مثل کره ماه همواره در همان جهت ثابت در برابر خورشيد خود قرار دارد. يک نيمه آن غرق در نور و احتمالا مثل حمام داغ است و نيمه ديگر آن در تاريکی مطلق و مثل يخچال سرد است. بنابراين لايه بيرونی پوست بدن انسان در هر دو حالت ممکن، در عذاب خواهد بود.
مناسبت تولد: سياره مريخ هر ۳۷ روز يکبار بر محور خود می چرخد و مدت زمان چرخيدن آن به دور خورشيد نيز درست همين مدت طول می کشد . بنابراين هر سال مريخی هم ۳۷ روز است . هر روز راس ساعت ۳.۳۰ بعداز ظهر روز تولد هر فرد از راه می رسد. کاملا طبيعی است که ديگر جشن و يا روز تعطيلی به مناسبت تولد در کار نخواهد بود.
«استيون ووگت»، يکی از ستاره‌شناسانی که جزو گروهی است که نخستین بار سياره مريخ را کشف کرد می گويد: «اين حقيقت که ما توانستيم يک سياره‌ای را با اين فاصله نزديک به زمين به اين سرعت کشف کنيم، نشان می دهد که احتمالا سياره های مشابه فراوانی مثل آن وجود دارند.»
اين خبر بسيار خوبی است. اما چقدر طول کشيد تا اين گروه ستاره‌شناسی بتوانند مريخ را رصد کند؟ چند هفته يا چند ماه؟ نه خير يازده سال آزگار.
در آغاز مطلب اين سياره با نام علمی آن قيد می شود که «گليسز ۵۸۱ جی» است و نويسنده می گويد نخستين مشکل اين است که بايد برای آن نام جالب تری پيدا کرد تا مردم تشويق شوند و بخواهند در يک چنين محلی زندگی کنند. پس به آن می گوييم:«مريخ». مريخ سه برابر کره زمين است و فاصله اين سياره تا ستاره خود بسيار کمتر از فاصله زمين تا خورشيد است. اما چون درجه حرارت آن ستاره کمتر از گرمای خورشيد است در نتيجه درجه حرارت در سطح کره مريخ کمتر از زمين است. به گفته کهکشان شناسان، مريخ درست در بخشی از کهکشان قرار دارد که امکان وجود آب مايع در آن قطعی است.
شايد بتوان به سياره «گليسز ۵۸۱ جی» به عنوان يک پناهگاه يا محل زندگی مجدد و بقای نسل بشر نگريست. زمانی که ما کره زمين را به کلی نابود کرده‌باشیم و بايد گفت يک چنين آينده ای حتما در انتظار ماست، بشر می تواند به يک نقطه ديگر در اين کهکشان مهاجرت کند. به هر حال چنين اميد و آرزويی برای آسودگی خيال بشر ضروری است.
نويسنده وب سايت علمی «استار» سپس خاطر نشان می کند که بايد بدانيم که زيستن در کره مريخ مستلزم فداکاری های بزرگی است. برای تنفس هوای کره مريخ که ممکن است آلوده و کشنده باشد بايد اين نکات را در نظر گرفت.
زندگی روزمره: فاصله سياره مريخ تا زمين حدود ۲۰ سال نوری است که معادل ۱۹۵ هزار ميليارد کيلومتر است. سريع ترين ماشين فضاپيمايی که بشر ساخته و يا طراحی کرده برای طی اين فاصله نجومی به حداقل ۸۷ هزار سال زمان نياز دارد.
بنابراين بعيد است کسی از نسل امروزی بتواند به اين سياره جديد نقل مکان کند ولی اگر هر يک از ما جزو خوشبخت‌ترين های دستچين شده باشيم شايد بخشی از «دی‌ان‌ای» ما يک زمانی در لوله‌های آزمايشگاهی به آن سياره برسد.
دويدن: نيروی جاذبه در سطح کره مريخ بسيار کمتر از کره زمين است. بنابراين هر کس برای ورزش روزانه هوس دويدن کند ممکن است در اثر برخورد به سطح آن سياره کاملا تخت شود و يا در هوا معلق مانده و به آسمان برود. هيچ يک از اين دو حالت عاقبت خوشی برای ورزش صبحگاهی نيست.
پوست: سياره مريخ درست مثل کره ماه همواره در همان جهت ثابت در برابر خورشيد خود قرار دارد. يک نيمه آن غرق در نور و احتمالا مثل حمام داغ است و نيمه ديگر آن در تاريکی مطلق و مثل يخچال سرد است. بنابراين لايه بيرونی پوست بدن انسان در هر دو حالت ممکن، در عذاب خواهد بود.
مناسبت تولد: سياره مريخ هر ۳۷ روز يکبار بر محور خود می چرخد و مدت زمان چرخيدن آن به دور خورشيد نيز درست همين مدت طول می کشد . بنابراين هر سال مريخی هم ۳۷ روز است . هر روز راس ساعت ۳.۳۰ بعداز ظهر روز تولد هر فرد از راه می رسد. کاملا طبيعی است که ديگر جشن و يا روز تعطيلی به مناسبت تولد در کار نخواهد بود.
«استيون ووگت»، يکی از ستاره‌شناسانی که جزو گروهی است که نخستین بار سياره مريخ را کشف کرد می گويد: «اين حقيقت که ما توانستيم يک سياره‌ای را با اين فاصله نزديک به زمين به اين سرعت کشف کنيم، نشان می دهد که احتمالا سياره های مشابه فراوانی مثل آن وجود دارند.»
اين خبر بسيار خوبی است. اما چقدر طول کشيد تا اين گروه ستاره‌شناسی بتوانند مريخ را رصد کند؟ چند هفته يا چند ماه؟ نه خير يازده سال آزگار.
