گران قيمت ترين آلت موسيقی جهان، برای نخستين بار پس از هفتاد سال، در برنامه ای که نشانگر رشد اقتصادی و فرهنگی مسکو به شمار می آمد، در مقابل ۱۶۰ ميهمان ويژه نواخته شد.
به گزارش روزنامه گاردين، مکسيم ويکتوروف، يک وکيل روس، تعدادی از سرشناس ترين نخبگان جامعه مسکو را به کنسرتی خصوصی در «خانه پشکوف» دعو ت کرد تا ويولن «گارنری دل گسو» خود را، که در ماه فوريه به قيمت رکورد شکن ۳.۹ ميليون دلار خريداری کرده بود به معرض تماشا بگذارد.
پينچاس زوکرمان، هنرمند سرشناس اسرائيلی در آن برنامه قطعاتی از کارهای هنرمندانی بزرگ نظير سباستيان باخ، موتزارت و برچ را با همنوازی ارکسترسمفونی «تئاتر بلوشنی» اجراء کرد.
ويکتوروف ۳۵ ساله، که خود دارای کلکسيون سازهای ويلون است گفت: «من پيش از خريد اين ساز در لندن، اول کمی آنرا امتحان کردم.»
وی که علاقمند است با همنوازی پيانوی همسرش آناستاسيا ويولن بنوازد ادامه داد: «اما از آن موقع تاکنون قادر نبوده ام به آن دست بزنم. زيرا اين ساز تاب و توان تحريک را ندارد. من ترجيح می دهم استادی که خود در کنار هنرش زندگی می کند نخست آن را در دست بگيرد، تا به اين وسيله اين ويولن از احترامی که سزاوار آن است برخوردار شود. سپس ممکن است من هم قدرت نواختن با آنرا بيابم، زيرا آنگاه اين ساز خود به يک منبع انرژی مبدل خواهد شد.»
ويولن هايی که با دست گيسپه گارنری دل گسو(۱۶۹۸ تا ۱۷۴۵) ساخته می شد، به مراتب ارزشمندتر از سازهايی است که آنتونيو ستراديواری، می ساخت. ستراديواری نيز مانند گارنری در شهر کرمونا زندگی می کرد.
ويولنی که ويکتوروف خريداری کرده است ساخته سال ۱۷۴۱ ميلادی است. اين ويولن متعلق به هنری ويوکستمپس، آهنگساز بلژيکی و ويولن نواز چيره دستی بود که در بارگاه تزار آلکساندر دوم تکنوازی می کرد.
روزنامه گاردين می نويسد: قرار بود کنسرت پينچاس زوکرمان يکشنبه شب نيز مجددا در کونسرواتوار مسکو برای قشر وسيعتری از شنوندگان اجراء شود، اما تشويق و تحسين های شب شنبه برای اجراء قطعه ويولن باخ تنها حالت ادای احترام داشت. برای اجرای ويولن، شماره پنج موتزارت ضعيف بود، و زمانی که آخرين قطعه مهيج و آشنای ماکس برچ به پايان رسيد، تماشاچيان با شورو حرارت نسبتا بيشری زوکرمان را تشويق کردند.
با وجود آنکه آنها حتی برای سومين بار زوکرمان را به روی صحنه بازگرداندند، اما عليرغم اجرای زيبا و تسلط کامل وی بر اين ساز، حضار برای تشويق وی از جای خود بلند نشدند و کلمات تحسين آفرينی نيز نثارش نکردند.
ويکتوروف با اشاره به پسرفتی که مسکو به عنوان يک مرکز فرهنگی در دهه آشفته و متلاطم ۱۹۹۰ ميلادی با آن مواجه بوده است گفت: «ما بايد دوباره انرژی مردم را احياء کنيم تا بزرگترين هنرمندان جهان به طور منظم در اينجا حضور پيدا کنند. روسيه مدرن تنها شامل نفت و گاز نمی شود، بلکه منعکس کننده فرهنگ و هنر نيز هست.»
به گزارش روزنامه گاردين، ويولن های ساخت گيسپه گارنری دل گسو به مراتب نادرتر از ويولن های آنتونيو ستراديواری هستند زيرا تنها ۱۵۰ عدد از آنها، نسبت به ۶۰۰ ويلن باقی مانده از آنتونيو ستراديواری، هم اکنون به جا مانده اند.
ويکتوروف نسبت به ويولن «دل گسو» علاقه بيشتری نشان می دهد زيرا معتقد است عمق بيشتری در صدای آنها حس می شود.
پينچاس زوکرمن نيز، معمولا در اجراهای رسمی خود با ساز شخصی خويش، که آن نيز يک دل گسوی ساخت سال ۱۷۴۲ است نمی نوازد.
ويکتوروف گفت: «مطمئن نبودم که زوکرمن دعوت من را برای نواختن بر روی اين ويولن بپذيرد، اما او به محض اينکه آن را در دست گرفت و تنها هفت ثانيه بر روی آن نواخت، به من گفت آخرين باری که چنين احساسی به او دست داده بود، زمانی بود که ويولن خود را برای اولين بار در دست می گرفت.»
ويکتوروف اضافه کرد: «اين دو ويولن با يکسال اختلاف زمان، از يک چوب ساخته شده اند و مانند دو خواهری هستند که پس از ۲۵۰ سال دوباره در مسکو به هم ملحق شده اند.»
