«می خواهیم و باید به هر قیمتی، عفریت هستی خوار جنگ را از کشورمان برانیم!»
این بخشی از نامه سرگشاده ای است با امضای ۹ چهره شاخص از حرفه های گوناگون و از طیف های مختلف سیاسی که با عبارت «به خاطر صلح و آزادی» آغاز می شود.
بابک احمدی، مه لقا اردلان، علیرضا جباری، احمد صدر حاج سید جوادی، پیمان عارف، محمد علی عمویی، اسماعیل مفتی زاده، محمد ملکی و محمد نوری زاد در این نامه از حاکمان ایران خواسته اند آنچه را «بهانه برای حمله نظامی به ایران و تحریم علیه ایران» توصیف کرده اند، خنثی کنند.
امضاء کنندگان همچنین ایرانیان را ترغیب کرده اند که با شرکت در این فراخوان ایران را از آنچه که «یک فاجعه جبران ناپذیر» نامیده اند، نجات دهند
.
رادیو فردا در آغاز گفت و گویی با محمد نوری زاد، یکی از امضاکنندگان این نامه سرگشاده، درباره دلایل مشخص نگرانی آنان پرسیده است.
محمد نوری زاد، فیلمساز، نویسنده و منتتقد در تهران: ما به لحاظ امنیتی در داخل، در شرایط بحرانی به سر می‌بریم. به هر حال در یک منگنه‌ای قرار گرفته‌ایم که رسانه‌های داخلی و حکومتی و دولتی اصرار بر این دارند که یک شرایط مطلوبی است و اصلا جای نگرانی نیست و تحریم‌ها کوچکترین تاثیری در اراده مردم، اراده ملت ندارند و از این شعارها. حاکمان برای برون‌رفت از این بحران‌ها، ای بسا التماس کنند یک جنگ را و یک بحران نظامی را. که در داخل به یک حاکمیت مطلق دست پیدا کنند مثلا سر معترضان را زیر آب فرو کنند و در سطح جهانی یک تقاضایی را مطرح کنند، با همه خسارت‌هایی که ممکن است پیش بیاید.
مگر چشم‌انداز امضاکنندگان نامه درباره رویدادهای حال و آینده ایران چیست؟
ما واقعا آینده سوریه را برای سرزمین خودمان پیش‌بینی میکنیم.
آقای نوری زاد، به نظر امضا کنندگان این نامه راه حل این وضعیت چیست؟
به عنوان یکی از امضاکنندگان این نامه التماس می‌کنم که حاکمان ما با درایت به مردم خودشان بنگرند مبادا یک جنگ داخلی ناخواسته دامنگیر همه مردمان شود و ما را به سوی یک جنگ فراگیر بیرون از مرزها هدایت کند.
آقای نوریزاد، ۹ نفری که این نامه را امضا کرده‌اند از طیف‌های گوناگون هستند. آیا مد نظر بوده که این ۹ نفر نامه را امضا کنند؟ یکی استاد فلسفه، یکی نویسنده، یکی دانشجوی فارغ‌التحصیل ستاره‌دار، چند نفر از احزاب مختلف. مبنای انتخاب این امضاهای معدود چه بوده است؟
همین شرایط تلخ امنیتی در جامعه ما را نشان می‌دهد. ما شاید دستمان به جمعیت فراوان‌تری نرسید. شاید صلاح ندیدیم و عاقبت تلخی برای امضاکنندگان متصور باشیم. این ۹ نفر کسانی هستند که آینده خودشان را، جان خودشان را در کف دست شان گرفته‌اند و خودشان را مهیای هر عاقبتی دیدند.
با توجه به اینکه می‌گویید شرایط امنیتی است، شهروندان و جامعه مدنی چه کمکی می‌توانند بکنند به گسترش صلح و پرهیز از جنگ که خواست امضاکنندگان نامه است؟
می‌شود یک جمعیتی از اساتید دانشگاه، یک جمعیتی از کارگران، مردم، کشاورزان، دانشجویان در رسانه‌های اینترنتی این فضا را فراخ کنند. الان از این تنگنا یک راهی برای برون‌رفت پیدا کنیم. ابراز نگرانی مردم حداقلش این حسن را دارد که ما صدایی را که هیچگاه ظاهرا مسوولان ما، حاکمان ما نشنیده‌اند به گوش آنها برسانیم.
