موسیقی مستقل و همیشه بحران‌زده فارسی، این روز‌ها با یک آلبوم تازه به وجد آمده است. کسانی که دل به موسیقی سنتی نداده‌اند و از شنیدن موسیقی پاپ داخل و بیرون ایران مو بر تن‌شان سیخ نمی‌شود، عموما کم پیش می‌آید که بخت شوریدگی و هیجانی این‌چنین را داشته باشند.
تولید موسیقی مستقل و غیرمتعارف ایرانی سالانه تعدادی انگشت‌شمار بیشتر نیست و در میان این تولیدات، با توجه به میزان فعالیت گروهی چون ۱۲۷، به طور متوسط هر پنج سال یک بار این بخت نصیب شنونده موسیقی مستقل فارسی می‌شود که چنین سر ذوق بیاید!
با این همه گروه ۱۲۷، شوخ و متفاوت با «حال استمراری»، استمرار غیرقابل انتظاری را از خود نشان داد، گروهی که بعد از انتشار آلبوم خال پانک، زبان آهنگ‌هایش را از انگلیسی به فارسی تغییر داد و نظر گروه بزرگ‌تری از مخاطبان را جلب کرد، حالا با یک آلبوم دیگر، کمی خونسرد‌تر، اما کماکان ساختارشکن و مرموز، روبه‌روی ماست.
این آلبوم که روز یازدهم یازدهمین ماه، نوامبر، از سال ۲۰۱۱ میلادی منتشر شد، ۱۵ قطعه دارد که ۱۲ تایش فارسی است و سه ترانه هم انگلیسی. در نسخه‌های دیجیتال این آلبوم، ۱۲ قطعه فارسی در یک مجموعه جای گرفته‌اند و سه ترانه انگلیسی هم شبیه به یک EP یا نیمه آلبوم ضمیمه شده به آلبوم اصلی، منتشر شده‌اند.
مضمون اشعار ۱۲۷ که توسط خواننده و گیتاریست گروه، سهراب محبی، نوشته می‌شوند، هرچند مانند آلبوم خال پانک، تم کنایه‌آمیز ترانه‌های روحوضی را ندارند، چه در محتوا و چه در ساختار، همان قدر طناز و مبهم‌اند، محتوایی که می‌گوید نمی‌جنگم، اما در عمل با خیلی چیز‌ها سر جنگ دارد: از آرزو‌ها و آرمان‌های بربادرفته و ساختار اجتماعی – سیاسی جامعه ایران بعد از انقلاب گرفته تا حتی خود موسیقی مدعی با پیام‌های واضح و نصیحت‌های تکراری.
محتوای تکان‌دهنده
در میان سوپراستارهای موسیقی مستقل فارسی که نتیجه جریان جدی موسیقی زیرزمینی هستند، اگر گروه کیوسک، تند و گزنده، شور سیاسی و نارضایتی نسل جوانان زاده دهه ۵۰ خورشیدی را نمایندگی می‌کند، گروه ۱۲۷ نماینده گوشه‌گیری فلسفی و بی‌اعتقادی عریان این نسل است.
در اشعار ۱۲۷ همه ارزش‌ها و آرمان‌ها برباد رفته‌اند، ایدئولوژی جایی ندارد، از اعتقادات افراطی و ادعای تغییر جهان هیچ خبری نیست و هیچ کسی برای مرامی با کسی دست به یقه نمی‌شود.
اعضای گروه ۱۲۷
سهراب محبی خود می‌گوید که هنوز ارزش‌هایی از کودکی و نوجوانی‌اش وجود دارند که او به آنها باور دارد. اما این ارزش‌های به جا مانده از گذشته و آموزه‌هایی که «نسل انقلاب» با آنها بزرگ شده‌اند، هنوز به محتوای اشعار ۱۲۷ وارد نشده‌اند.
و در چنین فضای سرگردانی است که ترانه‌ای مانند «جنگ» جایگاه ویژه‌ای می‌یابد. این ترانه را کسی نوشته که کشورش در کودکی و نوجوانی‌اش درگیر طولانی‌ترین جنگ قرن بیستم بوده. حالا که او به دهه سوم عمرش رسیده نیز سایه جنگی احتمالی بر سر کشورش سنگینی می‌کند. اما او به سادگی می‌گوید: «من نمی‌جنگم».
او نمی‌جنگد و در عوض دلش می‌خواهد لب ساحل، زیر آفتاب کنار معشوقه‌اش دراز بکشد.
