ایران از نظر منابع گاز، بعد از روسیه دومین کشور جهان است ولی به علت محدویت‌های سیاسی و ساختاری نتوانسته است با استفاده از تکنولوژی پیشرفته و جلب سرمایه‌گذاری خارجی، صنعت گاز خود را توسعه دهد.
این در حالی است که کشورهای اروپایی، نگران از موقعیت انحصاری روسیه در صدور گاز به اروپا، سعی دارند از وابستگی خود به گاز این کشور بکاهند.
در این رابطه، نشریه تحلیلی امور اسلامی مؤسسه جینز مقاله‌ای دارد که بر گردان چکیده آن را در زیر می‌خوانید.
به نوشته نشریه «تحلیل امور اسلامی جینز»، ایران برای توسعه صنعت گاز خود با موانعی روبه‌روست. از جمله مخالفت و عدم همکاری آمریکا، که ایران را از تبدیل شدن به یک صادرکننده عمده گاز بازداشته است.
ایران با داشتن منابع عظیم گاز و نفت و به رغم کوشش‌هایش برای متنوع کردن اقتصاد خود، ۴۰ درصد بنزین خود را از خارج وارد می‌کند و ۸۰ درصد درآمد ارزی‌اش از فروش نفت حاصل می‌شود. اما ایران چگونه می‌تواند اقتصاد خود را متنوع کند و صنعت گاز خود را توسعه دهد.
نشریه جینز می‌گوید با توجه به وضعیت نامناسب اقتصادی کشور و کاهش چشمگیر بهای نفت در ۱۰ ماه گذشته، یکی از گزینه‌های پیش روی ایران، توسعه صنعت گاز طبیعی این کشور است. کشوری که میزان گاز طبیعی آن به ۲۷ هزار و ۶۰۰ میلیارد مترمکعب می‌رسد. یعنی ۱۵ درصد گاز جهان.
با این وجود تا دو سال پیش واردات گاز ایران بیش از صادرات آن بود و تولید فعلی ایران نیازمندی‌های داخلی‌اش را رفع نمی‌کند. تهران قصد دارد با حذف یارانه گاز، مصرف داخلی را کاهش دهد و به میزان صادرات خود بیافزاید.
این نشریه در ادامه می‌گوید ایران برای افزایش صادرات خود گزینه بهتری دارد و آن افزایش تولید است ولی مشکل اصلی ایران در این زمینه مشکل جذب سرمایه‌گذاران خارجی است که ریشه در تحریم‌های آمریکا دارد: تحریم‌هایی که شرکت‌های بزرگ چندملیتی را از سرمایه‌گذاری در ایران باز می‌دارد.
این درحالی است که روسیه، با استفاده از این اقدام آمریکا، سعی دارد ایران را در توسعه میدان گازی پارس جنوبی‌اش یاری دهد. به رغم این یاری روسیه که از سال ۱۹۹۷، دوازده سال پیش آغاز شد، ایران هنوز از نظر میزان تولید گاز برای مصارف داخلی، خودکفا نیست و از فقدان زیرساخت‌های لازم فنی برای تبدیل شدن به یک صادرکننده مهم رنج می‌برد.
نشریه امور اسلامی جینز می‌نویسد تجارت و تولید انرژی بخش‌هایی هستند که تشریک مساعی و همکاری ایران با غرب در این زمینه، می‌تواند به سود هر دو طرف باشد. تولید بیشتر نفت گاز باعث خواهد شد که ایران صادرات بیشتری داشته باشد و سهم بیشتری از بازار جهانی را در این زمینه‌ها به خود اختصاص دهد.
این نشریه با اشاره به اینکه ایران نتوانسته است صنعت گاز خود را توسعه دهد، می‌نویسد روسیه بازار گاز را به انحصار خود درآورده و به بزرگترین صادرکننده گاز به اروپا بدل شده است. در حالی که کشورهای اروپایی می خواهند وابستگی خود را به گاز روسیه کاهش دهند.
این در شرایطی است که تولید گاز در کشورهای اروپایی در سال‌های آینده کاهش خواهد یافت. به طوری که در سال ۲۰۳۰ میلادی یعنی ۲۱ سال دیگر کشورهای اروپایی ناچار خواهند شد ۸۴ درصد از گاز مورد نیاز خود را از خارج وارد کنند.
به نوشته نشریه جینز، با توجه به این دورنما، ایران با منابع عظیم گازی می‌تواند یک آلترناتیو مهم باشد. به‌ویژه اینکه موقعیت جغرافیایی ایران به این کشور اجازه می‌دهد که گاز خود را از ترکیه از طریق لوله ناباکو و بدون تکیه به لوله‌های گاز که از روسیه می‌گذرد، به اروپا صادر کند.
نکته دیگر اینکه ایران در حال حاضر چهارمین تولیدکننده گاز در جهان است و دسترسی این کشور به تکنولوژی مدرن غربی و جذب سرمایه‌گذاران غربی می‌تواند ظرفیت ایران را برای صدور گاز به نحو چشمگیری افزایش دهد. گذشته از صدرو گاز بوسیله لوله، ایران می‌تواند از طریق خلیج فارس و با استفاده از کشتی‌های ویژه گاز مایع طبیعی به خارج صادر کند.
این نشریه در پایان می‌نویسد درحالی که ایران به دلیل عدم دسترسی به تکنولوژی پیشرفته و سرمایه‌گذاری خارجی نمی‌تواند گاز کافی به خارج صادر کند، کشورهایی مانند قطر به پیشرفت‌های قابل توجهی از طریق همکاری با شرکت‌های چندملیتی نائل شده‌اند و ایران را به حاشیه رانده‌اند.
