سی و دومین کنفرانسِ فدراسیون جهانی صلح (UPF) با حضور بیش از دویست شخصیت سیاسی و دینی از روز یکشنبه، چهارم شهریورماه، به مدت پنج روز در سئول، پایتخت کره جنوبی برگزار شد.
این کنفرانس با عنوان «مسئولیت نمایندگان مجلس و رهبران دینی» به وضوح دو قشر مهم در جوامع امروز را هدف قرار داد تا از طریق آنان راه رسیدن به صلح جهانی را هموارتر سازد.
در کنفرانس فدراسیون جهانی صلح (UPF) بیش از دویست نماینده مجلس و رهبران دینی و مذهبی از سراسر جهان حضور داشتند و طی پنج روز متوالی افرادی چون بوبهانسوار کالیتا نماینده مجلس هند، اسما کفتارو عضو هیئت مشورتی فرستاده ویژه سازمان ملل برای صلح در سوریه، اقبال علیمحمد دیپلمات سابق سازمان ملل در امور پناهندگان، شیخ سمیر عاصی امام جماعت مسجد جزار در اسرائیل و دن برتون عضو سابق مجلس نمایندگان ایالات متحده به ایراد سخنرانی پرداختند.
مباحث مطرح شده در این کنفرانس عمدتا بر نقش مهمی که پارلمان‌ها و معتقدان مذهبی می‌توانند در پیشبرد صلح داشته باشند تمرکز یافته بود و برخی از عناوین کلی سخنرانی‌ها از این قرار بود:
- بررسی و نقد چالش‌های عصر ما در محدوده مناطق مختلف
- نقش نهادها و سازمان‌هایی که در جوامع مذهبی به امور مربوط به صلح می‌پردازند
- چالش‌های صلح در شبه جزیره کره
فضای کلی این کنفرانس که تعداد زیادی از صلح‌اندیشان جهان را زیر یک سقف گرد هم آورده بود این امید را در دل ایجاد می‌کرد که اگر اراده برای صلح وجود داشته باشد همین نشست‌ها می‌تواند تمرینی برای رسیدن به آن باشد.
دیدن یک خاخام یهودی در کنار یک روحانی مسلمان یا نماینده پارلمان اوکراین در حال گفت‌وگو با یک سیاستمدار روس از صحنه‌های عادی سی و دومین کنفرانسِ فدراسیون جهانی صلح (UPF) بود.
اقبال علیمحمد، دیپلمات سابق سازمان ملل در امور پناهندگان طی گفت‌وگویی با رادیوفردا ضمن اشاره به شرایط زندگی جنگ‌زدگان به تشریح نقش سازمان‌هایی می‌پردازد که در راه صلح تلاش می‌کنند:
«برخی دولت‌ها موارد بی‌شماری از منافع بی چون و چرا و ضد و نقیض برای خود قائل هستند که مردم به هر طرف نگاه می‌کنند خود را در خطر درگیری با آن‌ها می‌بینند. آن‌ها از خشونت می‌گریزند و این البته ممکن است با برخی بلایای طبیعی همراه شود و بعد تلاش می‌کنند به سایر کشورها پناه ببرند که در اغلب موارد موانع متعددی برای پذیرفتن آنان ایجاد می‌شود و به این ترتیب از امرار معاش بازمی‌مانند، زندگی و موقعیت‌هایشان را از دست می‌دهند و در شرایط دشواری قرار می‌گیرند.
«آنچه فدراسیون جهانی صلح (UPF) می‌کوشد انجام دهد انتقال پیام صلح از طریق گرد هم آوردن اعضای پارلمان‌ها و رهبران دینی در کنار یکدیگر است. در این راه، اعضای پارلمان‌ها می‌توانند از شیوه‌های خاص خود استفاده کنند تا دولت‌هایشان را متقاعد سازند که راهکارهایی برای حل مشکلات این مردم بیندیشند و از سوی دیگر افرادی هم که با دین و مذهب سر و کار دارند قادرند به یاری گرفتن از انسجامی بپردازند که در ارزش‌های همه ادیان، مشترک است و فدراسیون جهانی صلح می‌تواند با در هم آمیختن این اصول اخلاقی- معنوی و عملکرد دولت‌ها، هرچند به آهستگی، به هرحال به نتیجه برسد.