صدای نو
۱۲۷ از همان نخستین ترانه‌ای که بیش از یک دهه پیش در اولین جشنواره موسیقی راک زیرزمینی منتشر کرد، با صدای متفاوت خود نظر همگان را به خود جلب کرد.
در واقع اشعار سهراب که گاه مخاطب را گیج می‌کند، گاه مبهم است، و گاه برداشت‌هایی کاملا متفاوت را به دنبال دارد، در دل مجموعه‌ای کم‌نظیر از ساز‌ها و آهنگ‌هایی کاملا نو - نسبت به جریان‌های مختلف موسیقی فارسی - به مخاطب ارائه می‌شوند.
سازبندی گروه ۱۲۷ در میان گروه‌های ایرانی استثنایی است. این گروه از ترومبون بهره می‌برد که استفاده از آن در میان گروه‌های ایرانی چندان باب نیست. پیانوی ۱۲۷ نیز عمیقا تحت تاثیر پیانوی موسیقی جاز و بلوز است. تلفیق این‌ها با صدای سهراب محبی، امضای ۱۲۷ است. سازبندی موفقی که، به گفته سهراب محبی، هم آگاهانه و هم شانسی شکل گرفته.
سهراب می‌گوید که از شنیدن موسیقی گروه‌هایی با چند گیتار و یک درامز خسته شده، و همدلی اعضای گروهش با سلیقه او، ۱۲۷ را به ترکیب تازه‌ای رسانده است:
او می‌گوید: «همین حالا موزیک ویدئو‌ها را نگاه کن. چند تا دسته گیتار است و یکی که می‌کوبد روی درام. من اصولا از تکرار خوشم نمی‌آید. در ۱۲۷ هم به دنبال این هستیم که خودمان را تکرار نکنیم. ما تجربه‌های زیادی کرده‌ایم که بعضی‌شان خوب بود و بعضی هم جواب نداد. حتی اگر بخواهیم آلبوم دیگری هم منتشر کنیم، قطعا نباید تکرار کارهایی باشد که انجام داده‌ایم و دوست دارم صدای جدید بدهد. البته اگر آلبوم دیگری در کار باشد.»
از «خال پانک» تا «حال استمراری»
آلبوم دیگر به کنار، حتی انتشار آلبوم «حال استمراری» برای گروهی از هواداران ۱۲۷ دور از انتظار بود. در فاصله چهار سالی که از انتشار «خال پانک» گذشت، خبر چندانی از این گروه منتشر نشده بود. اما در این میان، ضعف مالی موسیقی مستقل بر کسی پوشیده نیست. از آلبوم‌هایی مثل آن چه ۱۲۷ یا کیوسک یا محسن نامجو منتشر می‌کنند، پولی که بتوان با آن امرار معاش کرد به دست نمی‌آید.
اگر به همین دلایل ۱۲۷ از بین می‌رفت هوادارانش تعجب نمی‌کردند. موسیقی مستقل فارسی به ظهور و سقوط‌های این‌چنینی عادت کرده است. اما «حال استمراری» منتشر شد و چه در محتوا و چه در فرم و تکنیک، ۱۲۷ را به مرحله‌ای بالا‌تر برد.
از خال پانک تا حال استمراری، بر سر ۱۲۷ چه آمده و تفاوت‌های آلبوم جدید با آلبوم پیشین چیست؟ سهراب محبی معتقد است که آلبوم جدید «تمیز‌تر» است، هر چند که او شخصا «خال پانک» را بیشتر دوست دارد.
سهراب محبی و باقی اعضای گروه ۱۲۷ بار‌ها در مصاحبه‌های مختلف گفته‌اند که یکی از اهداف اصلی آهنگ ساختن و آلبوم منتشر کردن برای‌شان، لذت بردن از بودن در گروه و رفتن به روی صحنه است.
فعلا که لذت روی صحنه رفتن را نمی‌توانند با آلبوم تازه تجربه کنند، اما همین لذت دور هم بودن‌شان برای هواداران آنها آلبومی جدید است که شاید از نگاه سهراب محبی، تمیزی و شلوغ نبودنش چندان دلچسب نباشد، اما به مذاق هواداران‌شان خوش می‌آید. کسی که ۱۲۷ را دوست دارد عموما از شنیدن آثاری با ضبط و میکس بهتر بیشتر لذت می‌برد.