ما به دنبال ساختن یک تشکیلات سیاسی نیستیم. بلکه نگرانی‌های درون بحران‌های جامعه خودمان را نمایندگی میکنیم. عقلانی برخورد کنند. این مردم آسیب فراوان دیده‌اند. به اندازه کافی در یک جنگ هشت ساله در هر خانواده ... داریم. مثلا برادر خود من یک جانباز ۷۰ درصد است. نصف بدنش فلج است و تکلم ندارد. نمی‌تواند صحبت کند. حالا فردا قرار است یک جنگ ناخواسته دیگری هم در بگیرد و بخش وسیعی از مردم ما درگیر این آسیب‌ها شوند. به همین دلیل این نامه ما یک تمناست، تقاضاست از حاکمان از یک طرف و از مردم از طرف دیگر که نکند ما به راهی دربیافتیم که ورودش با ما باشد ولی دیگر بیرون آمدنش با ما نباشد.
آقای نوری زاد، با توجه به اینکه سالها در کنار کسانی بوذه اید که در حاکمیت هستند، آیا فکر می‌کنید که این نامه اثر مطلوبی را که شما می‌خواهید می‌تواند روی آنها بگذارد، با توجه به آن سابقه‌ای که از روانشناسی این افراد دارید؟
من تصور نمی‌کنم که نامه ما تاثیری داشته باشد. اما چه عیبی دارد که ما آزموده‌ها را مجددا بیازماییم در یک شرایطی که دیگر راه چاره دیگری نداریم. در بن‌بست داریم راهی برای خروج ایجاد میکنیم. من زیاد ناامید نیستم ولی اگر صمیمانه بخواهم بگویم این است که افرادی که من می‌شناسم به راحتی دست از منافع خودشان نخواهند کشید. ما هم در این نامه تقاضا نکردیم که مثلا رهبر از رهبریت خودش کناره‌گیری کند یا از سپاه، همه دستاوردهایی را که بالا کشیده کنار بگذارد. ولی تقاضا میکنیم از آنها که سرزمین ایران را که زخم‌ها بر تن دارد و آرزوها بر دل به یک جنگ دیگری فرو نبرند. از یک طرف از مسوولین خواهش میکنیم خویشتن داری کنند و از طرف دیگر از مردم خواهش میکنیم که آنها هم نگرانی‌های خودشان را به هر طریقی که می‌دانند و می‌توانند ابراز کنند.
این بخشی از نامه سرگشاده ای است با امضای ۹ چهره شاخص از حرفه های گوناگون و از طیف های مختلف سیاسی که با عبارت «به خاطر صلح و آزادی» آغاز می شود.
بابک احمدی، مه لقا اردلان، علیرضا جباری، احمد صدر حاج سید جوادی، پیمان عارف، محمد علی عمویی، اسماعیل مفتی زاده، محمد ملکی و محمد نوری زاد در این نامه از حاکمان ایران خواسته اند آنچه را «بهانه برای حمله نظامی به ایران و تحریم علیه ایران» توصیف کرده اند، خنثی کنند.
امضاء کنندگان همچنین ایرانیان را ترغیب کرده اند که با شرکت در این فراخوان ایران را از آنچه که «یک فاجعه جبران ناپذیر» نامیده اند، نجات دهند
.
رادیو فردا در آغاز گفت و گویی با محمد نوری زاد، یکی از امضاکنندگان این نامه سرگشاده، درباره دلایل مشخص نگرانی آنان پرسیده است.
محمد نوری زاد، فیلمساز، نویسنده و منتتقد در تهران: ما به لحاظ امنیتی در داخل، در شرایط بحرانی به سر می‌بریم. به هر حال در یک منگنه‌ای قرار گرفته‌ایم که رسانه‌های داخلی و حکومتی و دولتی اصرار بر این دارند که یک شرایط مطلوبی است و اصلا جای نگرانی نیست و تحریم‌ها کوچکترین تاثیری در اراده مردم، اراده ملت ندارند و از این شعارها. حاکمان برای برون‌رفت از این بحران‌ها، ای بسا التماس کنند یک جنگ را و یک بحران نظامی را. که در داخل به یک حاکمیت مطلق دست پیدا کنند مثلا سر معترضان را زیر آب فرو کنند و در سطح جهانی یک تقاضایی را مطرح کنند، با همه خسارت‌هایی که ممکن است پیش بیاید.
مگر چشم‌انداز امضاکنندگان نامه درباره رویدادهای حال و آینده ایران چیست؟
ما واقعا آینده سوریه را برای سرزمین خودمان پیش‌بینی میکنیم.
