در پیوند با حرکت‌های اعتراضی ایرانیان خارج از کشور، پس از انتخابات بحث‌برانگیز ۲۲ خرداد، در تورنتوی کانادا گروهی با نام «دوچرخه‌سواری برای حقوق بشر در ایران» تشکیل شده است که در دومین حرکت خود مسیر تورنتو – نیویورک را رکاب می‌زنند تا به سایر ایرانیانی که برای اعتراض به رویدادهای اخیر ایران در این شهر گرد هم می‌آیند بپیوندند.
«دوچرخه سواری برای حقوق بشر در ایران» نام کمپینی است که ایرانیان مقیم کانادا اولین بار در روز ۲۵ ژوییه، روز جهانی همبستگی برای حقوق بشر، در ایران آغاز شد.
در آن زمان گروهی دوچرخه‌سوار از تورنتو تا اتاوا را رکاب زدند تا طوماری اعتراضی را به سفارت ایران برسانند و علیه نقض حقوق بشر در ایران اعتراض کنند.
این بار با سفر محمود احمدی‌نژاد به مقر سازمان ملل متحد در نیویورک این دوچرخه‌سواران مسیر طولانی‌تری را رکاب می‌زنند. ۸۰۰ کیلومتر از تورنتو تا نیویورک... سفری که روز شنبه ۱۹ سپتامبر (۲۸ شهریور) آغاز شد.
این گروه به سه دسته دوچرخه سوار حرفه‌ای، متوسط و مبتدی تقسیم شده‌اند و تا مرز کانادا و آمریکا با هم همراه بودند. اما از مرز، گروهی که موفق به دریافت ویزا نشدند یا به دلیل مشغله کاری نتوانستند مسیر را ادامه دهند به تورنتو بازگشتند و سایر افراد که دو دوچرخه‌سوار حرفه‌ای و هفت دوچرخه‌سوار متوسط با یاری گروه همراه‌شان که با خودروی کمکی آنها را دنبال می‌کنند به ادامه مسیر پرداختند.
علی کریم‌زاده بانگی، بنیان‌گذار گروه «دوچرخه‌سواری برای حقوق بشر در ایران»، که خود به دلیل عدم دریافت ویزا مجبور به بازگشت به تورنتو شده است، درباره دلیل انتخاب دوچرخه‌سواری به رادیوفردا می‌گوید: «ما معتقدیم که سختی دوچرخه‌سواری در شرایط شاید دشوار، و فشار روانی و فیزیکی ، ما را با فشاری که مردم ایران، دانشجویان یا زندانیان با آن مواجه هستند در ارتباط قرار می‌دهد. همچنین ما هر یکشنبه این دوچرخه‌سواری برای حقوق بشر در ایران را انجام می‌دهیم. و با هم تبادل افکار می‌کنیم. و هر چه در تورنتو بیشتر در این‌باره می‌شنوند تعداد بیشتری به ما می‌پیوندند، خصوصا که در کانادا مردم دوچرخه‌سواری را دوست دارند. البته ما به فصل سرما نزدیک می شویم و در صدد انجام کارهای دیگری هستیم. دلیل دیگر این است که دوچرخه‌سواری برای رسانه‌ها حرکت جذابی است و دائم از ما گزارش تهیه می‌کنند و این باعث می‌شود که ما بتوانیم پیام خودمان را که همانا ابراز نگرانی خود از وضعیت حقوق بشر در ایران است به گوش مقام‌های ایران برسانیم و در عین حال به مردم بگوییم که ما شما را فراموش نکرده‌ایم.»
آقای کریم‌زاده می‌افزاید: «و آخرین دلیل برای انتخاب دوچرخه‌سواری این است که ما گروه مستقلی هستیم که به هیچ ارگان یا دولتی متصل نیسیتم. گروهی از دانشجویان و اساتید دانشگاه‌ها در کانادا هستیم که باید هزینه حرکت‌هایمان را خود تامین کنیم. ما برای این کار با دوچرخه به میادین اصلی تورنتو می‌رویم و در آنجا از مردم تقاضای کمک می‌کنیم و مردم به ما که با دوچرخه هستیم خیلی توجه نشان می‌دهند.»
گروهی که روز آخر دوچرخه‌سواری را سپری می‌کنند با اتمام ماموریت خود به نیویورک می‌روند و در منازل ایرانیانی که این روزها درب منازل خود را به روی مسافران نیویورک گشوده‌اند مستقر خواهند شد.