«پس اعضای پارلمان‌ها و گروه‌های دینی از یک طرف و جامعه مدنی از سوی دیگر می‌توانند نوعی همدلی ایجاد کنند که فقدان تحمل و بنیادگرایی را کنار بزند و به تلاش‌های صلح آمیز مجال ظهور بدهد. هرچند این روند آهسته باشد. به هرحال راه ساده و سریعی برای همه این‌ها وجود ندارد. این یک روند است که باید مسیر خود را طی کند تا به یک علاج قطعی برسد».
بر خلاف آن چه در اذهان برخی مردم تبدیل به یک باور کلی شده و بر این عقیده‌اند که ادیان و مذاهب از شالوده‌های جمود فکری و افراط‌گرایی برخوردارند، آن چه در صحبت‌های افراد مذهبی کنفرانس سئول به کرّات شنیده می‌شد حاکی از مدارای دینی و تلاش در بالا بردن میزان تحمل پیروان ادیان دیگر بود.
اسما کفتارو عضو هیئت مشورتی فرستاده ویژه سازمان ملل برای صلح در سوریه در پاسخ این سوال که در مورد گرد هم آوردن مردمی از ادیان مختلف دور یک میز چه نظری دارد، به خبرنگار اعزامی رادیوفردا می‌گوید:
«البته که حضور ما دور یک میز الزامی است. باید به شما بگویم که اسلام دین اتحاد و همبستگی است و با وجود تفاوت‌هایی که داریم همواره به ما سفارش شده که به یکدیگر احترام بگذاریم و به عنوان عضوی از جامعه بشری در کنار یکدیگر بمانیم.
«رسالت حضرت محمد بر مبنای وقف کردن خود در راه خدا بر روی زمین بود، هنگامی که گفت، همه ما بندگان خدا هستیم و مهر خداوندی از آن کسی‌ست که به این بندگان خدمت کند.
اسلام به ما سفارش می‌کند که در راه عشق به بشریت ساده و بی آلایش باشیم. به جنگ‌ها و نفرت‌ها خاتمه دهیم. زیرا همه ما مخلوقات خداییم و سرنوشتمان در دستان اوست.»
شرکت‌کنندگان در سی و دومین کنفرانسِ فدراسیون جهانی صلح (UPF) در حالی به این نشست پایان دادند که بیش از هر زمان دیگری نیاز به برگزاری این گونه گردهمایی‌ها احساس می‌شود.
کانون‌های بالقوه و بالفعل درگیری و جنگ در نقاط مختلف جهان از شبه جزیره کره تا ایران، لبنان، سوریه و اوکرایین پراکنده است و ظهور گرو‌ه‌هایی چون حکومت اسلامی (داعش) همواره به تمام صلح اندیشان جهان یادآوری می‌کند که بلور صلح تا چه حد می‌تواند ظریف و شکننده باشد.
فدراسیون جهانی صلح در سال ۲۰۰۵ میلادی توسط «سان میونگ مون» و «هاک جا هان مون» در کره جنوبی تاسیس شد و از آن هنگام تاکنون تلاش‌های گسترده‌ای برای تعمیق بخشیدن به انگیزه‌های صلح در اندیشه انسان‌ها صورت داده است.
«سان میونگ مون» بر این باور بود که دین به عنوان یک عنصر وجدانی می‌تواند در کنار ابزارهای دیگر سازمان ملل، نقش مهمی در رسیدن به صلح جهانی ایفا کند و بر این اساس همواره تاکید می‌کرد که پیروان همه ادیان باید گرد هم آیند زیرا همه ما مخلوقات خداوند هستیم که زیر سقف موهبت‌های وی زندگی می‌کنیم.