آقای نوری زاد، به نظر امضا کنندگان این نامه راه حل این وضعیت چیست؟
به عنوان یکی از امضاکنندگان این نامه التماس می‌کنم که حاکمان ما با درایت به مردم خودشان بنگرند مبادا یک جنگ داخلی ناخواسته دامنگیر همه مردمان شود و ما را به سوی یک جنگ فراگیر بیرون از مرزها هدایت کند.
آقای نوریزاد، ۹ نفری که این نامه را امضا کرده‌اند از طیف‌های گوناگون هستند. آیا مد نظر بوده که این ۹ نفر نامه را امضا کنند؟ یکی استاد فلسفه، یکی نویسنده، یکی دانشجوی فارغ‌التحصیل ستاره‌دار، چند نفر از احزاب مختلف. مبنای انتخاب این امضاهای معدود چه بوده است؟
همین شرایط تلخ امنیتی در جامعه ما را نشان می‌دهد. ما شاید دستمان به جمعیت فراوان‌تری نرسید. شاید صلاح ندیدیم و عاقبت تلخی برای امضاکنندگان متصور باشیم. این ۹ نفر کسانی هستند که آینده خودشان را، جان خودشان را در کف دست شان گرفته‌اند و خودشان را مهیای هر عاقبتی دیدند.
با توجه به اینکه می‌گویید شرایط امنیتی است، شهروندان و جامعه مدنی چه کمکی می‌توانند بکنند به گسترش صلح و پرهیز از جنگ که خواست امضاکنندگان نامه است؟
می‌شود یک جمعیتی از اساتید دانشگاه، یک جمعیتی از کارگران، مردم، کشاورزان، دانشجویان در رسانه‌های اینترنتی این فضا را فراخ کنند. الان از این تنگنا یک راهی برای برون‌رفت پیدا کنیم. ابراز نگرانی مردم حداقلش این حسن را دارد که ما صدایی را که هیچگاه ظاهرا مسوولان ما، حاکمان ما نشنیده‌اند به گوش آنها برسانیم.
ما به دنبال ساختن یک تشکیلات سیاسی نیستیم. بلکه نگرانی‌های درون بحران‌های جامعه خودمان را نمایندگی میکنیم. عقلانی برخورد کنند. این مردم آسیب فراوان دیده‌اند. به اندازه کافی در یک جنگ هشت ساله در هر خانواده ... داریم. مثلا برادر خود من یک جانباز ۷۰ درصد است. نصف بدنش فلج است و تکلم ندارد. نمی‌تواند صحبت کند. حالا فردا قرار است یک جنگ ناخواسته دیگری هم در بگیرد و بخش وسیعی از مردم ما درگیر این آسیب‌ها شوند. به همین دلیل این نامه ما یک تمناست، تقاضاست از حاکمان از یک طرف و از مردم از طرف دیگر که نکند ما به راهی دربیافتیم که ورودش با ما باشد ولی دیگر بیرون آمدنش با ما نباشد.
آقای نوری زاد، با توجه به اینکه سالها در کنار کسانی بوذه اید که در حاکمیت هستند، آیا فکر می‌کنید که این نامه اثر مطلوبی را که شما می‌خواهید می‌تواند روی آنها بگذارد، با توجه به آن سابقه‌ای که از روانشناسی این افراد دارید؟
من تصور نمی‌کنم که نامه ما تاثیری داشته باشد. اما چه عیبی دارد که ما آزموده‌ها را مجددا بیازماییم در یک شرایطی که دیگر راه چاره دیگری نداریم. در بن‌بست داریم راهی برای خروج ایجاد میکنیم. من زیاد ناامید نیستم ولی اگر صمیمانه بخواهم بگویم این است که افرادی که من می‌شناسم به راحتی دست از منافع خودشان نخواهند کشید. ما هم در این نامه تقاضا نکردیم که مثلا رهبر از رهبریت خودش کناره‌گیری کند یا از سپاه، همه دستاوردهایی را که بالا کشیده کنار بگذارد. ولی تقاضا میکنیم از آنها که سرزمین ایران را که زخم‌ها بر تن دارد و آرزوها بر دل به یک جنگ دیگری فرو نبرند. از یک طرف از مسوولین خواهش میکنیم خویشتن داری کنند و از طرف دیگر از مردم خواهش میکنیم که آنها هم نگرانی‌های خودشان را به هر طریقی که می‌دانند و می‌توانند ابراز کنند.
