روزنامه بریتانیایی گاردین، در مقاله‌ای، به بررسی پیشینه و موارد استفاده از موسیقی توسط دستگاه‌های امنيتی آمریکا برای اعمال فشار بر دشمن یا شکنجه زندانیان پرداخته است.
مقاله گاردین، که در شماره پنج‌شنبه (یازدهم دسامبر) منتشر شد، با اشاره‌ای به اولین نمونه از این نوع آزارها می‌نویسد: حدود ۲۰ سال پیش، نیروهای نظامی آمریکا پس از تصرف کشور پاناما و محاصره کاخ ریاست جمهوری آن کشور، بلندگوهایی غول‌پيکر نصب کردند و طی چند روز با پخش ترانه‌هایی از الویس پریسلی و گروه «گانز ان روزس» با صدای بسیار بلند، مانوئل نوریه‌گا، رییس جمهوری پاناما را وادار به تسلیم کردند.
به نوشته گاردین، از آن زمان ماموران امنیتی آمریکا در بازداشتگاه گوانتانامو و برخی نقاط دیگر، پخش موسیقی با صدای بسیار بلند و غیرقابل تحمل را به عنوان روشی زیرکانه برای آزار و شکنجه زندانیان به کار گرفتند.
بتازگی اعتراض هنرمندان و خوانندگان به اِعمال چنین روشی بالا گرفته و جدی‌تر از گذشته شده است.
گروهی از خوانندگان و گروه‌های موسیقی که از آثارشان، بر خلاف میل آنها، در چنین مواردی استفاده شده به طور جمعی از دولت آمریکا خواسته‌اند «استفاده از آثار هنری به مثابه جنگ‌افزار» را متوقف کند.
این هنرمندان، که از جمله آنها می‌توان به بروس اسپرینگستین (خواننده) و گروه Massive Attack، اعلام کرده‌اند در کنسرت‌ها و جشنواره‌های موسیقی، از موازین حقوق بشر دفاع خواهند کرد و با اجرای یک یا چند دقیقه سکوت، نسبت به چنین اقدامی اعتراض خواهند کرد.
به نوشته روزنامه گاردین، قطعاتی که تاکنون نیروهای نظامی و مأموران امنیتی آمریکا بیش از همه به کار گرفته‌اند، کارهای بوده است از گروه ای‌سی/دی‌سی، امینم، متالیکا، و همچنین ترانه آغازین یک برنامه عروسکی مشهور، به نام سسامی استریت (Sesame Street).
در این مقاله آمده است که یکی از دلایل استفاده از موسیقی بلند و با صدای ناهنجار، آن است که این روش علی‌رغم آزار شدیدی که می‌رساند، هیچ اثر قابل مشاهده‌ای روی بدن باقی نمی‌گذارد.
روزنامه گاردین از قول یکی از زندانیان سابق بازداشتگاه گوانتانامو می‌نویسد که پخش دایمی موسیقی بلند باعث شده بود که او به مرز جنون برسد.
این زندانی پیشین گوانتانامو به گاردین گفته است که بسیاری از زندانیان واقعا اختلال روانی پیدا کردند و برخی از آنها در تمام مدتی که این صدای بلند پخش می‌شده سر خود را به دیوار می‌کوبیده و فریاد می‌کشیده‌اند.
به نوشته گاردین، سازمان ملل متحد و دادگاه اروپایی حقوق بشر مدت‌هاست که استفاده از پخش موسیقی به هنگام بازجویی را غیرقانونی اعلام کرده‌اند.
کلایو استافورد اسمیت، وکیل مدافع حقوق بشر در لندن، به روزنامه گاردین گفته است که دولت جورج بوش در افکار عمومی به گونه‌ای جلوه‌گر کرده است که گویا این روش بی‌ضرر است.
کارزار تبلیغاتی برای متوقف کردن این روش از روز چهارشنبه آغاز شده و مبتکر آن یک مرکز حقوقی خیریه در انگلستان است که وکالت حقوقی بیش از ۳۰ زندانی سابق بازداشتگاه گوانتانامو را برعهده دارد.
اتحادیه صنفی اهل موسیقی نیز از این کارزار حمایت کرده و از تمام خوانندگان و گروه‌های موسیقی بریتانیایی دعوت کرده است که به سوء استفاده از ترانه و موسیقی آنها به عنوان ابزار شکنجه اعتراض کنند.
روزنامه گاردین در پایان مقاله خود می‌نویسد مأموران امنیتی و بازجویان ارتش آمریکا از این روش در زندان‌های افغانستان، عراق و گوانتانامو بارها استفاده کرده‌اند.
آنها انواع ترانه‌ها و موسیقی‌ها را به کار گرفته‌اند: از موسیقی هوی‌متال گرفته تا ترانه‌های پاپ و حتی موسیقی متن یا ترانه برنامه‌های مخصوص کودکان.