این در حالی است که کشورهای اروپایی، نگران از موقعیت انحصاری روسیه در صدور گاز به اروپا، سعی دارند از وابستگی خود به گاز این کشور بکاهند.
در این رابطه، نشریه تحلیلی امور اسلامی مؤسسه جینز مقاله‌ای دارد که بر گردان چکیده آن را در زیر می‌خوانید.
به نوشته نشریه «تحلیل امور اسلامی جینز»، ایران برای توسعه صنعت گاز خود با موانعی روبه‌روست. از جمله مخالفت و عدم همکاری آمریکا، که ایران را از تبدیل شدن به یک صادرکننده عمده گاز بازداشته است.
ایران با داشتن منابع عظیم گاز و نفت و به رغم کوشش‌هایش برای متنوع کردن اقتصاد خود، ۴۰ درصد بنزین خود را از خارج وارد می‌کند و ۸۰ درصد درآمد ارزی‌اش از فروش نفت حاصل می‌شود. اما ایران چگونه می‌تواند اقتصاد خود را متنوع کند و صنعت گاز خود را توسعه دهد.
نشریه جینز می‌گوید با توجه به وضعیت نامناسب اقتصادی کشور و کاهش چشمگیر بهای نفت در ۱۰ ماه گذشته، یکی از گزینه‌های پیش روی ایران، توسعه صنعت گاز طبیعی این کشور است. کشوری که میزان گاز طبیعی آن به ۲۷ هزار و ۶۰۰ میلیارد مترمکعب می‌رسد. یعنی ۱۵ درصد گاز جهان.
با این وجود تا دو سال پیش واردات گاز ایران بیش از صادرات آن بود و تولید فعلی ایران نیازمندی‌های داخلی‌اش را رفع نمی‌کند. تهران قصد دارد با حذف یارانه گاز، مصرف داخلی را کاهش دهد و به میزان صادرات خود بیافزاید.
این نشریه در ادامه می‌گوید ایران برای افزایش صادرات خود گزینه بهتری دارد و آن افزایش تولید است ولی مشکل اصلی ایران در این زمینه مشکل جذب سرمایه‌گذاران خارجی است که ریشه در تحریم‌های آمریکا دارد: تحریم‌هایی که شرکت‌های بزرگ چندملیتی را از سرمایه‌گذاری در ایران باز می‌دارد.
این درحالی است که روسیه، با استفاده از این اقدام آمریکا، سعی دارد ایران را در توسعه میدان گازی پارس جنوبی‌اش یاری دهد. به رغم این یاری روسیه که از سال ۱۹۹۷، دوازده سال پیش آغاز شد، ایران هنوز از نظر میزان تولید گاز برای مصارف داخلی، خودکفا نیست و از فقدان زیرساخت‌های لازم فنی برای تبدیل شدن به یک صادرکننده مهم رنج می‌برد.
نشریه امور اسلامی جینز می‌نویسد تجارت و تولید انرژی بخش‌هایی هستند که تشریک مساعی و همکاری ایران با غرب در این زمینه، می‌تواند به سود هر دو طرف باشد. تولید بیشتر نفت گاز باعث خواهد شد که ایران صادرات بیشتری داشته باشد و سهم بیشتری از بازار جهانی را در این زمینه‌ها به خود اختصاص دهد.
این نشریه با اشاره به اینکه ایران نتوانسته است صنعت گاز خود را توسعه دهد، می‌نویسد روسیه بازار گاز را به انحصار خود درآورده و به بزرگترین صادرکننده گاز به اروپا بدل شده است. در حالی که کشورهای اروپایی می خواهند وابستگی خود را به گاز روسیه کاهش دهند.
این در شرایطی است که تولید گاز در کشورهای اروپایی در سال‌های آینده کاهش خواهد یافت. به طوری که در سال ۲۰۳۰ میلادی یعنی ۲۱ سال دیگر کشورهای اروپایی ناچار خواهند شد ۸۴ درصد از گاز مورد نیاز خود را از خارج وارد کنند.
به نوشته نشریه جینز، با توجه به این دورنما، ایران با منابع عظیم گازی می‌تواند یک آلترناتیو مهم باشد. به‌ویژه اینکه موقعیت جغرافیایی ایران به این کشور اجازه می‌دهد که گاز خود را از ترکیه از طریق لوله ناباکو و بدون تکیه به لوله‌های گاز که از روسیه می‌گذرد، به اروپا صادر کند.
نکته دیگر اینکه ایران در حال حاضر چهارمین تولیدکننده گاز در جهان است و دسترسی این کشور به تکنولوژی مدرن غربی و جذب سرمایه‌گذاران غربی می‌تواند ظرفیت ایران را برای صدور گاز به نحو چشمگیری افزایش دهد. گذشته از صدرو گاز بوسیله لوله، ایران می‌تواند از طریق خلیج فارس و با استفاده از کشتی‌های ویژه گاز مایع طبیعی به خارج صادر کند.
این نشریه در پایان می‌نویسد درحالی که ایران به دلیل عدم دسترسی به تکنولوژی پیشرفته و سرمایه‌گذاری خارجی نمی‌تواند گاز کافی به خارج صادر کند، کشورهایی مانند قطر به پیشرفت‌های قابل توجهی از طریق همکاری با شرکت‌های چندملیتی نائل شده‌اند و ایران را به حاشیه رانده‌اند.