میترا یکی از دوچرخه‌سوارانی که در حال رکاب زدن به سمت نیویورک است درباره نحوه برخورد مردم در طول مسیر به رادیوفردا می‌گوید: «در آبشار نیاگارا به دلیل تعداد زیاد ما که دور آبشار دور زدیم خیلی توجه مردم جلب شد. می‌پرسیدند شما برای حقوق بشر رکاب می‌زنید؟ ما هم با نشان دادن دو انگشت خود به نشانه پیروزی می‌گفتیم برای حقوق بشر در ایران. خیلی‌ها در طول این مسیر به ما چیزهایی که لازم داشتیم را اهدا کردند و همه جا از ما استقبال خاصی می‌کنند و ما را بدرقه می‌کنند.»
در روزهای گذشته، گروه‌های مختلف برنامه‌های متعددی را برای اعتراض به حضور محمود احمدی‌نژاد در سازمان ملل در نیویورک تدارک دیده‌اند.
علی کریم‌زاده بانگی درباره برنامه گروه «دوچرخه‌سواری برای حقوق بشر در ایران» در نیویورک به رادیوفردا می‌گوید: «رفتن ما به نیویورک برای این نیست که سخنرانی احمدی‌نژاد را قطع کنیم. ما معتقدیم که این فرصت خوبی است تا به همه مردم دنیا بگوییم که وضعیت حقوق بشر در ایران متاسفانه روز به روز بدتر می‌شود. و دولت ایران و آقای احمدی‌نژاد نه تنها نتوانستند این حق مردم را برآورده بکنند، متاسفانه با اتهام این که این کار دولت‌های خارجی است می‌خواهند از این مسئولیت شانه خالی کنند. ما می‌خواهیم رهبران کشورهای خارجی از این موضوع اطلاع داشته باشند و در مبادلات خود یا هر گونه ارتباطی که با دولت ایران دارند این موضوع را به آنها تذکر دهند و اعتراض بکنند. ما متوجه هستیم که موضوع پرونده هسته‌ای ایران بسیار مورد توجه کشورهای حاضر در مجمع عمومی است و ما می‌خواهیم آنها به وضعیت حقوق بشر هم توجه کنند.»
گروه «دوچرخه‌سواری برای حقوق بشر در ایران» روز چهارشنبه ۲۳ سپتامبر، اول مهرماه، یعنی در روز سخنرانی آقای احمدی‌نژاد در مقر سازمان ملل وارد نیویورک می‌شود.
«دوچرخه سواری برای حقوق بشر در ایران» نام کمپینی است که ایرانیان مقیم کانادا اولین بار در روز ۲۵ ژوییه، روز جهانی همبستگی برای حقوق بشر، در ایران آغاز شد.
در آن زمان گروهی دوچرخه‌سوار از تورنتو تا اتاوا را رکاب زدند تا طوماری اعتراضی را به سفارت ایران برسانند و علیه نقض حقوق بشر در ایران اعتراض کنند.
این بار با سفر محمود احمدی‌نژاد به مقر سازمان ملل متحد در نیویورک این دوچرخه‌سواران مسیر طولانی‌تری را رکاب می‌زنند. ۸۰۰ کیلومتر از تورنتو تا نیویورک... سفری که روز شنبه ۱۹ سپتامبر (۲۸ شهریور) آغاز شد.
این گروه به سه دسته دوچرخه سوار حرفه‌ای، متوسط و مبتدی تقسیم شده‌اند و تا مرز کانادا و آمریکا با هم همراه بودند. اما از مرز، گروهی که موفق به دریافت ویزا نشدند یا به دلیل مشغله کاری نتوانستند مسیر را ادامه دهند به تورنتو بازگشتند و سایر افراد که دو دوچرخه‌سوار حرفه‌ای و هفت دوچرخه‌سوار متوسط با یاری گروه همراه‌شان که با خودروی کمکی آنها را دنبال می‌کنند به ادامه مسیر پرداختند.
