پیروزی پزشکیان آزمون جدیدی برای پروژه اصلاح‌طلبان حکومتی است. پرسش اینجاست که آیا بهبود سبک و سیاق حکمرانی و اقتصاد، بدون اصلاح ساختارها و یا بازسازی اعتماد جامعه قابل دستیابی است؟
انتخابات ریاستجمهوری ایران با نتایج شگفتانگیزی به پایان رسید. بر اساس آمار رسمی حداقل ۶۰ درصد از واجدان شرایط در دور اول و بیش از ۵۰ درصد در دور دوم انتخابات شرکت نکردند.
یک خانوار ایرانی بیش از نیمی از درآمد خود را هزینۀ خوراک میکند و این در مقایسه با میانگین جهانی و حتی منطقهای نشان از روزگار بد دستمزدبگیر ایرانی و اقتصاد کلان کشور دارد.
این ارزیابی متکی به شکاف بزرگ بین انتظارات و واقعیت رخداده در مناظرۀ اول است که بهنوعی میتواند از حیث اثرگذاری بر برونداد انتخابات، آخرین مناظره نیز باشد.
محاکمه حمید نوری برای جامعه ایران از نظر نمادین و قضایی بیسابقه بود و واکنش منفی و خشم کنشگران و خانوادههای قربانیان اعدامهای ۶۷ از آزادیاش هم بیشتر در همین رابطه قابل درک است.
انتخابات ریاستجمهوری متفاوت با انتظارات اولیه جریان یافته است؛ نه در شکل الگوی ۱۴۰۰ است و نه مشابه انتخابات بعد از کشته شدن رجایی و باهنر که برنده از قبل کاملاً مشخص باشد.
موافقت نتانیاهو با طرح بایدن پس از ۸ ماه جنگ، در عمل ضربه بزرگی به اعتبار اوست و این سؤال را پیش خواهد آورد که چرا پیشتر با طرحهای اولیه برای آتشبس و آزادی گروگانها موافقت نکرد.
این مقالۀ تفصیلی جمشید اسدی تحلیلِ کارنامۀ اقتصادی دولت رئیسی بر پایۀ آمار و واقعیتهای اقتصادی ایران است که وضعیت اقتصادی کشور، حتی با سنجۀ دیگر دولتهای جمهوری اسلامی، بدتر شد.
یکی از پیامدهای مرگ ابراهیم رئیسی رشد محمد مخبر دزفولی در ساختار قدرت جمهوری اسلامی است.
در مجموع رئیسی، ریاستجمهوری را به صفر رساند و نبودش هم به لحاظ محتوایی تأثیری در حد صفر در واقعیت سیاست ایران دارد، و با جایگزینی او، همانطور که خامنهای گفت خللی پیش نمیآید.
جمهوری اسلامی نه تنها در میان چهار دستهای که گروه مشاورهٔ بوستون در گزارش شاخص تعامل تجاری بررسی کرده جایی ندارد بلکه امکان هموندی در توافقنامههای تجاری را از دست داده است.
تهدیدات اخیر مقامهای جمهوری اسلامی ازجمله کمال خرازی در ایجاد تغییر در دکترین هستهای جمهوری اسلامی بیش از آن که مابهازای عملی داشته باشد، ناشی از نوعی نگرانی است.
بیشتر