علی کریم‌زاده بانگی، بنیان‌گذار گروه «دوچرخه‌سواری برای حقوق بشر در ایران»، که خود به دلیل عدم دریافت ویزا مجبور به بازگشت به تورنتو شده است، درباره دلیل انتخاب دوچرخه‌سواری به رادیوفردا می‌گوید: «ما معتقدیم که سختی دوچرخه‌سواری در شرایط شاید دشوار، و فشار روانی و فیزیکی ، ما را با فشاری که مردم ایران، دانشجویان یا زندانیان با آن مواجه هستند در ارتباط قرار می‌دهد. همچنین ما هر یکشنبه این دوچرخه‌سواری برای حقوق بشر در ایران را انجام می‌دهیم. و با هم تبادل افکار می‌کنیم. و هر چه در تورنتو بیشتر در این‌باره می‌شنوند تعداد بیشتری به ما می‌پیوندند، خصوصا که در کانادا مردم دوچرخه‌سواری را دوست دارند. البته ما به فصل سرما نزدیک می شویم و در صدد انجام کارهای دیگری هستیم. دلیل دیگر این است که دوچرخه‌سواری برای رسانه‌ها حرکت جذابی است و دائم از ما گزارش تهیه می‌کنند و این باعث می‌شود که ما بتوانیم پیام خودمان را که همانا ابراز نگرانی خود از وضعیت حقوق بشر در ایران است به گوش مقام‌های ایران برسانیم و در عین حال به مردم بگوییم که ما شما را فراموش نکرده‌ایم.»
آقای کریم‌زاده می‌افزاید: «و آخرین دلیل برای انتخاب دوچرخه‌سواری این است که ما گروه مستقلی هستیم که به هیچ ارگان یا دولتی متصل نیسیتم. گروهی از دانشجویان و اساتید دانشگاه‌ها در کانادا هستیم که باید هزینه حرکت‌هایمان را خود تامین کنیم. ما برای این کار با دوچرخه به میادین اصلی تورنتو می‌رویم و در آنجا از مردم تقاضای کمک می‌کنیم و مردم به ما که با دوچرخه هستیم خیلی توجه نشان می‌دهند.»
گروهی که روز آخر دوچرخه‌سواری را سپری می‌کنند با اتمام ماموریت خود به نیویورک می‌روند و در منازل ایرانیانی که این روزها درب منازل خود را به روی مسافران نیویورک گشوده‌اند مستقر خواهند شد.
میترا یکی از دوچرخه‌سوارانی که در حال رکاب زدن به سمت نیویورک است درباره نحوه برخورد مردم در طول مسیر به رادیوفردا می‌گوید: «در آبشار نیاگارا به دلیل تعداد زیاد ما که دور آبشار دور زدیم خیلی توجه مردم جلب شد. می‌پرسیدند شما برای حقوق بشر رکاب می‌زنید؟ ما هم با نشان دادن دو انگشت خود به نشانه پیروزی می‌گفتیم برای حقوق بشر در ایران. خیلی‌ها در طول این مسیر به ما چیزهایی که لازم داشتیم را اهدا کردند و همه جا از ما استقبال خاصی می‌کنند و ما را بدرقه می‌کنند.»
در روزهای گذشته، گروه‌های مختلف برنامه‌های متعددی را برای اعتراض به حضور محمود احمدی‌نژاد در سازمان ملل در نیویورک تدارک دیده‌اند.
علی کریم‌زاده بانگی درباره برنامه گروه «دوچرخه‌سواری برای حقوق بشر در ایران» در نیویورک به رادیوفردا می‌گوید: «رفتن ما به نیویورک برای این نیست که سخنرانی احمدی‌نژاد را قطع کنیم. ما معتقدیم که این فرصت خوبی است تا به همه مردم دنیا بگوییم که وضعیت حقوق بشر در ایران متاسفانه روز به روز بدتر می‌شود. و دولت ایران و آقای احمدی‌نژاد نه تنها نتوانستند این حق مردم را برآورده بکنند، متاسفانه با اتهام این که این کار دولت‌های خارجی است می‌خواهند از این مسئولیت شانه خالی کنند. ما می‌خواهیم رهبران کشورهای خارجی از این موضوع اطلاع داشته باشند و در مبادلات خود یا هر گونه ارتباطی که با دولت ایران دارند این موضوع را به آنها تذکر دهند و اعتراض بکنند. ما متوجه هستیم که موضوع پرونده هسته‌ای ایران بسیار مورد توجه کشورهای حاضر در مجمع عمومی است و ما می‌خواهیم آنها به وضعیت حقوق بشر هم توجه کنند.»
گروه «دوچرخه‌سواری برای حقوق بشر در ایران» روز چهارشنبه ۲۳ سپتامبر، اول مهرماه، یعنی در روز سخنرانی آقای احمدی‌نژاد در مقر سازمان ملل وارد نیویورک می‌شود.
